De laatste eerste keren

Een beetje een vreemde titel misschien maar wanneer je moeder (of vader) bent dan snap je wellicht wel wat ik ermee bedoel. De laatste eerste keren. Oftewel de laatste keer dat je al die (geweldige) eerste keren van je baby/kind mee maakt. En mensen… wat ben ik me daar ontzettend van bewust op dit moment. Ik word er zelfs een beetje verdrietig van.

Tijdens mijn zwangerschap van Milo wist ik dat dit de laatste zwangerschap zou zijn. Je hoort wel eens dat vrouwen tijdens hun laatste zwangerschap zich hier extra bewust van zijn en ook echt afscheid ervan nemen. Ik had dat niet zo erg. Zwanger zijn is namelijk niet echt mijn ding.

Bewust meemaken

Echter ben ik me dus wel enorm bewust van alle laatste eerste keren nu onze kleine man er is. En ik neem dan dus ook telkens met pijn in mijn hart afscheid van bepaalde periodes. Zo had ik een mooie manier bedacht om de kraamweek af te sluiten. Maar liep dit door omstandigheden toch anders. Daar heb ik echt moeite mee gehad. Natuurlijk weet ik dat dingen niet altijd lopen zoals je ze plant. Maar als je dag zo abrupt anders loopt en je dus helemaal geen fijn afscheid hebt kunnen nemen van een hele bijzondere periode. Dan doet dat wel wat met je.

Gelukkig zijn er echt heel veel andere ‘eerste keren’ die je mee mag maken als ouder zijnde. Zo vond ik het allereerste echte lachje ook zo bijzonder. Milo was vier weken toen hij het voor het eerst liet zien en ik twijfelde eerst echt of het wel al kon. Maar nadat hij een aantal keer daarna nogmaals die winning smile liet zien wist ik het zeker.. Hoe mooi je jouw kind voor die eerste lach al vond.. na zo’n lachje is hij nóg mooier. Inmiddels lacht hij ook al hardop en de eerste keer dat hij dat deed was tegen mijn man. Wat een prachtig geluid!

Dubbel gevoel

Zo gaan er nog zoveel meer eerste keren komen en telkens wanneer er weer zo’n mijlpaal is bereikt heb ik een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik super trots op ons kleine mannetje. Want ook al doen miljoenen kinderen wat hij doet, het blijft prachtig om te zien hoe een baby zich in korte tijd ontwikkeld. Hoe ze dingen ontdekken en steeds meer laten zien.

Maar aan de andere kant word ik dan door een gevoel van verdriet overvallen. Want er is weer een periode voorbij. Ons mannetje wordt groot en al die eerste keren die ik met hem nu meemaak is de laatste keer. Over een tijdje is hij geen baby meer en dan zal ik ook nooit meer een baby hebben. Daarom koester ik deze momenten nu nóg meer dan ik al deed bij Fay.. Omdat het nooit meer terug gaat komen.

Is het dubbele gevoel wat ik telkens heb een beetje herkenbaar? 

 

13 reacties op “De laatste eerste keren

  • Dat dubbele gevoel is voor mij ook erg herkenbaar. Net als jij ben ik er ook erg bewust van en geniet intens van mijn zoontje. Ik ben wel minder goed bezig met alles opschrijven…dat zal wel met het tijdgebrek te maken hebben.
    Bij ons komen er nu ook neefjes en nichtjes en daar kan ik me ook zo op verhogen en weer van gaan genieten!

  • Heel erg herkenbaar. Ik weet nog niet of het mijn laatste is. Ben er nog niet over uit, maar het kan maar zo, ik ben de jongste niet meer. In dat opzicht denk ik wel steeds… zucht… misschien is dit wel voorgoed voorbij. Zo wou ik onlangs alle kleine kleertjes opruimen (na 2x dragen kunnen sommige dingen echt niet meer), maar ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen.

  • Ik kan me goed voorstellen dat het een dubbel gevoel heeft. Zeker genieten van de kleine man. Maar gelukkig komen er nog genoeg eerste keren aan. Wellicht niet voor een baby, maar wel peuter, kleuter, schoolkind, puber en volwassenen. Vooral blijven genieten van je prachtige kinderen!

  • De wens om nog een tweede te krijgen is hier erg groot. Maar het lijkt me inderdaad wel verdrietig dat je nooit weer een zwangerschap en de babytijd mee maakt. Wij zijn er hier nog niet over uit of wij 2 of 3 kinderen zouden willen, maar mocht het ons gegund zijn om weer zwanger te raken, wil ik er ook extra van genieten omdat het wel de laatste keer kan zijn.
    Liefs

  • Heel herkenbaar…Ik heb zelfs de tranen in mijn ogen als ik jouw verhaal lees. Stiekem hoop ik het toch nog een keertje mee te mogen maken al acht ik die kans vrij klein…

  • Ik herken natúúrlijk wat je bedoelt. Maar ik ben er niet echt mee bezig. Ik denk namelijk de hele tijd, er is nog een heel leven voor een eerste keer. Ja, dit is mijn laatste zwangerschap (en ik zou heel vaak zwanger willen zijn – zonder dat het me daadwerkelijk kinderen zou opleveren-, omdat beide zwangerschappen zo geweldig waren en ik me zo bijzonder voelde), maar er zijn zoveel laatste keren geweest van iets in mijn leven waar ik niet bij stil stond. Ik denk dat deze periode belangrijk is omdat je meer bezig bent met (kleine) mijlpalen. Maar straks komt ook: de eerste keer zelfstandig fietsen, de eerste keer naar de basisschool, de eerste keer een vriendinnetje en ga zo maar door. Ik geniet gewoon van het nu, maak overal foto’s van, schrijf er over en zo kan ik er de hele tijd opnieuw van genieten 🙂

  • Heel herkenbaar hoor! Wij weten nog niet helemaal zeker of er ooit nog een kindje bij komt in huize Kersenbloesems en hierdoor besef ik mij steeds meer dat alle mooie, fijne momenten samen met Eleanor wel eens de laatsten kunnen zijn. Van die eerste keren die jij ook beschrijft. Een gek maar soms ook troostend idee. Zoals die vervelende sprongetjes, tandjes die doorkomen en huilerige dagen die zal ik echt niet missen haha

  • Idd herkenbaar. Ik had van tevoren bedacht dat ik deze zwangerschap heel bewust zou beleven, maar het is niet echt een gewelsig zwangerschap en stiekem kan ik niet wachten totdat ik bevallen ben. Dus bewust ervan genoten?? Nee dat heb ik helaas nket echt. Maar aan de andere kant is het ook goed zo! Ik denk dat de laatste babymomentjes idd wel een ding worden. Emotioneel gezien. Ach we gaan het meemaken!

  • Heel herkenbaar! Soms wil ik Levi bijna tegenhouden… stop met groeien… stop met zo snel ontwikkelen… blijf nou gewoon nog even een hele kleine baby!!
    En van de andere kant ben ik weer heel benieuwd hoe hij over een paar maanden of over een jaar zal zijn. En lijkt het me zo leuk als hij straks echt met Jayden kan spelen.

  • Ja echt wel! Mooi om ze te zien ontwikkelen en groeien maar man man wat gaat het snel. Ook hier komt de babytijd niet meer terug. Als ik jonger en gezond was dan wilde ik nog wel een kindje erbij of 2 ? Heerlijk een baby in huis en daar ben ik me nu bij de tweede veel bewuster van.

  • Herkenbaar, zelfs bij 1 kind. Ik hoop in de toekomst nog eerste keren mee te mogen maken bij een broertje of zusje voor Mels. Maar ik vind het nu al lastig. Waar is mijn baby?

  • Oh dit is zo onwijs herkenbaar en fijn om te lezen dat anderen dit ook zo ervaren! Ik moet vanaf 2 oktober weer gaan werken en ik zie er zó tegenop. Geen verlof meer en daardoor ook geen dagen alleen meer met mijn kleine man terwijl zijn grote zus gezellig bij de kindjes aan het spelen is. Ik ben nu al afscheid aan het nemen van deze tijd.. erg jammer!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *