Hoe gaat het met mij?

Afgelopen maandag moest ik met Milo naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Dit moet hij om de 3 a 4 maanden en de dag er na hebben we altijd een afspraak met de kinderarts. Terwijl ik erheen reed hoorde ik op de radio dat de overheid die avond bekend zou maken dat er een harde lockdown zou komen. Inclusief het sluiten van de (basis)scholen. Ik geef toe; de tranen rolden over mijn wangen heen.

Om al die ondernemers die nu WEER hun zaak moesten sluiten. Om de horeca ondernemers die nog langer met de gebakken peren zitten. Om alle winkeliers die nu juist in de drukste tijd van het jaar hun zaak moeten sluiten. Maar zeker ook om mezelf. Want net nu ik weer een klein beetje lucht had gekregen ging alles dicht.

Bizar jaar

Het afgelopen jaar is natuurlijk een heel bizar jaar geweest. Voor iedereen en dus ook voor mij. Maar ook zonder Corona zou het al een bizar jaar zijn geweest met alles wat er privé speelt bij ons. Het virus zorgde alleen nog eens extra voor stress en angst en een heleboel.

Begin dit jaar zat mijn emmer al vrij vol. Nadat ik lang heb gestreden om gehoord te worden, om gezien te worden en vooral ook geloofd te worden was ik vrijwel op. Maar ik moest en ging door. Voor mijn gezin. Voor de kinderen. Voor mijn klanten. Voor iedereen behalve voor mezelf. Want ik cijferde mezelf weg. Hield mezelf klein. En toen kwam dat virus het land binnen. De kinderen kwamen thuis te zitten en alhoewel ik ergens blij was dat alle afspraken voor mijn zoontje dus ook even on hold kwamen vond ik het zwaar.

Pittige periode

De trainingen en livedagen die ik had georganiseerd gingen niet meer door. Dat kon en mocht niet meer. Er moest geld terug worden betaald aan mensen. En er moest een heel nieuw plan komen om toch ook geld te kunnen verdienen. En dat terwijl ik 24/7 voor de kinderen moest zorgen. Want mijn man werkte alsnog buitenshuis (kan ook niet anders wanneer je in een magazijn werkt) en ook mijn familie moest natuurlijk gewoon door werken, al dan niet thuis.

Ik ging door. Dat was op dat moment het enige wat ik kon doen. Maar als ik zo achteraf terug kijk vraag ik me echt af hoe. Op mijn laatste tandvlees denk ik. Want precies in die periode kregen we ook nog eens de uitslag van het DNA onderzoek bij mijn man en zoontje. Dus ik mocht ook nog eens daar mee dealen.

In de zomer brak ik

Omdat wij al in januari een camping in Zeeland hadden geboekt konden wij tijdens de zomermaanden dus wel op vakantie. Het advies was om niet naar het buitenland te gaan en dat deden wij dus ook niet. Wij gingen naar een prachtige camping in Zeeland met een Glamping pakket van mijn ouders hun bedrijf en konden ook daar prima met alle maatregelen vakantie vieren.

Ook tijdens deze vakantie ging ik ‘door’ want ik wilde dat iedereen echt kon genieten van deze weken. Dat hadden we allemaal wel verdient. Echter bleek ik ook hier ontzettend slecht te slapen. Nog slechter dan ik thuis al deed. En dat brak me echt op. Ik heb die vakantie dan ook meer tranen gelaten dan in alle maanden ervoor. Ik wist ook gewoon echt dat ik zo niet langer door kon. Ik bleef maar doorrazen met mijn bedrijf. Had grootse en wilde plannen. Maar ik trok het gewoon niet meer.

Beste besluit ooit

Dus ik besloot om de rem erop te zetten en om al mijn plannen gewoon even op de plank te zetten. Mijn prioriteit nummer 1 moest en zou echt ikzelf zijn. Dus de afspraken voor mijn zoontje konden doorgaan, maar wel op de dagen en tijden die MIJ uitkwamen. En niet blijven schikken naar de ander. Ook koos ik ervoor om voortaan de vrijdagochtend leeg te houden. Geen afspraken, geen werk, maar echt tijd voor mezelf.

Wat mijn bedrijf betreft besloot ik om de boel helemaal om te gooien en weer helemaal terug gaan naar de basis: verbinding. Ik besloot nieuw leven in mijn Facebookgroep te blazen (die al meer dan een jaar stil lag) en in te stappen in de community club van Kim Buining. Dit om echt alles eruit te kunnen halen en niet meer aan te blijven modderen. Maar wel allemaal op mijn eigen tempo en tijd.

En dat werkte. Juist doordat ik weer helemaal terug ging naar de verbinding met anderen kwamen er hele toffe dingen op mijn pad. Alles ging lekker op mijn eigen tempo en ik liet me niet meer verleiden om sneller of groter te denken. Nu niet. Dit past bij mij in dit moment en ik merkte dan ook dat ik steeds meer weer bij mezelf kwam.

Alles dicht

Tsjah en toen ging alles dicht. In plaats van twee weken kerstvakantie werden het er bijna drie. En na die vakantie mag ik ook twee weken juf spelen. Tenminste, ik hoop echt dat het bij twee weken blijft. En dat terwijl ik allerlei afspraken en deadlines had staan voor mijn bedrijf. Nu kan ik twee dingen doen: ik ga alles door laten gaan maar dan dus in de avonduren en hele vroege ochtenden. Of ik kan afspraken en deadlines verzetten.

Ik kies zelf dus voor het tweede. Natuurlijk kan ik het eerste wel. Maar dat gaat dan ten koste van mijzelf. Van mijn nachtrust. En mijn energielevel. Die in de wintermaanden altijd al wat lager is dan in andere seizoenen. Ga ik dan helemaal niets doen aan mijn bedrijf deze weken? Uiteraard wel. Zo geef ik een training die start op 4 januari, schrijf ik gewoon blogs en zal ik ook op social media actief zijn. Ik zorg er alleen voor dat het behapbaar blijft. En eis niet teveel van mezelf.

1 reactie op “Hoe gaat het met mij?

  • Wat heftig om dit te lezen Nicole! Ik merkte al wel op aan je stories op je zakelijke instagram dat het niet helemaal lekker ging. Hoop dat je snel weer wat beter in je vel zit.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *