De naweeën van een aanrijding

Op maandagochtend 2 december stapte ik in mijn auto. Het was 8.45uur en ik moest naar mijn werk. Ik was de dagen ervoor ziek geweest en dit zou de eerste keer weer zijn na 5 dagen dat ik op mijn werk verscheen. Terwijl ik langzaam de oprit afreed keek ik naar beide kanten van de weg of er auto’s aan kwamen. Dit was niet het geval dus ik gaf een flinke por op het gas en schoot zo achteruit.

**BAM**

Geschrokken trapte ik op mijn rem en zette de auto in zijn vrij. Hoe kon  dat nou? Er kwam toch niets aan? Er staat hier toch geen paaltje ofzo? Ben ik zover naar achter gereden dat ik toch een paal heb geraakt? Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd in die paar seconde totdat ik zag dat ik de auto van de overbuurman had geraakt.
Wat wil nu? Hij reed precies op hetzelfde moment achteruit van zijn oprit en had mij dus ook niet gezien! Wat een bizar en stom toeval. Ik stond natuurlijk helemaal te trillen op mijn benen en de horrormonen zorgden voor flink wat tranen. Bart kwam naar buiten en samen hebben we even de situatie doorgesproken.

Ik was nog helemaal in shock, ondanks dat het niet met volle snelheid ging was er toch een flinke klap en in mijn hoofd hoorde ik alleen maar het stemmetje ‘je moet naar je werk!’. Dus dat deed ik uiteindelijk ook. Ik reed als in een waas naar mijn werk, achteraf gezien heel erg onverantwoordelijk. Daar probeerde ik de draad weer op te pakken maar ook op mijn werk konden ze zien dat het niet lekker ging. Pas toen ik bezig was met de klanten en de rust nam voor mijn lijf voelde ik allerlei pijntjes naar boven komen. Eindelijk besefte ik me pas wat er was gebeurd. Mijn buik had het stuur geraakt tijdens de klap en ik had onze meis al de hele dag niet gevoeld. De rust sloeg over in een klein beetje paniek en mijn werk stond erop dat ik de verloskundige belde. Die gaf aan dat ik naar huis moest, ik had niet eens moeten gaan werken en zij zou langskomen om  mijn buik en het kindje te controleren. Dit zou gelijk onze eerste kennismaking zijn!

Zo gezegd zo gedaan, de verloskundige kwam samen met haar stagiaire en wat voelde dit gelijk goed zeg! Enorm lieve vrouwen allebei die de tijd namen en me alles goed uitlegden.  We hoorden het hartje al vrij snel en die klonk goed. Gelukkig maar. Toch wilden ze me uit voorzorg naar het ziekenhuis laten gaan omdat ik toch een klap had gemaakt en met mijn buik tegen het stuur aan was gekomen. Het ziekenhuis zelf gaf aan dat ik het beste alvast een tas mee kon nemen met slaapspullen want die kans zat er ook nog in dat ze me ter observatie wilden houden.

In het ziekenhuis werden we al verwacht en ook daar kreeg ik  gelijk hele goede uitleg wat ze gingen doen en waarom ze dit deden. Er werd eerst een echo gemaakt waarop onze kleine meid weer goed te zien was. Ze lag een beetje dwars want het was onmogelijk te controleren wat het geslacht nu is, dus dat is voor mij alweer een bevestiging dat het wel een meisje moet zijn, haha. Maar alles leek gewoon goed te zijn. De placenta zat netjes op zijn plaats, geen scheuren, niets had losgelaten. Daarna de CTG, het hartfilmpje van de baby. Dit om te zien hoe de hartslag was en ook hoe de baby zou reageren op de bewegingen van mijn buik (harde/zachte buiken). Ondertussen werd er nog bloed geprikt en gaf onze meid een flinke show weg waar Bart helemaal wild van was want mijn buik zag je flink bewegen (ik voelde het echter niet). Uiteindelijk bleek alles goed te zijn maar kreeg ik voor de zekerheid wel een prik in mijn been met antistoffen. Dit omdat ik O negatief ben en mocht er bloed gemengd zijn van de baby met mijn bloed dan kon dit wellicht kwaad als zij positief is.

Gelukkig mocht ik wel naar huis maar wel met de strenge woorden dat ik echt NIETS mocht doen en de volgende dag (vandaag dus) terug moest komen voor een extra controle. Dus hier zit ik nu dan. Met 2 pleisters op mijn lijf in verband met de prikken en een redelijke nacht achter de rug waarin ik af en toe wakker werd door harde buiken maar waarbij ik gisteren voor het slapen gaan wél onze meid zelf weer gevoeld heb. Wat een opluchting!

Vanmiddag naar het ziekenhuis dus voor de controle en verder hopen dat het hierbij blijft.
Wat een avontuur zeg. Eentje die gelukkig goed is afgelopen!

12 reacties op “De naweeën van een aanrijding

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *