Bevallingsverhaal Milo

Nu Milo precies drie maanden oud is vond ik het tijd worden voor mijn bevallingsverhaal. Ik kreeg al veel verzoekjes daarover, maar ik was er zelf gewoon nog niet klaar voor. Sowieso de eerste 2 maanden heb ik het een beetje weggestopt en zo min mogelijk aan gedacht. Klinkt heel traumatisch en eigenlijk was dat het achteraf niet. Maar tijdens de bevalling zelf ervoer ik het wel als heel heftig en zwaar. 

Waarschuwing: het is een lang verhaal!

Ingeleid

Op dinsdag 6 juni had ik een controle bij de gynaecoloog. Al bij binnenkomst merkte hij op dat ik er slecht uit zag. Ik gaf ook aan dat ik de laatste weken eigenlijk amper sliep en veel last had van mijn bekkeninstabiliteit. Mijn bloeddruk werd gecontroleerd en deze was eigenlijk wel heel hoog. Zo hoog dat de gynaecoloog wilde dat ik aan de ctg gelegd werd en mijn urine/bloed gecontroleerd zou worden. Omdat ik de vorige zwangerschap ook al pre eclampsie had wilde hij geen risico nemen.

Na de controles bleek dat ik nog geen zwangerschapsvergiftiging had maar de gynaecoloog wilde eigenlijk geen risico meer nemen. Hij besloot dus (met onze toestemming) dat ik de dag erop ingeleid zou worden. Ik was toch al bijna 40 weken zwanger dus een mooi termijn.

Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend mocht ik me om 10 uur melden. Het voelde vertrouwd omdat ik de meeste verloskundigen en verpleegsters nog kende van de vorige keer. En het fijne was dat zij zich mijn situatie van toen ook goed konden herinneren. De ballon en gel werd ingebracht en ik kreeg al direct zware (menstruatie achtige) krampen. ’s Avonds om 21uur werd de ballon er weer uit gehaald en probeerde ik de nacht goed door te komen qua slapen.

Yes, toch ontsluiting!

Aangezien bij de inleiding van de vorige bevalling beide ballonnetjes hun werk niet gedaan hadden, was ik nu ook weer mega gespannen. Ik had totaal geen vertrouwen in mijn lijf dus toen de stagiaire als eerste voelde en aangaf dat de baarmoederhals nog steeds niet volledig verstreken was kon ik wel janken. “Zie je wel, mijn lichaam snapt er gewoon niks van!“. De verloskundige zelf wilde ook nog even voelen en ondanks dat zij het erg hardhandig deed gaf ze me wel goed nieuws! Ik had toch al ontsluiting dus de weeënopwekkers konden aangesloten worden.

De eerste paar uur waren prima te doen. Ik moest de weeën wel wegpuffen maar kon tussendoor bijkomen en ook gewoon nog praten. Om 12 uur werd gevoeld en bleek ik op 4 centimeter te zitten. Prima vooruitgang dus. De weeënopwekkers werden in die uren daarvoor ook hoger en hoger gezet en zaten op dat moment op de een na hoogste dosering. Ik vond het steeds moeilijker worden, ook omdat ik enorm last van mijn bekken had en me dus niet goed kon bewegen of verplaatsen.

Weeënstorm

Na dat onderzoek kwam ik in een weeënstorm terecht. Het was zo heftig dat ze telkens de opwekkers naar beneden zetten totdat het apparaat zelfs uit stond. Het hielp niet tegen de weeënstorm want mijn lichaam had het blijkbaar overgenomen. Na een uur in die storm te zitten trok ik het echt niet meer en vroeg om pijnstilling. Ik wilde absoluut geen ruggenprik en het pompje zou ook nog wel even duren voordat ik die kreeg dus ik vroeg om de pethidine spuit.

Om 14 uur werd er weer een intern onderzoek gedaan en bleek ik op 8 cm te zitten! In 2 uur tijd waren er gewoon vier centimeters bij gekomen. Dat was ook niet zo gek na die storm maar zorgde er wel voor dat alles direct klaar gezet werd en wij onze bevallingsfotograaf moesten bellen.

Wat duurde het lang!

Doordat die vier centimeters zo snel gingen verwachtte iedereen dat ik elk moment op de 10 centimeter zou zitten en mocht gaan persen. Ik zat inmiddels helemaal in mijn eigen bubbel en vond eigenlijk iedereen maar irritant die in de kamer was. Mijn man (love you schat), de bevallingsfotograaf (sorry Christel!!) en zelfs mijn favoriete verpleegster konden niets goed doen. Iedereen moest me met rust laten want ik trok het echt niet meer. Ik was moe, wilde de baby eruit en wel nu!

Een hoop dingen gingen langs me heen want ik was me alleen maar aan het concentreren op de weeën. Twee uur later (16 uur) werd ik weer gecontroleerd en omdat ik zelf al persdrang had (en de weeën goed hun best deden) werd er vanuit gegaan dat ik vast wel al op de 10cm zou zitten. Toch was er nu maar een centimeter bij. Omdat de verloskundige voelde dat Milo verkeerd lag, als sterrenkijker, en de ontsluiting niet goed gevorderd was wilden ze me op mijn handen en knieën hebben. Ik weigerde in eerste instantie omdat ik me niet kon voorstellen dat ik dit überhaupt kon in verband met mijn pijnlijke bekken. Toch hebben ze met man en macht mij daarop gekregen en wat was dat heftig zeg!

Die laatste centimeter en persen

Veertig verschrikkelijke minuten later mocht ik weer op mijn rug liggen en werd ik gecontroleerd. Er bleek een halve centimeter bij te zitten maar het was nog niet voldoende om te mogen persen. Ondanks de persdrang die ik wel al had lag Milo sowieso nog verkeerd en wilden ze nog één ding proberen, op mijn zij.

Wat vond ik het zwaar op dat moment. Ik had zoveel pijn in mijn bekken en ook rug in verband met de weeën en kon ze moeilijk wegkrijgen. Ik kon tussendoor niet goed op adem komen want ze bleven maar komen. Ook de persdrang werd erger en erger en net op het moment toen ik dacht echt niet meer te kunnen controleerde de verloskundige de voortgang en zei ze dat ik mijn benen op mocht trekken en mocht gaan persen.

Dat was om 17.05 uur. Het persen was echt super zwaar omdat ik eigenlijk amper nog energie had. Maar met de gedachten dat het nu echt niet lang meer kon duren kon ik toch telkens weer de kracht vinden. Wel zag de verloskundige na driekwartier dat ik het niet lang meer zou trekken dus we spraken af dat ik nog met 5 weeën mee moest persen en ze anders zou helpen. Na vier weeën hielp ze me al door middel van een flinke knip.

Het moment na de knip vind ik echt super grappig en weet ik echt nog heel goed. Er werd me namelijk verteld dat ik moest wachten op de volgende wee en dat bij de volgende pers ons kindje geboren zou worden. Echter voelde ik hem al voor die wee eruit glijden. De verpleegster die bij mijn hoofd stond riep ook “kijk uit, hij glijdt eruit!“. Snel pakte ik hem zelf aan en trok zo de rest van zijn lijfje eruit en legde hem op mijn borst neer. Het was 18.00 uur precies.

Naar de OK

Wat een opluchting! De hel was voorbij. Zo voelde het toen echt. Ik was kei en kei kapot en vrijwel de enige gedachte die ik had was dat ik dit never de nooit meer ging doen. Zoals ik in een eerder artikel al schreef voelde ik geen liefde voor mijn baby maar ik was wel erg blij met hem. Ik vond hem prachtig en was ook bezorgd toen hij snel weer bij me weggepakt werd omdat hij niet veel huilde. Hij werd even aan de beademing gelegd en de kinderarts werd erbij gehaald.

Ondertussen werd mij verteld dat mijn placenta nog geboren moest worden. Oh ja, dat ding moet er ook nog uit. Helemaal niet bij stil gestaan. Ik moest even meepersen en er werd flink op mijn buik gedrukt. Met Milo ging gelukkig alles snel weer goed. De beademing werd al weer eraf gehaald en de kinderarts heeft verder niets hoeven doen. Zijn Apgar score was dan ook een 9.

Met mij ging het echter minder goed. Ik bleef bloed verliezen en mijn placenta wilde maar niet loskomen. Na driekwartier werd dan ook besloten dat ik alsnog naar de OK moest om de placenta te verwijderen. Op dat moment vond ik alles prima maar achteraf vond ik het toch wel erg. Weer bij mijn baby weg en een operatie. Het enige voordeel was dat mijn hechtingen ook tijdens de operatie gehecht werden. Dat scheelde weer wat pijn.

Rond 20.45 uur was ik eindelijk weer terug op de kamer en kon ik onze zoon (die inmiddels aangekleed was) eindelijk echt goed bewonderen en knuffelen.

Het zat erop.

Lees ook: Bevallingsverhaal Fay

13 reacties op “Bevallingsverhaal Milo

  • Poeh hé…. wat een rit. Gelukkig is alles goed gegaan en heb je het hartstikke goed gedaan!
    Ik ben ook heel benieuwd naar mijn eigen bevalling. Vooral wanneer die gaat beginnen en hoe lang het gaat duren. Maar ook hoe ik die pijn ga ervaren en hoe ik ermee om ga…nog 3,5 week ongeveer….

  • Achteraf viel het wel mee?! Het klinkt toch aardig heftig hoor. Kan me voorstellen dat je even de tijd moest nemen maar opschrijven helpt toch wel vaak in een stukje verwerking en het een plaatsje geven. Mij wordt steeds verteld ‘dat het bij een tweede allemaal sneller kan gaan’ nou, ik wacht geduldig af en ga nergens vanuit hoor.. zo zie je maar

  • Jeetje meis, kan me helemaal voorstellen dat deze bevalling een traumatische ervaring heeft gegeven. En dan ook nog eens de eerste maanden de zware tijd met Milo, logisch dat je dit niet zo maar even kan verwerken. Daarbij beleeft iedereen het anders, maar het lijkt me nog al wat om meteen voor ok te moeten en je kleine mannetje ‘achter te moeten laten’. Ik hoop dat je door dit op te schrijven alles een beetje kan verwerken.

  • Ohhh die placenta..! Zo’n spelbreker als je denkt dat je het erop hebt zitten en alleen nog maar wilt bijkomen en knuffelen. Ook bij mij bleef-ie zitten en navelstreng brak af dus met spoed naar ziekenhuis (was thuis bevallen). Op dat moment ga je er in mee, maar wat baalde ik er achteraf van dat ik gescheiden werd van mijn dochtertje (met ambulance naar zh en zij moest bij mijn man in de auto) en niet lang met haar op mijn borst heb kunnen liggen.
    Ik heb ook echt even alles moeten verwerken. Gek is dat he. Maar goed dat je dit nu zo opgeschreven hebt. Dat helpt en laat je – terecht – trots zijn!

  • Wat een heftige bevalling zeg! En dan ook nog die placenta.
    Ik begrijp wel dat het even duurde voordat je het ook echt wilde delen.
    Gelukkig heb je wel een heerlijk mannetje dat een hele hoop doet vergeten. X

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *