Een van de dingen die ik erg spannend vond aan het opnieuw zwanger worden was dat ik me niet kon voorstellen net zoveel van een tweede kindje te kunnen houden. Daarnaast leek het me ook onmogelijk om beide kinderen evenveel aandacht te geven. Gelukkig bleek mijn angst voor niets te zijn, want mijn liefde is gewoon verdubbeld. Ik houd van beide kinderen net zoveel en iedere dag weer een klein beetje meer. Wat betreft het aandacht verdelen tussen twee kinderen… sjah.. dat is een ander verhaal. Dat lukt. Maar ook weer niet.
Inhoudsopgave
Zorgkindjes
In de eerste anderhalf jaar van haar leven was onze dochter een echt zorgenkindje. De eerste paar weken van haar leven waren zelfs enorm kritiek dus we zijn ontzettend dankbaar dat ze er nog is. Door haar hartritmestoornis bleef ze het eerste jaar aan de medicatie en kwamen we veelvuldig bij de cardioloog. Echter bleek na een tijd dat ze er overheen gegroeid was.
Ons zoontje is een ander geval. Hij heeft nooit echt kritiek gelegen, maar is eigenlijk wel altijd een zorgenkindje. Door zijn schildklierafwijking en het feit dat hij door het vele ziek zijn een behoorlijke achterstand heeft opgelopen zijn we eigenlijk altijd met hem in de weer. Ziekenhuis afspraken, dagelijks medicatie, oefenen met motorische ontwikkeling, enzovoort.
Behoorlijk pittig
Alhoewel we het liefst zoveel mogelijk gelijk onze aandacht verdelen tussen de kinderen lukt dit gewoonweg niet altijd. Ons zoontje heeft vaak wat meer aandacht nodig omdat hij sowieso nog klein is en nog erg afhankelijk, maar ook omdat hij dus chronisch ziek is en een achterstand heeft.
Voor onze dochter is dat behoorlijk pittig en niet altijd even goed te begrijpen. Zij is drie jaar lang ‘alleen’ geweest en heeft in de eerste twee jaar altijd haar mama bij zich gehad. En nu moet ze de aandacht niet alleen verdelen met een broertje. Maar ook nog eens met een ziek broertje. Het is zelfs zo dat ze laatst bijna ‘blij’ was dat ze neten leek te hebben in haar haren. Want nu kreeg zij ook alle aandacht.
Het lijkt zo alsof we amper aandacht geven aan onze dochter. Maar dat klopt dus niet. Het voelt voor haar alleen soms alsof er zoveel aandacht naar haar broertje uitgaat en niet naar haar. Stiekem vraag ik me dan wel eens af of dit komt omdat ik in haar eerste levensjaren depressief ben geweest en ze dit toch ergens opgepikt heeft. Dat dit de gevolgen ervan zijn. Maar goed, dat is voer voor een ander blogartikel haha.
Hoe toch de aandacht te verdelen tussen de kinderen?
Ondanks dat onze dochter dus soms klaagt dat zij zo weinig aandacht krijgt (je moet haar eens horen als ik aan mijn zoontje een compliment geef, dan klaagt ze steen en been dat zij net zo knap is) proberen we echt zo goed mogelijk aan beide kinderen onze belangstelling te tonen.
Belangrijke momenten
Tijdens belangrijke momenten proberen we er altijd voor te zorgen dat iemand anders zich bekommert om het andere kind. Denk hierbij aan een kijkles bij het zwemmen, rapportavonden maar ook verjaardagen en bezoekjes aan de kinderarts. Soms komt het wel eens voor dat ik alleen met beide kinderen ben tijdens zo’n ‘belangrijk moment’. Maar ook dan probeer ik toch zoveel mogelijk aandacht te hebben voor het kind wat dit op dat moment ‘verdient’ of nodig heeft.
Ieder apart
Daarnaast probeer ik met beide kinderen apart iets te doen. Met onze zoon is dat niet zo lastig want op woensdag en vrijdag is hij in de ochtend sowieso alleen met mij. Onze dochter zit dan op school. Maar het is soms best even puzzelen om ook echt iets apart te doen met onze dochter. Ze is al eens een keer met mij samen op een moeder dochter weekend geweest. En ik wil eigenlijk binnenkort weer een keer een dag of weekend alleen met haar weg. Zodra onze zoon wat ouder is en meer zelfstandig lijkt het me ook leuk om hem eens samen met mijn man weg te sturen.
Lees ook: Tips voor weekendje weg met peuter
Kleine momentjes in het dagelijkse ritme
Daarnaast zijn er ook in het dagelijkse ritme momenten waarop ik de een of de ander juist extra aandacht kan geven. Bijvoorbeeld wanneer een van de kinderen eerder wakker is dan de ander besteed ik echt even wat tijd aan hem of haar. Lekker samen knuffelen, stoeien, boekjes lezen. En ook tijdens het naar bed gaan is die tijd er. Soms maar een paar minuten. Maar het gaat om de kwaliteit, niet de kwantiteit haha.
Ik ben benieuwd. Hoe verdelen jullie de aandacht tussen de kinderen?
