Loslaten. Een woord wat de meeste ouders wel zullen herkennen en ook het gevoel wat daar achter zit. Want onze kinderen loslaten vinden we meestal best moeilijk. Ik in ieder geval wel. Wat ik vooral ook erg moeilijk vind is de controle los te laten. Vooral bij mijn baby. Mijn baby die chronisch ziek is.
Inhoudsopgave
Onze wereld stond even stil.
Mijn beide kinderen hebben met een week oud onze wereld compleet stil laten staan. De een doordat ze kantje boord lag en letterlijk heeft gevochten voor haar leven. De ander omdat daar opeens een telefoontje kwam met een uitslag die we niet verwacht hadden.
In beide gevallen stond onze wereld dus even stil al konden we bij Milo al snel de draad weer oppakken. Dat had alles te maken met het feit dat hij niet opgenomen hoefde te worden in het ziekenhuis en dat we met medicatie zijn schildklierafwijking onder controle kunnen houden.
Toch een zorgenkindje
En toch is Milo ons zorgenkindje. Fay is dat in haar eerste levensjaar ook wel geweest, maar toch in veel mindere maten. Nadat ze ontslagen was uit het ziekenhuis hebben we niet meer zoveel ziekenhuis bezoeken gehad, behalve controles 1x per half jaar.
Milo is een heel ander verhaal, in de eerste paar maanden moesten we elke 2 weken opnieuw zijn waardes controleren en nu is dat 1x per vier weken. Daar komt ook nog eens bij dat Milo te maken heeft met luchtweginfecties. En niet eentje, nee ze volgen elkaar telkens op. Er wordt gedacht aan een soort bronchitis. Arm kind.
Continu ziek
Ons kleine mannetje is dus eigenlijk continu ziek. En dan heb ik het dus niet over de schildklier maar echt over zijn luchtwegen. Hij heeft momenteel 2 puffers die hij zoveel keer per dag moet ‘gebruiken’ om wat verlichting te krijgen qua ademen en om de infecties tegen te gaan. Daar komt dan ook nog het koude weer bovenop. Want herfst/winter betekent doorgaans ook verkoudheidsvirussen en rara waar ons mannetje dus erg gevoelig voor is nu… Juist ja!
Loslaten…
En doordat Milo ziek is moet ik behoorlijk wat dingen loslaten. Ik heb geen controle over dingen zoals voeding wat ik zelf behoorlijk vervelend vind. Nu hebben wij altijd wel op verzoek drinken gegeven, maar hij kwam ook goed aan dus vond ik dat vrij makkelijk. Sinds een behoorlijke tijd drinkt hij echter volgens een bepaald schema, waar hij het goed op deed. Maar nu kan dat schema weer de prullenbak in.
Want hij drinkt momenteel een stuk slechter/minder en hij groeit daardoor ook amper of zelfs helemaal niet. Het hoort er natuurlijk wel een beetje bij, want als je zelf ziek bent dan is eten ook niet echt een van je prioriteiten. Maar toch.. Het is naar om te zien dat je vrolijke baby slechts de helft drinkt van wat hij normaal drinkt. En als je hem dan toch meer geeft, dat alles er dan net zo hard uit komt.
Wat ik nu dus moet doen is vertrouwen hebben. Vertrouwen in de kinderarts die aangeeft dat dit tijdelijk is. Vertrouwen in het feit dat Milo drinkt wat hij nodig heeft, ook al is dat nu even iets minder. Vertrouwen in een goede afloop. En met dat vertrouwen kan ik dan ook gaan loslaten. Stapje voor stapje en beetje bij beetje.
Natasja zegt:
Aah meid! Veel knuffels van mij voor jullie ventje! En ook voor jou ?
Iris zegt:
Poeh, jeetje hee. Zieke kindjes breken je moederhart in duizend stukjes. En als we eerlijk zijn: het is ook gewoon niet leuk!