Op de woensdag van de operatie ben ik door manlief en onze twee jongens weggebracht met de auto. Ik arriveerde veel te vroeg omdat hij op tijd thuis wilde zijn voor mijn dochter die met de lunch weer uit school zou komen. Ze is nu op een leeftijd (11 jaar) dat ze heel goed wist wat er ging gebeuren en natuurlijk daar de nodige zenuwen over heeft gehad, dus wilden we haar niet alleen laten zijn. Uiteindelijk kwam ze thuis met een vriendin en zijn ze samen cup cakes gaan maken als afleiding. Een fijn idee!
Met het te vroeg arriveren kon ik alvast wat sfeerproeven en zag ik andere patiënten al eerder richting de operatiekamer gaan en weer terugkeren. De eerste van de dag zag ik al voor ik me ook maar moest omkleden rondlopen op de gang. Zij mocht later die dag zelfs al naar huis vertrekken, iets wat niet veel voorkomt, het beleid in de kliniek is dat je in principe een nachtje blijft overnachten. Haar snelle herstel na de operatie inspireerde me om ook te proberen 2 uur na de operatie alweer op de gang rond te lopen om het gas kwijt te raken wat ze in je buik blazen om de chirurgen de ruimte te geven hun werkzaamheden te verrichten.
Mijn herstel na de operatie verliep minder dan gehoopt
Helaas bleek dit voor mij een brug te ver. De operatie zelf ging als uit het boekje, enkel zakte mijn van nature lage bloeddruk behoorlijk waardoor ik zeer beroerd uit de operatie wakker werd. Ik had door de slaapmedicatie die bloeddruk verlagend werkt een bloeddruk van 66/28 gekregen en voelde me daardoor ongeveer 2 uur lang net zo beroerd als je je voelt net voor je gaat flauwvallen. De enige remedie was tijd. Het slaapmiddel moest verder uit mijn systeem raken en daarmee zou mijn bloeddruk weer stijgen. Nu is lage bloeddruk niet levensbedreigend, maar vooral lastig. Ik heb er vaker last van dat ik me tijdelijk beroerd voel, maar zo laag zit ik van nature nooit. De positieve boodschap van de arts was dat ik een komende operatie in de toekomst met een lager gewicht waarschijnlijk niet meer zover zou zakken met de bloeddruk. Ze moesten me nu veel meer geven dan ‘normaal’, want je wil niet wakker worden tijdens een buikoperatie, dat doet gewoon veel te veel pijn.
Door deze lage bloeddruk ging mijn wil om na 2 uur al op de gang te lopen niet door. Sterker nog, ik heb de rest van de dag grotendeels half slapend doorgebracht en moest echt mezelf dwingen af en toe even wakker te blijven. Het zetten van de fraxiparine injectie moest ik echt heel bewust doen, want ik heb echt meerdere malen gedacht, dat ga ik nu doen en weg was ik weer.
Ik heb man- en dochterlief dan ook maar zeer kort gesproken en pas ergens in de nacht was ik in staat om te reageren op alle lieve berichten die ik had ontvangen. Ook toen kon ik pas mijn eerste rondjes lopen. Achteraf bleek de arts een uur met mij te hebben gesproken en ik kan me daar maar flarden van herinneren alsof het slechts enkele minuten waren geweest.
De volgende ochtend mocht ik naar huis
Gelukkig werd ik als een ander mens, letterlijk, wakker. Ik mocht naar huis en voelde me enkel al door die gedachte mega goed. Uiteraard zakte die adrenaline wel in na verloop van tijd en was ik blij dat mijn lieverd me kwam halen. De autorit duurde me veel te lang en het laatst stukje in de straat heb ik dan ook bewust gelopen. Dat bespaarde me een oprit oprijden. De buik is duidelijk gevoelig en dat heb ik geweten de eerste dagen…..
In de blog ‘Na de maagverkleining valt het soms vies tegen, maar geen spijt, totaal niet!’ lees je hoe het met me gaat 2,5 week na de operatie.
Bedankt voor het lezen,
Barbara
Op mijn eigen blog Onlybyme blog ik nu ook over mijn maagverkleining omdat de operatie nu achter de rug is. Via de tag maagverkleining zijn al die blogs te lezen.