Ik ben bang dat ik mijn kind verpest

Ik schreef laatst al een artikel over mijn peuterpuber die ik hier in huis heb. En ondanks het feit dat ze 98% van de tijd echt het allerleukste meisje van de wereld is valt die 2% me enorm zwaar. Zo had ze laatst weer een ochtend waarbij ik niets goed kon doen. Zo is dat niet, maar zo voelt dat op zo’n moment voor me. Natuurlijk ligt het er ook aan dat ik zelf al gewoon niet lekker in mijn vel zat en ik weet dat het vooral aan mij ligt dat zij zo reageert. Jessica van de Fantastic Moms schreef daar laatst ook nog een heel herkenbaar stuk over. light-115392_1280

Op een ochtend dat mijn dochtertje weer een peuterpuber was stortte ik in. Mijn man was ook thuis omdat hij ziek was en ik wist gewoon echt niet meer wat ik moest doen. Ik werd boos, smeet de potloden in de lade, haalde mijn dochter uit haar stoel omdat ze anders zou vallen en ik ging zelf op de bank zitten. Eerst boos, maar daarna vooral verdrietig. Toen mijn man vroeg wat ik dacht kwam het eruit: de stortvloed van tranen en woorden. Ik verpest mijn kind. Ja zo voelt het echt voor me.

Aangezien ik het meeste thuis ben (eigenlijk altijd) komt de opvoeding veelal op mij neer. En hoe ik dacht dat mijn rol als (verplichte) thuisblijfmoeder me heel goed zou passen word ik soms gillend gek. Ik ben enorm blij met mijn dochter en ik geniet er enorm van om haar te zien opgroeien, maar ik voel me alleen nog maar mama van.. en niet meer Nicole. Misschien dat ik het bloggen daarom ook echt belangrijk vind, het is echt mijn dingetje en hier kan ik alles in kwijt.

Omdat ik dus de meeste tijd doorbrengt met onze dochter ben ik bang dat ik het fout doe. Wanneer zij overstuur is omdat ze iets niet mag, vraag ik me af of ik niet te streng ben. Wanneer ze verdrietig is omdat ik haar niet begrijp, ben ik enorm streng naar mezelf en voel ik me schuldig dat ik haar niet snap. Wanneer ik haar bijvoorbeeld even een minuutje “negeer” omdat ze alleen maar wild om zich heen slaat, vraag ik me af of dat juist wel de juiste oplossing is. Wanneer ik haar dus de volgende keer niet negeer maar juist aandacht wil geven (en ze door blijft gaan met huilen, slaan, enzovoort en niet rustig wordt) vraag ik me af of dát dan wel de juiste manier is.

Oftewel, er zit hier dus een hele onzekere moeder die zich afvraagt of haar dochter later wel goed terecht gaat komen met de opvoeding die ik haar geef. Ik ben zo bang dat ze straks een onhandelbaar kind wordt omdat ik niet wist hoe ik haar moest opvoeden. Deze angst grijpt me echt naar mijn keel en gaat maar niet uit mijn hoofd….

Heb je zelf ook wel eens het gevoel dat je het helemaal verkeerd doet?

24 reacties op “Ik ben bang dat ik mijn kind verpest

  • Heel herkenbaar, vooral als ik moe ben dan kan ik alles minder makkelijk aan en denk ik dat ik alles verkeerd doe. Toch is het vooral een kwestie van consequent blijven en niet toegeven, maar dat blijft vaak verdomde lastig.

  • Ja herkenbaar hoor, ik zeg ook wel vaker dat ik gewoon een ontzettend slechte moeder ben als die schurken weer eens aan het terroriseren zijn hier haha. Gelukkig heb ik mijn man om te relativeren. Meid je bent een geweldige moeder, iedere moeder heeft zijn ups en downs. Ik zit ook midden in die lastige fase met een peuter en dat is soms echt niet grappig…

  • De peuter-puberteit is ook een heftige fase. Je voorheen engeltje krijgt een eigen mening, zoekt grenzen op of overtreedt die. De baby zoals jij die voorheen kende, bestaat niet meer. Maar wees gerust het is echt een fase. Als je nu consequent bent, pluk je daar later de vruchten van. Je kind blijft niet altijd zo en het zegt niks over karakter. Tip om het vol te houden: wissel in het weekend af met je man zodat jij weer eventjes kan opladen. En doe af en toe lekker dingen voor jezelf.

  • Als je van d’r houdt doe je het al goed. Vergeet dat nooit 🙂 Wat mij erg helpt is de volgende tip: doe boos maar wordt het niet. Bewaar zelf altijd de rust, je kind kan dat niet en jij bent de sleutel of de situatie nog enigszins onder controle blijft 🙂

  • De peuterpubertijd is een moeilijke fase. Ook wij zitten er middenin. Grenzen aangeven, consequent zijn en af en toe laten uitrazen. Natuurlijk vraag ik me wel eens af of ik het allemaal goed doe. Vooral na een lange vermoeiende dag kan ik minder hebben. Toch probeer ik dat zoveel mogelijk van mij af te zetten. Door zo nu en dan tijd voor mijzelf in te bouwen hou ik het beter vol.

  • Iedere moeder is denk ik wel onzeker. Ook ik ben dit. Doe ik het wel goed? Toch kan je alleen maar je best doen en uit liefde handelen, dat is waar het om draait. Het is denk ik ook gewoon een lastige periode! Het komt vast goed 😉

  • Ik denk dat heel veel ouders dit wel herkennen. Ik denk ook regelmatig wat zal ik nu doen, negeren, tot 3 tellen of weglopen… Maar weet je, iedereen doet wat hij denkt dat het beste is voor zijn eigen kind, ook jij. En meer dan dat kan je niet doen. En je doet het gewoon goed!

  • Hier ook veel herkenning! Wij hadden die eerste twee jaar ook nooit oppas en ze was heel erg eenkennig, dus ik dacht dat ik haar op sociaal vlak verpestte. Inmiddels is ze vier en super sociaal. Zou haar gewoon zo snel als kan naar de psz sturen, dan heb je juffen die bevestigen dat het helemaal goed komt met haar 😉

  • De eerste vier jaar heb ik mij ook alleen maar de “mama van….” gevoeld. Door dat ik nu wat meer en vaker tijd voor mij zelf neem (of ze is bij haar vader, Roy neemt Sterre even mee voor wat leuks, opa & oma) kan ik even bijtanken. Dat is echt belangrijk om te doen! Enne je doet het juist hartstikke goed! x

  • Och jazeker….vooral wanneer we allebei moe zijn en Sarah heel huilerig en drammerig is vind ik het zo moeilijk. Ik wil haar dan alsnog troosten en knuffelen maar word dan gewoon weggeduwd, waar ik dan weer van baal. Ach….alvast oefenen voor de echte puberteit haha.

  • Ik denk dat de meeste moeders dit wel herkennen, inclusief mezelf. Doe ik het wel goed? Maak ik wel het juiste besluit? Wat voor effect heeft het op mijn kind? etc. Ik denk zelf niet dat het met een bepaalde fase te maken heeft maar gewoon met mama zijn.

  • Heel herkenbaar. Bleek dat mijn hoofd en lijf er ook echt van overtuigd waren. Gaan werken hielp bij mij niet, een emdr sessie wel ? Inmiddels naar mijn zin met werk, maar ook thuis. Ik ben er van overtuigd dat ik nu een leukere, fijnere moeder ben.

  • Heel herkenbaar! Zoals hierboven ook wordt gezegd: vergeet jezelf niet: ga leuke dingen doen als Nicole, om als mama er weer tegenaan te kunnen. Die buien zijn pittig, haal een paar keer diep adem en het voelt al heel anders. Kop op meid, je bent een goede mama!

  • Herkenbaar en elke moeder zal dit hebben of ze nu naar opvang of thuis zijn. Zolang je haar maar liefde geeft knuffelt en blijven uitleggen. Ook wat haar gedrag met jouw doet kun je benoemen. Benoem ook voor haar haar emoties. Ik zie dat je boos bent etc. En hou je vast deze fase duurt nog wel even!

  • Tjee wat ontzettend naar dat je je zo voelt! Ik snap het ergens wel dat je dit door je depressie denkt (en dan weer denkt dat het juist daardoor de waarheid wordt etc.). Toch heeft iedereen mindere dagen, bij die rotdepressie is dat alleen tig keer zo erg. Ik ben ervan overtuigd dat jij je dochter heel veel liefde geeft en dat de opvoeding goed genoeg is. Want het hoeft niet perfect, het moet goed genoeg zijn.

  • Charlotte zegt:

    Oh… Echt waar..
    Dit kon ik geschreven hebben.
    Ik vind het zo fijn dat ik dit lees want ik heb PRECIES dezelfde gedachtegang.
    Ik zie ook dat dit een bericht is uit 2015 en vraag me dan ook af hoe het er nu voor staat. Is het echt werkelijk gewoon een fase geweest? En heb je haar nu meer “onder controle” naar jou idee? Ik ben erg benieuwd.

    Groetjes, mij

    • Hoi Charlotte,
      Het is wel echt een fase geweest, al heeft elke leeftijd zo’n fase. Mijn dochter kan nog steeds wel bepaalde buien hebben maar niet meer zoals toen. Komt natuurlijk ook omdat ze zich nu beter uit kan drukken en ook kan vertellen wat er mis is. Plus ik ben ook wel meer gegroeid als moeder, al kan ik nog steeds zo onzeker zijn als toen hoor. Het blijft gewoon een proces waarin je blijft leren en het nooit perfect kan doen. Vooral dat laatste is denk ik belangrijk om te onthouden. Het kan niet perfect en dat hoeft ook niet.
      Liefs Nicole

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *