Laura had geen roze wolk omdat..

De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Laura.

Ons eerste kind Damiën

In 2006 hebben we Damiën gekregen waarbij we er met 14 maanden achter  kwamen dat hij een erfelijke aandoening had aan zijn rug. Ik had toen al een miskraam gehad en niet lang nadat we ontdekten dat Damiën ziek was kreeg ik mijn tweede miskraam. Omdat Damiën ziek was en een zware  operatie moest ondergaan waarbij hij misschien wel rolstoelafhankelijk  uit het ziekenhuis zou komen besloten we te wachten met zwanger worden  tot na de operatie.

Omdat we een kindje hadden met een erfelijke aandoening en 2 miskramen  hadden gehad werden we helemaal nagekeken. Conclusie: er was niks met  ons aan de hand. Dat juist wij 2 miskramen en een ziek kindje hadden  gekregen was eigenlijk puur toeval. We mochten zwanger raken, ik zou  alleen een extra echo krijgen met 20 weken om te kijken of het  ruggetje gesloten was.GAL_6103-1-bl-web

Toch zwanger

We waren al een tijdje bezig om zwanger te raken toen ineens mijn  menstruatie uitbleef. Ergens wist ik wel dat ik zwanger was maar ik  durfde geen test doen. Ik had er weinig vertrouwen in dat het goed zou  gaan. Uiteindelijk heb ik toch een test gedaan, daar kom je natuurlijk  niet echt onderuit. Ik bleek 5 weken zwanger te zijn en zou eind  november een kindje verwachten.

Met 7 weken mocht ik naar het ziekenhuis en kreeg ik een echo om te  kijken of het hartje klopte. En dat deed het. Ik had geen heel  gelukkig gevoel. Alleen een angstig gevoel, want zou het de volgende  keer nog steeds kloppen? Met 9 weken kreeg ik weer een echo en met 11  weken ook weer. Beide keren klopte het hartje en groeide het kindje  volgens de lijn. Ik mocht terug naar de verloskundige zei mijn  gyneacoloog. Dat wilde ik wel want ik wilde gewoon een thuisbevalling  mocht het zover zijn.

De angst bleef

Waar ik van tevoren dacht dat ik een onbezorgde zwangerschap zou  ingaan na die 13e week bleef mijn angst aanhouden. Ik mocht een  vruchtwaterpunctie laten doen maar dat wilde ik niet. Damiën had een  verborgen open rug waardoor er geen hersenvocht vrij kwam. Bij een  vruchtwaterpunctie meten ze de hoeveelheid hersenvocht in het  vruchtwater, dus dit had voor ons weinig zin. Ik zou ook een  uitgebreide echo krijgen met 20 weken. Wel werd me gevraagd er toch  even over na te denken. Wat als dit kindje ziek bleek te zijn? Wilden  we de zwangerschap dan afbreken of niet?

Ik leefde van dag tot dag en elke dag dacht ik na. Wat als mijn kindje  ziek blijkt te zijn? Wanneer breek je een zwangerschap af? Het is  verbazingwekkend hoe je op zo`n moment je grenzen verlegd. Toen we  uiteindelijk de kliniek binnenliepen hadden we besloten om de  zwangerschap pas te beeindigen als ons kindje echt een kasplantje zou  zijn. En zelfs op dat moment twijfelde ik daar nog over.

Ons kindje bleek gezond te zijn maar zelfs dat was voor mij niet  voldoende. Ik was 20 weken zwanger, maar als ons kindje nu geboren  werd dan zou het niet overleven buiten de baarmoeder. De 26 weken was  een magische grens voor me. Pas dan zou ik rust hebben. Dan zouden  artsen mijn kindje kunnen helpen.

Ik haalde de 26 weken en mijn dochtertje deed het eigenlijk prima. Ze  groeide volgens de lijn en ik had ook weinig last van kwaaltjes, op  bekkeninstabiliteit na. Na de 26 weken was elke week er eentje. Ik was  serieus opgelucht op de dagen dat ik er weer een hele week bij mocht  tellen. 27, 28, 29… Dochterlief bleek lekker eigenwijs in stuit te liggen en dat was niet  de bedoeling. De hoop was dat ze nog zou draaien voordat ze voldragen  was en met elke week erbij werd dat natuurlijk lastiger. Met 35 weken  voelde ik iets vreemds in mijn buik. Het leek wel alsof ze zich  draaide. Mijn hele buik bewoog!

De maandag erna moest ik naar het ziekenhuis. Ik was 35 weken zwanger  en kreeg een liggingsecho. Ze lag mooi met haar hoofdje naar beneden  toe. Ze was alleen nog niet ingedaald maar dat maakte niks uit want ik  moest toch nog 5 weken. En ze was erg klein. Stel dat ze NU geboren  zou worden, dan mochten we blij zijn als ze de 2 kilo zou halen.  Gelukkig moest ik nog 5 weken. Een hele zware baby zou ze niet worden,  ze zou misschien net de 3 kilo halen. Ik vertelde dat ik zelf ook maar  2750 gram had gewogen bij mijn geboorte dus ze zou wel op mij lijken.

Toch opgelucht

Ik was opgelucht. Voor het eerst sinds ik wist dat ik zwanger was had  ik vertrouwen in mijn lichaam. Ik had het bijna gered! Ze lag goed, ik  was 35 weken zwanger en we mochten de spullen gaan halen voor een  thuisbevalling wat we ook direct deden. Rond half 4 die middag kwamen  we thuis waar mijn moeder op Damiën paste.

Nadat mijn moeder weg was besloot ik te koken. Rond half 6 hebben we  met ons drietjes gegeten en omdat mijn zwangerschapsbroek niet meer zo  heel lekker zat besloot ik lekker mijn pyjama aan te gaan trekken.  Boven, op de badkamer ging ik naar de wc en ik had het direct in de  gaten. Mijn vliezen waren gebroken. Ik riep naar mijn man dat hij de  verloskundige moest bellen en ze is direct gekomen. Ook mijn moeder  kwam en heeft Damiën naar mijn oma gebracht.

De verloskundige heeft me op bed gelegd. Ik mocht niet meer lopen  omdat mijn dochter niet was ingedaald. Dat was gevaarlijk. De  ambulance werd gebeld en ik werd naar het ziekenhuis gereden terwijl  de halve straat buiten stond. In de ambulance liet ik een traantje  lopen. Ik was boos en heel erg teleurgesteld in mezelf. Waarom kon ik  nu niet gewoon die paar weken nog volmaken? Ik dacht aan de woorden  van de echoscopiste van die middag: “Je mag blij zijn als ze de 2 kilo  haalt”

Daar was ze dan

Foto550-YETCLZWZDe volgende ochtend moest mijn meisje gehaald worden. Na een helse  bevalling werd ze geboren op 27 oktober om 15.55 uur. Ze was 46 cm en  2550 gram. Klein, fijn, maar een echte baby met bolle wangen. Ze werd  meteen naar de couveuse afdeling gebracht.
De eerste 10 dagen van haar leven lagen we samen in het ziekenhuis.  Eenmaal thuis kon ik niet veel met haar. Ze was niet sterk genoeg om  aan de borst te drinken en kreeg afgekolfde melk uit een flesje. Dat  flesje gaf mijn man aan haar, ik wilde dat niet. Na bijna 3 maanden  heb ik haar, met behulp van een lactatiekundige, toch nog aan de borst  gekregen. Ik had verwacht dat het dan wel beter zou gaan tussen haar  en mij, maar dat was niet het geval.

Eindelijk hulp

In maart (ruim 4 maanden na haar geboorte) vertelde mijn man dat het  zo niet langer kon. Hij had het gevoel dat ik mijn dochtertje van me  afduwde en wilde dat ik hulp zocht. Onze dochter was ontevreden,  lachte nooit en kwam heel onregelmatig voor haar voedingen. De ene  keer na anderhalf uur, de keer erna na 6 uur, vervolgens 3 uur later  en ga zo maar door. Waar we bij Damiën de klok gelijk konden zetten op  zijn voedingen was dat bij Daelyn niet het geval.

Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij een craniosacraal therapeut.  Wat hij gedaan heeft weet ik niet. Hij luisterde naar mijn verhaal  over de zwangerschap en de geboorte en daarna hield hij alleen maar  haar hoofdje vast. Ze schreeuwde zo ontzettend hard, dat heb ik nog  nooit gehoord. Het was echt angstaanjagend. “Wat wil je doen?” vroeg  hij rustig toen hij me aankeek. “Haar vasthouden” zei ik een beetje  boos. “Dan doe dat.” was zijn antwoord. Ik pakte haar op van het bed  en hij drukte haar tegen me aan, 1 hand op haar rug en 1 hand op mijn  rug. Daelyn keek me aan en het was net of ik haar voor het eerst zag.  “Zo had het moeten zijn na de bevalling, meisjes.” zei hij en ze was  meteen stil.

Het genieten kon eindelijk beginnen

Ik kreeg een heel ander kind mee naar huis. Een tevreden kindje, een  lachend kindje, een kindje waar ik een band mee kon opbouwen. Nu kon  het genieten pas echt beginnen. Ik denk dat ik me niet aan haar durfde  te hechten omdat ik een grote angst had dat ik de zwangerschap toch  niet zou kunnen voldragen. Als ik me niet aan haar zou hechten zou het  ook weinig pijn doen als ik weer een miskraam zou krijgen. Het is  vreemd hoe je op zo’n moment gaat denken.

Achteraf had ik wel gehoopt dat iemand eerder ‘ingegrepen’ had. Ik had  niet echt vertrouwen in mijn lichaam, dus daar had misschien wat beter  op ingespeeld kunnen worden door de professionals. Misschien hadden ze  ook met mijn man kunnen praten om hem te vragen hoe het er thuis aan  toe ging. Wellicht had ik dan al weken of maanden eerder kunnen  genieten van mijn dochter.IMG_4519

Bedankt Laura voor het vertellen van je verhaal. Ik hoop dat de professionals in de toekomst eerder zullen ingrijpen in dit soort situaties. Wil je meer lezen over Laura en haar gezin? Bezoek dan www.lauracollin.nl! Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op. 

15 reacties op “Laura had geen roze wolk omdat..

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *