Wie mijn blog en/of social media volgt weet dat ik afgelopen Pinksterweekend 3 dagen in London ben geweest. Ik heb jullie al wat foto’s laten zien van onze dagen daar, ik heb een recensie geschreven over het concert van Guus Meeuwis en vanmiddag komt ook de eerste vlog ervan online. Echter gebeurde er op het thuisfront ook enorm veel blijkt achteraf.
Op het moment dat wij weggingen maakte ons dreumes al een paar stapjes. Ze stond nog vrij wankel op haar beentjes en probeerde telkens te lopen maar viel ook echt nog veel. Ook kroop ze nog het meeste van de tijd. Niets mis mis, maar ik noem even de feiten op. Echter toen we terug kwamen zagen we dat het niet meer ‘een paar stapjes’ zijn die ze zet, maar ze loopt de gehele woonkamer door!
En wat een verandering is dat zeg! Hoe ik haar eerst nog als mijn kleine baby kon zien op momenten dat ze heerlijk zat te spelen kan ik dat nu echt niet meer. Ze loopt, heel zelfverzekerd, opeens als een echte dreumes. Eigenlijk kun je haar al zo goed als peuter noemen met haar eigenwijze blik die ze heeft. Het kruipen doet ze nog zo’n 3x per dag als ze echt even snel moet zijn of even niet over een bepaalde drempel kan. Maar anders loopt ze zo trots als een pauw!
Gisterenavond ook in het restaurant van de Kempervennen, we zetten haar neer en ze loopt, alsof ze het al 100 jaar doet, zo tussen de mensenmassa door naar datgene wat ze wil. Ze drinkt uit een rietje, heeft haar eigen bord en eet deze vrij netjes leeg. Ze communiceert met andere mensen, ze begint al echt te praten en is nu dus echt een klein mensje.
Ik verbaas me er nog steeds over en kan het niet bevatten. Ons kleine meisje die we achter lieten bij opa en oma is nu gewoon al een grote meid die we goed in de gaten moeten gaan houden. Het tuigje hebben we al in huis en ik ben bang dat we deze al vrij snel tevoorschijn moeten gaan houden..
Ben ik de enige die knippert met haar ogen en opeens een ander kind ziet?
Bespaarzuinig zegt:
Wat gaat dat toch hard he…
Hier ook hoor… Bij zoon gaan de overgangen met nieuwe knuffelbeesten.
Dan wordt een ander beest zijn favoriet. Hij is nu weer aan het overschakelen.
Ik ben benieuwd!
Lifesabout zegt:
Nee hoor je bent zeker niet de enige. Ik knipper elke dag en zie elke dag een groter meisje voor mij…lieve help. Hoewel het ook ontzettend leuk is, vind ik het ook best jammer dat het zo snel gaat. Dat tuigje had ik vroeger ook en ik ben bang dat Sarah er ook aan moet geloven over een tijdje, zo nieuwsgierig en sociaal als ze is.
Sylvie zegt:
Wauw dat gaat snel! Ik vind het ook zo rap gaan! Hier is de overgang van op z’n buik spartelen op de plaats naar de hele kamer doortijgeren gebeurd toen ik me even omdraaide 😉 Bijna bizar!
Marion zegt:
Ahw, het is zo’n moppeke! Geweldig!
Henny zegt:
Geloof me, zo blijft het. De ontwikkeling van jonge kinderen blijft ontzettend gaan. Je knippert met je ogen en ze kunnen alweer iets nieuws. Geniet er maar lekker van!
Vlijtig Liesje zegt:
Het cliche ‘Het gaat zo snel’ is enorm waar! Ik herken dit helemaal. Superlieve foto trouwens!
Bernie zegt:
Leuk is dat hè, ja ze wordt al echt groot.Prachtig.
Anita zegt:
Wat een scheetje! Ja ineens volgt het elkaar ontzettend snel op!
Daantje zegt:
Nee hoor, dat gaat ook opeens hartstikke snel. In het eerste jaar zijn het een paar heel grote dingen die ze leren, maar in het tweede jaar leren ze daarnaast ook héél veel kleine dingen 😀
janske zegt:
Knappe dame…wat zal je trots zijn op haar 🙂 Ik kan niet wachten tot lola gaat lopen…ik denk dat het niet heel lang mer gaat duren…ik merk dat ze graag wil…spannend!