De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Laura.
Ons eerste kind Damiën
In 2006 hebben we Damiën gekregen waarbij we er met 14 maanden achter kwamen dat hij een erfelijke aandoening had aan zijn rug. Ik had toen al een miskraam gehad en niet lang nadat we ontdekten dat Damiën ziek was kreeg ik mijn tweede miskraam. Omdat Damiën ziek was en een zware operatie moest ondergaan waarbij hij misschien wel rolstoelafhankelijk uit het ziekenhuis zou komen besloten we te wachten met zwanger worden tot na de operatie.
Omdat we een kindje hadden met een erfelijke aandoening en 2 miskramen hadden gehad werden we helemaal nagekeken. Conclusie: er was niks met ons aan de hand. Dat juist wij 2 miskramen en een ziek kindje hadden gekregen was eigenlijk puur toeval. We mochten zwanger raken, ik zou alleen een extra echo krijgen met 20 weken om te kijken of het ruggetje gesloten was.
Toch zwanger
We waren al een tijdje bezig om zwanger te raken toen ineens mijn menstruatie uitbleef. Ergens wist ik wel dat ik zwanger was maar ik durfde geen test doen. Ik had er weinig vertrouwen in dat het goed zou gaan. Uiteindelijk heb ik toch een test gedaan, daar kom je natuurlijk niet echt onderuit. Ik bleek 5 weken zwanger te zijn en zou eind november een kindje verwachten.
Met 7 weken mocht ik naar het ziekenhuis en kreeg ik een echo om te kijken of het hartje klopte. En dat deed het. Ik had geen heel gelukkig gevoel. Alleen een angstig gevoel, want zou het de volgende keer nog steeds kloppen? Met 9 weken kreeg ik weer een echo en met 11 weken ook weer. Beide keren klopte het hartje en groeide het kindje volgens de lijn. Ik mocht terug naar de verloskundige zei mijn gyneacoloog. Dat wilde ik wel want ik wilde gewoon een thuisbevalling mocht het zover zijn.
De angst bleef
Waar ik van tevoren dacht dat ik een onbezorgde zwangerschap zou ingaan na die 13e week bleef mijn angst aanhouden. Ik mocht een vruchtwaterpunctie laten doen maar dat wilde ik niet. Damiën had een verborgen open rug waardoor er geen hersenvocht vrij kwam. Bij een vruchtwaterpunctie meten ze de hoeveelheid hersenvocht in het vruchtwater, dus dit had voor ons weinig zin. Ik zou ook een uitgebreide echo krijgen met 20 weken. Wel werd me gevraagd er toch even over na te denken. Wat als dit kindje ziek bleek te zijn? Wilden we de zwangerschap dan afbreken of niet?
Ik leefde van dag tot dag en elke dag dacht ik na. Wat als mijn kindje ziek blijkt te zijn? Wanneer breek je een zwangerschap af? Het is verbazingwekkend hoe je op zo`n moment je grenzen verlegd. Toen we uiteindelijk de kliniek binnenliepen hadden we besloten om de zwangerschap pas te beeindigen als ons kindje echt een kasplantje zou zijn. En zelfs op dat moment twijfelde ik daar nog over.
Ons kindje bleek gezond te zijn maar zelfs dat was voor mij niet voldoende. Ik was 20 weken zwanger, maar als ons kindje nu geboren werd dan zou het niet overleven buiten de baarmoeder. De 26 weken was een magische grens voor me. Pas dan zou ik rust hebben. Dan zouden artsen mijn kindje kunnen helpen.
Ik haalde de 26 weken en mijn dochtertje deed het eigenlijk prima. Ze groeide volgens de lijn en ik had ook weinig last van kwaaltjes, op bekkeninstabiliteit na. Na de 26 weken was elke week er eentje. Ik was serieus opgelucht op de dagen dat ik er weer een hele week bij mocht tellen. 27, 28, 29… Dochterlief bleek lekker eigenwijs in stuit te liggen en dat was niet de bedoeling. De hoop was dat ze nog zou draaien voordat ze voldragen was en met elke week erbij werd dat natuurlijk lastiger. Met 35 weken voelde ik iets vreemds in mijn buik. Het leek wel alsof ze zich draaide. Mijn hele buik bewoog!
De maandag erna moest ik naar het ziekenhuis. Ik was 35 weken zwanger en kreeg een liggingsecho. Ze lag mooi met haar hoofdje naar beneden toe. Ze was alleen nog niet ingedaald maar dat maakte niks uit want ik moest toch nog 5 weken. En ze was erg klein. Stel dat ze NU geboren zou worden, dan mochten we blij zijn als ze de 2 kilo zou halen. Gelukkig moest ik nog 5 weken. Een hele zware baby zou ze niet worden, ze zou misschien net de 3 kilo halen. Ik vertelde dat ik zelf ook maar 2750 gram had gewogen bij mijn geboorte dus ze zou wel op mij lijken.
Toch opgelucht
Ik was opgelucht. Voor het eerst sinds ik wist dat ik zwanger was had ik vertrouwen in mijn lichaam. Ik had het bijna gered! Ze lag goed, ik was 35 weken zwanger en we mochten de spullen gaan halen voor een thuisbevalling wat we ook direct deden. Rond half 4 die middag kwamen we thuis waar mijn moeder op Damiën paste.
Nadat mijn moeder weg was besloot ik te koken. Rond half 6 hebben we met ons drietjes gegeten en omdat mijn zwangerschapsbroek niet meer zo heel lekker zat besloot ik lekker mijn pyjama aan te gaan trekken. Boven, op de badkamer ging ik naar de wc en ik had het direct in de gaten. Mijn vliezen waren gebroken. Ik riep naar mijn man dat hij de verloskundige moest bellen en ze is direct gekomen. Ook mijn moeder kwam en heeft Damiën naar mijn oma gebracht.
De verloskundige heeft me op bed gelegd. Ik mocht niet meer lopen omdat mijn dochter niet was ingedaald. Dat was gevaarlijk. De ambulance werd gebeld en ik werd naar het ziekenhuis gereden terwijl de halve straat buiten stond. In de ambulance liet ik een traantje lopen. Ik was boos en heel erg teleurgesteld in mezelf. Waarom kon ik nu niet gewoon die paar weken nog volmaken? Ik dacht aan de woorden van de echoscopiste van die middag: “Je mag blij zijn als ze de 2 kilo haalt”
Daar was ze dan
De volgende ochtend moest mijn meisje gehaald worden. Na een helse bevalling werd ze geboren op 27 oktober om 15.55 uur. Ze was 46 cm en 2550 gram. Klein, fijn, maar een echte baby met bolle wangen. Ze werd meteen naar de couveuse afdeling gebracht.
De eerste 10 dagen van haar leven lagen we samen in het ziekenhuis. Eenmaal thuis kon ik niet veel met haar. Ze was niet sterk genoeg om aan de borst te drinken en kreeg afgekolfde melk uit een flesje. Dat flesje gaf mijn man aan haar, ik wilde dat niet. Na bijna 3 maanden heb ik haar, met behulp van een lactatiekundige, toch nog aan de borst gekregen. Ik had verwacht dat het dan wel beter zou gaan tussen haar en mij, maar dat was niet het geval.
Eindelijk hulp
In maart (ruim 4 maanden na haar geboorte) vertelde mijn man dat het zo niet langer kon. Hij had het gevoel dat ik mijn dochtertje van me afduwde en wilde dat ik hulp zocht. Onze dochter was ontevreden, lachte nooit en kwam heel onregelmatig voor haar voedingen. De ene keer na anderhalf uur, de keer erna na 6 uur, vervolgens 3 uur later en ga zo maar door. Waar we bij Damiën de klok gelijk konden zetten op zijn voedingen was dat bij Daelyn niet het geval.
Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij een craniosacraal therapeut. Wat hij gedaan heeft weet ik niet. Hij luisterde naar mijn verhaal over de zwangerschap en de geboorte en daarna hield hij alleen maar haar hoofdje vast. Ze schreeuwde zo ontzettend hard, dat heb ik nog nooit gehoord. Het was echt angstaanjagend. “Wat wil je doen?” vroeg hij rustig toen hij me aankeek. “Haar vasthouden” zei ik een beetje boos. “Dan doe dat.” was zijn antwoord. Ik pakte haar op van het bed en hij drukte haar tegen me aan, 1 hand op haar rug en 1 hand op mijn rug. Daelyn keek me aan en het was net of ik haar voor het eerst zag. “Zo had het moeten zijn na de bevalling, meisjes.” zei hij en ze was meteen stil.
Het genieten kon eindelijk beginnen
Ik kreeg een heel ander kind mee naar huis. Een tevreden kindje, een lachend kindje, een kindje waar ik een band mee kon opbouwen. Nu kon het genieten pas echt beginnen. Ik denk dat ik me niet aan haar durfde te hechten omdat ik een grote angst had dat ik de zwangerschap toch niet zou kunnen voldragen. Als ik me niet aan haar zou hechten zou het ook weinig pijn doen als ik weer een miskraam zou krijgen. Het is vreemd hoe je op zo’n moment gaat denken.
Achteraf had ik wel gehoopt dat iemand eerder ‘ingegrepen’ had. Ik had niet echt vertrouwen in mijn lichaam, dus daar had misschien wat beter op ingespeeld kunnen worden door de professionals. Misschien hadden ze ook met mijn man kunnen praten om hem te vragen hoe het er thuis aan toe ging. Wellicht had ik dan al weken of maanden eerder kunnen genieten van mijn dochter.
Bedankt Laura voor het vertellen van je verhaal. Ik hoop dat de professionals in de toekomst eerder zullen ingrijpen in dit soort situaties. Wil je meer lezen over Laura en haar gezin? Bezoek dan www.lauracollin.nl! Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op.
Lilian zegt:
Wat een indrukwekkend verhaal. Ik had gelukkig wel een roze wolk, maar ik ken ook andere verhalen. Fijn dat het uiteindelijk altijd weer goed komt (hoop ik)
joyce zegt:
Wat een indrukwekkend verhaal. Goed dat je aandacht aan dit taboe besteed. Ik herken het taboe helaas van mijn zwangerschap. Niet iedereen wil horen dat een zwangerschap ook een zwarte/grijze wolk kan zijn.
Jess zegt:
Kippenvel moment om het stukje te lezen over de therapeut. Tough love dat wel werkte.
Moedig om je verhaal te doen. 🙂
Malou zegt:
Wat heftig zeg.. En mooie rubriek is dit!
Saskia zegt:
Wat een verdrietig verhaal, vreselijk om je zo te moeten voelen tijdens en na de bevalling. Goed van je man dat hij heeft aangedrongen tot hulp. Mooie rubriek Nicole, en heel belangrijk dat hier aandacht aan gegeven wordt!
Meike zegt:
Wat een heftig verhaal. Tranen branden… mooie rubriek. Het is echt goed om hier aandacht aan te besteden. Er zijn zoveel redenen om een grijze wolk te hebben en moeders moeten weten dat ze niet alleen zijn.
Mendy zegt:
Wat en heftig verhaal, en wat een goede rubriek. Fijn om te lezen dat meerdere mama’s niet een roze hadden.
Channah zegt:
Wat een verhaal, je hoort zo vaak dat ouders van de een naar de andere dokter/therapeut/whatever moeten om maar een oplossing te vinden. En je blijft maar doorgaan, het gaat tenslotte wel om je kind. Echt heel veel respect!
Mama's Jungle zegt:
Wat een aangrijpend verhaal en ik kan me je angst goed voorstellen na twee miskramen, jeetje. Wat prachtig wat zo’n speciale therapeut voor je heeft kunnen doen.
Ineens herinner ik me, wij zijn ook in het begin bij een osteopaat geweest omdat ze een voorkeurshouding had. Wonderbaarlijk wat die vent heeft gedaan, ik snap het nog steeds niet maar probleem was zo verholpen 🙂
Liefs
Whitney zegt:
Wauw tranen vooral dat stuk met de therapeut. Mooi rubriek, lees de laatste tijd weinig maar dit is iets wat ik zeker wil volgen.
Barbara zegt:
Een raak verhaal! Het raakt me omdat bij mij alles ook verder van normaal verliep. Fijn dat alles uiteindelijk goed is gekomen.
Laura zegt:
Bedankt voor de lieve reacties allemaal. En Nicole, jij bedankt dat ik de aftrap in je nieuwe rubriek mocht doen! Heel veel succes. 🙂
marjon zegt:
Absoluut niet fijn voor Laura dit verhaal, maar mooi om te lezen. Dat iemand zo’n verhaal deelt. Een mooie nieuwe rubriek.
FIjn Laura, dat het nu goed gaat,
Cindy zegt:
Craniosacrale therapeuten maken een hoop los, dat weet ik zelf uit ervaring. Heel heftig om dit verhaal te lezen. Wel ontzettend fijn dat het nu goed gaat.
Jenn zegt:
Kippenvel, heftig verhaal.