Afgelopen weekend hadden we een heerlijke relaxte zaterdag. Geen plannen maar gewoon kijken wat de dag ons zou brengen en ingeven. We bleven lekker lang in bed terwijl de kinderen op hun kamers speelden en soms bij ons kwamen knuffelen. En na het ontbijt was het speeltijd. De kinderen wilden de Duplo trein opnieuw gaan gebruiken dus de rails werd uit de bak gehaald. De hulp van mijn man werd ingeroepen en twee minuten later zaten ze met zijn drieën op de grond te spelen en bouwen.
En ik keek toe. Naar dit heerlijke plaatje. Ik gloeide van trots en liefde. Wat heb ik toch een prachtig gezin. En wat is het mooi om te zien hoe mijn man helemaal in zijn element is met de kinderen. Lekker samen spelen. Samen iets moois maken. Je zag niet alleen de kinderen genieten maar hem ook.
Er werd niet aan me gevraagd om mee te doen maar daar had ik zelf ook totaal de behoefte niet aan. Ik begon na te denken want zo spelen op de grond is eigenlijk echt niks voor mij. Ik doe het soms wel eens, maar na een kwartier heb ik het dan wel gehad. En ik stuur liever mijn man erop af. Maar wat vind ik dan wel leuk om te doen met de kinderen? Spelletjes ben ik ook niet zo van. Nogmaals, ik doe het wel eens maar na 3 spelletjes ben ik dan wel klaar. Knutselen dan? Nee liever niet. Ook hiervoor geldt dan wel dat ik er wel eens aan begin maar liever laat ik ze alleen knutselen.
Tikkeltje onzeker
Op een gegeven moment ging ik me best onzeker voelen. Want vind ik dan helemaal niks leuk om te doen met de kinderen? Wat ben ik voor een moeder? Tot ik besloot om ze lekker te verwennen met een grote bak fruit en ranja voor erbij. Tijdens het fruit snijden besefte ik me dat ik juist enorm van het zorgen ben. Lekkere dingetjes maken, soms zelfs samen want dat vind ik op zijn tijd ook leuk, en ervoor zorgen dat iedereen het gezellig en goed heeft. Daarnaast vind ik het ook altijd leuk om met de kinderen op pad te gaan. Of we nu naar de bieb gaan in het dorp of twee uur in de auto moeten zitten voor een event. Ik doe het en draai mijn hand er niet voor om. De kinderen zijn het gewend en ik vind het heerlijk.
Dus tsjah, ben ik een moeder die heel de dag kan zitten freubelen met speelgoed of knutsels etc? Nee. Maar ben ik daardoor een slechte moeder? Nee zeker niet. Ik heb andere dingen waar ik sowieso goed in ben én waar ik veel plezier uit haal. Plus stiekem is het gewoon heerlijk om de kinderen zelf te zien spelen. Dat is iets wat ze beide echt heel goed kunnen. En ja, lukt het even niet en ben ik de enige ouder in huis dan speel ik echt wel mee. Of nog beter: ik kruip op de bank met een boek om voor te lezen. Dat vinden de kinderen geweldig maar ik ook.
Zie je. Nog iets wat ik leuk vind…. Gek toch hoe je gedachten de boel soms zo negatief kunnen maken terwijl het 90% van de tijd niet eens klopt als je écht goed nadenkt.
Heb jij wel eens van zulke gedachten? Dat je niet goed genoeg bent als moeder om wat voor reden dan ook?
Simone zegt:
Mijn moeder deed dat eigenlijk ook niet, maar ging wel met mij op pad. Eendjes voeren, wandelen etc. Wel vond ik het jammer dat mama niet zo van spelletjes hield (op enkele na).