Definitief geen derde.. terwijl mijn eierstokken rammelen

rammelende eierstokken

Een gezin met drie kinderen. Ik zie het overal om me heen. Zowel bij vrienden als familie. Maar ook bij kennissen en online. Mijn man zag een gezin met drie kinderen ook wel zitten. Hij riep al vrij snel na de geboorte van onze jongste dat hij er wel nog eentje zou willen. En ik? Ik was allang blij dat de bevalling er weer op zat en ik nu kon genieten van een klein frummeltje. Ik wees een derde niet af maar juichte het ook niet direct toe. En net nu mijn eierstokken eigenlijk alweer een paar maanden aan het rammelen zijn hebben we definitief besloten dat er geen derde komt.

Het besluit

Dat wij nu definitief afscheid hebben genomen van het idee van een derde heeft natuurlijk een reden. Het is niet omdat ik maar twee handen heb en met drie het wel erg ‘vol’ wordt. Ook niet omdat er geen plek meer is in de auto. Of omdat ons huis te klein is voor een derde kindje. En nee, ik zie zelfs niet eens op tegen een zwangerschap of bevalling. Terwijl dat niet echt een pretje was.

De reden heeft alles te maken met de zeldzame genetische afwijking van ons zoontje en mijn man. Ik schreef al regelmatig hier op de blog updates over de ontwikkeling van onze zoon. Dat er ‘iets’ met hem aan de hand is dat werd niet alleen door ons gezien maar ook door specialisten. In april kregen wij eindelijk van de kinderneuroloog de uitslag. Deze heb ik nog niet specifiek gedeeld op de blog omdat er nog vragen zijn aan onze kant en we deze in juni met de kinderneuroloog gaan bespreken. Maar deze uitslag zorgde er dus wel voor dat wij definitief het besluit namen niet voor een derde kindje te gaan.

Stiekem doet het pijn

Alhoewel ik rationeel gezien 100% achter ons besluit sta doet het wel pijn. Natuurlijk is het een keuze die we maken. Een keuze die we ook anders hadden kunnen maken. Maar met alles wat we weten over mijn man en alles wat we nu zien en ervaren bij ons zoontje… We willen gewoon niet het risico lopen dat een derde kindje dit ook erft. Vooral omdat de genetische afwijking er in vele verschillende vormen is en we nu ‘geluk’ hebben dat het niet zo ernstig is. Het kan erger. En ga je dat dan maar opzoeken? Of afwachten? Wij kozen ervoor om het niet te doen.

Maar dat betekent niet dat er geen verdriet is. Verdriet wat er gewoon mag zijn ook al hebben we al twee kinderen. Verdriet wat ik in ieder geval niet snel zal laten zien of over zal praten. Maar wat er dus stiekem wel zit. Verdriet wat ik eigenlijk pas echt durf toe te geven nu ik deze blog schrijf….

4 reacties op “Definitief geen derde.. terwijl mijn eierstokken rammelen

  • Ik begrijp jullie keuze als je het zo mag of kan noemen maar ik begrijp ook het verdriet.
    Ook als je al twee kinderen hebt kan de wens voor een kindje erbij heel groot zijn en als dit om welke reden dan ook niet mogelijk is doet dat pijn.
    Mijn wens is ook groot maar mijn man wil het bij 2 laten, ik word bijna 40 en het is nu of nooit meer voor mijn gevoel, daar kan ik echt om huilen. Op den duur zal dat gevoel voorbij gaan toch?!
    Sterkte Nicole

  • Ik snap jullie keuze absoluut, ook al is het een pijnlijke keuze. Zo hebben wij de keuze op ‘voorlopig niet’ voor kinderen te gaan. Zeg nooit nooit, maar het past voor nu niet in ons leven. Ik hoop dat je het een plekje kan geven <3

  • Mooi geschreven, ik kan me goed voorstellen dat dit veel verdriet doet. Ook al weet je rationeel dat je de beste keuze maakt, het gevoel kan heel anders zijn. Veel sterkte!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *