Borstvoeding

Ik geef geen borstvoeding meer.
Zo. Ik denk ik val gewoon gelijk met de deur in huis want dan is dát in ieder geval meteen duidelijk.

Tijdens mijn zwangerschap keek ik enorm uit naar het geven van borstvoeding. Op de blog van Jess had ik er zoveel over gelezen en zoveel van gezien door haar mooie foto’s samen met Sam en dat zorgde er alleen maar meer voor dat ik echt zin had om borstvoeding te geven! Toen Fay werd geboren kon ik haar helaas niet gelijk aanleggen omdat ik nagekeken moest worden maar zij ook. Gelukkig kon het daarna wel en ondanks dat ze wel gelijk aan het zoeken was en er echt voor ging was het even moeizaam, maar uiteindelijk lukte het haar! Direct liet ik wat tranen uiteraard want ik had hier echt naar uitgekeken, wat een geweldig gevoel.. Mijn meisje de antistoffen en voedingsstoffen kunnen geven die ze nodig heeft. Maar ook heerlijk dat warme lijfje tegen mij aan, haar handje op mijn borst.. Helemaal verliefd!

In de dagen die volgden ging het allemaal enorm snel. Fay negeerde de helft van de tijd de ene borst. Of ze beet er kloven in omdat ik dacht dat ze goed had aangehapt en dit dus niet zo was. Ik gaf telkens weer aan dat ik veel pijn had maar vond de hulp bij het aanleggen echt onder de maat. Echter had ik zelf de energie gewoon niet en zat ik die eerste dagen enorm in een roes (let op: niet te verwarren met de roze wolk) waardoor ik daar ook totaal niet mee bezig was. Ik was bezig met alles van de dagen ervoor op een rijtje te zetten en met het genieten van ons meisje. Soms lukte de borstvoeding wel en dan was dat weer gruwelijk genieten! Achteraf ben ik enorm blij dat ik zo van elke seconde genoten heb.
024

Op de ochtend dat we eigenlijk ontslagen zouden worden uit het ziekenhuis bleek dat Fay teveel was afgevallen. Ze moest dus bijvoeding. En oh wat vond ze dat lekker! Heerlijk uit de fles drinken. Dat had ze de dag ervoor ook al gedaan omdat ze toen ook al was afgevallen en ze bijvoeding wilden geven. ’s Avonds bleek ze het zo goed te doen dat ze toch mee naar huis mocht maar ze moest bijvoeding blijven krijgen. Eenmaal thuis had ik een vreselijke kraamverzorgster die me niets anders deed dan frustreren en zelf ook nogal snel opgaf met helpen bij de borstvoeding. Deze vrouw had ik gelukkig maar 1 avondje, maar het zorgde al voor veel verdriet en frustratie bij mij.

Nog steeds lukte het me niet goed om aan te leggen, maar gelukkig dronk ze haar flesjes wel telkens goed leeg. Ze moest wel, want anders zouden we weer naar het ziekenhuis moeten. Dat afvallen van Fay hing ons hoog boven het hoofd. We wisten dat ze aan moest komen en anders terug moest naar het ziekenhuis en dat was het laatste wat we wilden! Dus we werden nogal obsessief in het voeden van Fay. Dit zorgde er uiteraard ook voor dat de voeding bij mij niet goed op gang kwam en het frustreerde Fay ook. Telkens waren we drie kwartier bezig met haar proberen aan te leggen en uiteindelijk was zij zo hysterisch van de honger dat we het opgaven en haar maar weer de fles gaven. Ik kolfde ondertussen wel al en alle beetjes die ik eruit kreeg die kreeg zij. Zo was ik 6 á 7 keer per dag bezig met kolven en kreeg ik er ook voldoende uit om Fay telkens te voeden met mijn moedermelk. Het was dan wel niet via de borst, maar toch.. Ze kreeg mijn melk!

Op dinsdag bleek dat Fay nóg meer was afgevallen. Ze kwam maar niet aan en de verloskundige werd ingelicht. Eigenlijk had zij ons toen al naar het ziekenhuis terug moeten sturen, maar omdat Fay wel gewoon goed dronk (ze dronk zelfs meer dan ze eigenlijk hoeft na 5 dagen) wilde ze ons nog een kans geven. Ze vermoedde dat mijn moedermelk wel eens niet goed zou kunnen zijn. Dit omdat ze verder helemaal gezond was en ook meer dan genoeg binnen kreeg door het kolven. We moesten dus 24 uur kunstvoeding geven in plaats van de moedermelk en zouden daarna weer kijken hoeveel ze woog. Was ze weer afgevallen dan moest ze terug naar het ziekenhuis, was ze aangekomen dan was het wellicht toch de moedermelk.

Na die 24 uur was ze dus 80 gram aangekomen! Bij ons viel een last van onze schouder, niet naar het ziekenhuis! En we konden dan ook eindelijk weer ontspannen. Nu moesten we een paar uur later alsnog maar dat had niets met het afvallen te maken zoals jullie weten. Eenmaal in het ziekenhuis werd ook duidelijk dat Fay mij herpes had gegeven via de kloven in mijn tepels. Mijn borsten waren helemaal geïnfecteerd en kapot. Je kon het amper aanraken of ik zou het al uitschreeuwen. Tranen stonden dan ook bijna continu in mijn ogen. En dat terwijl ik moest doorgaan met kolven omdat mijn borsten waren gaan stuwen! Ze zaten ramvol, helemaal klaar om mijn meisje te voeden. Terwijl dit nu dus niet meer kon. Niet omdat de herpes dus in mijn melk zat maar ook niet omdat er te weinig voedingsstoffen in mijn melk zaten.

Uiteindelijk, 4.5 week na de geboorte van Fay, waren mijn borsten weer geheeld en was de herpes uit mijn lijf.  Ook de ontstekingen waren weg en mijn borsten waren weer zo goed als ‘normaal’. Maar de kans om borstvoeding te geven was verdwenen. Weg droom. Weer iets waarin ik, als moeder zijnde, heb gefaald. Zo voelde dat wel. Zo voelt dat soms nog wel eens. Vooral als ze zo lekker bij me ligt en met haar handje grijpt en haar mondje zoekt.. Dan springen de tranen weer in mijn ogen dat dit het meest intieme is wat we zullen zijn en dat ik alleen nog maar vast kan houden aan de herinneringen van die eerste dagen borstvoeding…
025 023

18 reacties op “Borstvoeding

  • Wat een verdrietig verhaaltje 🙁 maar jij hebt zeker niet gefaald, weet dat in ieder geval. Je hebt er juist alles aan gedaan, respect! Maar het is wel verdrietig omdat je het zo graag wilde. Het is nu goed zo, knuffelen kan op zoveel manieren! *knuffel

  • Wauw wat een krachtig verhaal en wat een vechter ben je! Hoelang je hebt doorgetobt en hoeveel moeders in Nederland allang eerder gestopt waren. Je hebt absoluut niet gefaald!! Je hebt je kleine meisje alleen maar sterker gemaakt 🙂 je bent een topmama als je dat maar weet!

  • Je hebt absoluut niet gefaald! Bij mijn oudste stopte ik na 3 dagen vanwege dezelfde problemen. Bij mijn jongste werd gezegd je hoeft het niet te proberen. Maar ik vond dat ik het een kans moest geven. Na 1 dag stopte ik. Ik had een hongerig kind. Wat ik achteraf jammer vond is dat ik toen niet geprobeerd heb te kolven…

  • Wat een indrukwekkend verhaal. Benadrukt weer eens dat borstvoeding geven helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Knap hoor dat je het toch zo lang bent blijven proberen, alles voor je kindje. Supermom!

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Ja ik wilde dit wel delen.. Moest het van mezelf gewoon opschrijven en ik ben overal eerlijk over geweest dus dan ook hierover!

  • Wat herkenbaar! Ik wilde ook niets liever dan borstvoeding geven, vind het zo prachtig dat je lichaam dat kan. Jammer genoeg is het hier ook niet gelukt, mijn zoontje werd veel te vroeg geboren (met 28w al) waardoor mijn lichaam eigenlijk nog niet klaar was voor borstvoeding. Toch ben ik gaan kolven, elke 3u 24/7. Helaas bleek er na 6w nog een stuk placenta achter te zijn gebleven, en dat gaf nog steeds hormonen af die oa de borstvoeding tegen zat. Toch heb ik doorgezet met kolven, heb zelf medicatie geslikt om mijn productie omhoog te krijgen! Toen mijn zoontje eindelijk thuis was uit het ziekenhuis heb ik vaak geprobeerd hem aan te leggen, maar helaas had hij de kracht niet om uit mijn borst te drinken. In totaal heb ik ruim 12w gekolft, en toen kon ik niet meer. Voor mij is en blijft borstvoeding altijd een litteken, en het gevoel van falen snap ik heel goed. Ondanks dat je er niks aan kan doen! Ik hoop dat je er snel rust in kan vinden!

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Ja dat kolven bleef ik ook stug doen, dan maar zo.. Maar ja als je dan herpes krijgt in je borsten en een ontsteking dan wil je dat niet meer haha!

  • Hey meis, je hebt absoluut niet gefaald hoor! Vind het knap dat je het ondanks alles nog zo lang geprobeerd hebt, maar je moet ook om jezelf denken! Ik denk dat het soms ook wel geromantiseerd wordt om borstvoeding te geven, want hoe vaak hoor je niet dat het niet lukt om allerlei redenen. Mijn nichtjes en neefje hebben ook alle 4 de fles gehad.. en het kindje van mijn vriendin is ook aan de fles, omdat borstvoeding niet lukte.

    En met de fles heb je weer de zekerheid dat Fay voldoende melk binnen krijgt en het is natuurlijk ook leuk dat anderen op deze manier Fay de fles kunnen geven.

  • Je hebt absoluut niet gefaald! Je hebt het geprobeerd en uiteindelijk gekozen voor dat wat het beste is voor Fay. En dat maakt je een super goede moeder.

  • ik weet nu al dat ik geen wil geven… het is niet iets voor mij. En jij hebt zeker niet gefaald… bij vele moeders lukt het niet of is het beter om over te schakelen naar een flesje!

  • Ik heb het 10 dagen volgehouden om mijn zoon borstvoeding te geven. Door alle hormonen, maar ook een onverzadigbaar kindje trok ik het simpelweg niet meer. Ik vond het een moeilijke keuze, ook ik voelde dat ik gefaald had, maar een vrolijke mama was meer waard dan een mama die het niet meer kon opbrengen om haar zoon 5 uur aan 1 stuk aan de borst te hebben. Eenmaal aan de fles dronk Tim als een malle en na 2 dagen van 90cc moesten wij al z’n flessen al ophogen. Na 5 dagen bleek dat ook dat niet genoeg was. Sinds hij Forte (voor de hongerige baby) krijgt, gaat het super. Hoe erg ik het ook vond, ik had Tim nooit kunnen verzadigen met mijn borstvoeding. Dat maakt het een beetje goed.
    Mocht er een 2e kindje komen, dan ga ik het gewoon weer proberen.

    Xxx

  • Ik kom hier via jouw link in je berichtje over de Alpro drink.

    Ik vind het goed van je dat je zo hebt opgeschreven hoe je de borstvoeding hebt ervaren en wat er allemaal is gebeurt. Een aantal dingen zijn hier erg herkenbaar. Ik heb zelf ook geprobeerd om borstvoeding te geven, maar dat lukte ook vaker niet dan wel. Uiteindelijk ben ik na een maand gestopt, maar het heeft nog wel tot ongeveer zijn eerste verjaardag geduurd voor ik daar vrede mee kon hebben. Hopelijk ben jij er inmiddels al helemaal overheen dat het niet gelukt is!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *