Barbara had geen roze wolk omdat..

De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Barbara.

Helaas hier geen roze wolk na de bevalling, eigenlijk voor de zwangerschap en tijdens ook niet.gnarly

Wat vooraf ging

Zwanger worden was hier nogal een probleem. Na het stoppen met de pil, geen eisprong, dus na ruim een half jaar wachten, werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Deze zette me aan de hormonen en dat werkte! Na 3 maanden waren we zwanger, 6 weken lang. Toen volgde de miskraam. Het verdriet was immens, maar toch gingen we door, ondanks dat die hormonen je alles behalve goed doen als mens. De wens was groot, ook al ging ik er emotioneel zo goed als aan onderdoor. Na 6 maanden hormonen, trok ik het niet meer, dan maar geen kind. De dosis voor de zevende maand had ik al ingenomen, maar we deden er niets meer voor. Geen verplichte seks, wat ook nog een heel gedoe was vanwege een ongunstige zuurgraad en met spoelingen vooraf diende plaats te vinden op de minuut. Hoe bedoel je totaal geen mogelijkheid tot romantiek!

Het wonder gebeurde. We hadden eenmaal gemeenschap in de goede periode, zonder toeters en bellen en hoppa, ik telde aan. Enkel mijn ex-man had zich zo ingesteld op dan maar geen kind, dat hij niet meer terug kon omschakelen. Het einde van ons huwelijk begon in de zwangerschap. Negen maanden lang ben ik niet aangeraakt en kreeg ik amper emotionele steun.

De laatste weken van de zwangerschap

Vanaf week 32 ongeveer, voelde ik dat het niet goed zat. Eerst dacht ik dat ik het me inbeeldde. Toch kreeg ik veel echo’s en CTG’s die allemaal goed waren, dus de gynaecoloog nam het niet zo serieus. Maar ik bleef volhouden: Riana was ziek en ze moest eruit. Bij de afspraak van 36 weken beloofde de gynaecoloog dat indien ik er over 2 weken nog zo over dacht, dat Riana gehaald zou worden.

De bevalling

Met 38 weken werd ik ingeleid en volgde een hel van een bevalling van 3 dagen lang. De gel deed niet veel dus ik werd einde dag 1 naar huis gestuurd en had die dag en dag 2 hevige krampen maar het zette niet door. ’s Avonds braken mijn vliezen dus voor controle naar het ziekenhuis en ze lieten me daar blijven. De ochtend van dag 3 kreeg ik weeën opwekkers. Wat een ellende! Na een aantal uren niet veel vooruitgang en ik vroeg om een ruggenprik. Dit duurde ook weer uren en achteraf zat deze niet goed… dus veel aan de pijnstilling heb ik niet gehad. Maar hoe pijnlijk ook, je leert de weeën opvangen, als je er maar lang genoeg mee van doen hebt. Na 12 uur werd de opwekking stopgezet, en toen, toen gebeurde er niets, geen persweeën dienden zich aan.

De geboorte

Omdat ik wist dat Riana eruit moest, heb ik toen maar op eigen kracht mijn dochter ter wereld gebracht, met wat hulp van een knip. Tijdens het afsteken van het vuurwerk kwam Riana, 13 minuten na middernacht ter wereld.

Heel even heb ik haar mogen vasthouden, maar ze liep heel donker aan, haar huilen stokte en ik wist dat het niet goed was. Mijn ex-man ging mee met de gynaecoloog die voor haar leven vocht. Het is echt een heel spannend half uurtje geweest toen. Daar kreeg ik, uitgeput van de bevalling gelukkig niet veel van mee. Ik werd gehecht en was heel veel bloed verloren en dus erg zwak.

Na anderhalf uur was Riana zover gestabiliseerd dat mijn ex-man tijd had om naar mij toe te komen en we even samen konden doorpraten wat er was gebeurd. Ergens die nacht werd ik naar mijn dochter toe gereden met bed en al. Ze lag in de couveuse aan allerlei toeters en bellen.

Riana bleek doodziek

In eerste instantie dachten ze dat Riana een streptokok had gekregen tijdens de bevalling van mij, omdat ik daar positief op testte, dus daarvoor kreeg ze antibiotica en ook nog medicatie tegen samentrekkingen en schokken. Ze leek heel even een beetje op te knappen, maar dat beeld draaide ineens om op dag 3. Ze had ineens dan hoge koorts en dan weer ondertemperatuur, met wisselingen binnen het uur en de ontstekingswaarden liepen rap omhoog. Allerlei grote onderzoeken werden gestart en onze meid werd lek geprikt.

Achteraf beseffen we ons dat ze ons niet echt precies vertelden hoe ziek ze is geweest. Pas op dag 8 kwamen ze achter de oorzaak en waren haar ontstekingswaarden torenhoog en zeer zorgwekkend.

Tijdens een MRI kwamen ze erachter dat onze dochter in haar hoofd hersenabcessen had. Dat zijn holtes gevuld met bacteriën, die ze tijdens de zwangerschap via mij heeft binnengekregen en die zich in haar hersenen hebben genesteld. Ze had 8 knikkers en een pingpong bal in haar kleine hoofd vol met bacteriën. Een zeer zeldzame aandoening, maar omdat de behandeling vrij eenvoudig was te geven mocht ze in het plaatselijke ziekenhuis blijven. 6 weken lang kreeg ze een grote hoeveelheid aan verschillende antibiotica via het infuus toegediend. Na 3 weken begon ze echt op te knappen en mochten we verhuizen naar een eigen kamer op de kinderafdeling. Het was een op en neer gang naar het ziekenhuis, eerst 3-maal daags, maar dat hou je niet vol, dus uiteindelijk ging mijn ex-man een dagdeel en ik het andere dagdeel. Na 7 weken werd een tweede MRI gemaakt en waren de knikkers allemaal verdwenen en enkel de pingpongbal nog deels zichtbaar. Riana mocht mee naar huis en kreeg ook daar nog 3 maanden lang antibiotica via de voeding.

Blijvende gevolgen?

Er waren vele zorgen, Riana kon er van alles aan overhouden, aangezien niet duidelijk was wat voor blijvende schade die hersenabcessen hadden aangericht. Dus overbezorgde ouders en intensieve begeleiding van de kinderarts. Ze heeft een tijd lang bij de kinderfysio gelopen en is naar de dagopvang gegaan, niet omdat ik werkte, maar voor haar voor extra stimulatie, want ze had een achterstand in te halen. Ook op de peuterspeelzaal kreeg ze VVE begeleiding en ging ze 4 dagdelen per week. Thuis was er door ons veel stimulatie en uiteindelijk is ze helemaal op haar niveau gekomen, sterker nog, ze loopt nu geestelijk ver voor. Emotioneel is ze echt nog echt een 4 jarige, dus we laten haar lekker kleuteren in groep 1.12016599_1016327405078847_2099470007_n

Uiteindelijk is er niets geen blijvende schade gebleven, iets wat als een wonder wordt beschouwd. Er kan altijd later in haar leven nog iets naar voren komen maar niets wijst daar nu op. Afgezien van een iets houterige houding is er helemaal niets met haar aan de hand en ook dat trekt heel goed bij. Ze is een vrolijke meid met veel zin in het leven. Dus de grote zorgen worden langzaam aan naar de achtergrond gedrukt. Toch blijf je als ouder alert als je zoiets hebt meegemaakt. Indien we ook maar iets traceren wat niet hoort, kunnen we gebruik maken van onze ingangen in het ziekenhuis, maar gelukkig is dit al heel lang niet meer nodig.

Eind goed, al goed. Maar nee, geen roze wolk gekend.

Vooral dat laatste, dat het altijd in je achterhoofd blijft en je alert blijft is heel herkenbaar. Wat een rollercoaster heb ook jij meegemaakt. Maar wat een goed moedergevoel had je tijdens de zwangerschap zelfs al! Ik bewonder je enorm Barbara en wil je echt bedanken dat je jouw verhaal hier kwijt wilde! Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op.

22 reacties op “Barbara had geen roze wolk omdat..

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *