Jolanda had geen roze wolk omdat..

In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Dit doe ik onder andere om te laten zien dat een roze wolk niet altijd vanzelfsprekend is. Al denkt men vaak van wel. Vandaag laat ik het woord aan Jolanda. Haar (lange) verhaal is er eentje die ik ademloos heb gelezen. In haar geval is het namelijk echt “driemaal is scheepsrecht”. Na twee keer keihard van de wolk afgetrapt te zijn kon ze bij haar derde kindje eindelijk genieten van een roze wolk. Een verhaal die je gelezen moet hebben!

Een halve zwangerschap

Mijn eerste zwangerschap duurde maar 14 weken. Dat is erg kort om je voor te bereiden op de komst van een baby. Zo’n korte zwangerschap klinkt natuurlijk erg onwaarschijnlijk, maar ik ontdekte pas in de 20e week dat ik zwanger was!? Mijn cyclus was erg onregelmatig en alhoewel mijn man en ik een kinderwens hadden, gingen we er niet van uit dat het zo’n vaart zou lopen. Na het uitblijven van mijn menstruatie voor een aantal periodes deden we een zwangerschapstest. Positief!

De huisarts constateerde dat ik niet “nog maar net over tijd was” en zorgde ervoor dat ik direct een echo mocht laten maken. Conclusie: ik had er al een halve zwangerschap opzitten. Vervolgens braken in week 34 mijn vliezen. Een spoedopname volgde en na 24 uur aan de remmers te hebben gelegen om de rijping van de longen te bespoedigen werd de bevalling in gang gezet. Het zou een stuitbevalling worden. De baby had immers nog alle ruimte om gezellig rond te dobberen en was nog niet ingedaald.

Wel of geen stuitbevalling?

Alles verliep voorspoedig totdat ik zo rond de klok van vijf het gevoel kreeg dat er iets bijzonders aan de hand was en de baby zich al een weg naar buiten aan het banen was. Dit werd door de verpleging weggewimpeld. De laatste controle had uitgewezen dat de ontsluiting nog niet volledig was en ik lag er nog veel te fris en fruitig bij. Dat ging nog wel een paar uur duren. Waarschijnlijk hadden ze allemaal honger (het was tenslotte etenstijd), want een extra controle werd niet uitgevoerd. Een aantal weeën later werd mijn gevoel alleen maar sterker en heb ik mijn man gevraagd of hij een blik onder het witte laken wou werpen. Wat bleek….niks stuitje eerst…er bungelde al een beentje uit. In rap tempo stonden er allemaal witte jassen rondom het bed en beviel ik vrij kort daarna.

Een gezonde dochter. Of toch niet helemaal?

Een gezonde dochter van zelfs al 5 pond met alleen een pimpelpaars beentje. Arm kind! Ze hoefde niet in de couveuse. Lag in een gewoon bedje met een zuurstofkoepeltje en kreeg sondevoeding. De zuigreflex moest zich nog ontwikkelen. Ik mocht naar huis en daar stond ik dan met een lege buik en een lege babykamer. Ook kraamhulp kreeg ik niet, omdat de baby niet thuis was. Ik reisde in mijn kraamtijd 3x per dag op en neer naar het ziekenhuis om mijn dochtertje in bad te doen en zoveel mogelijk zelf te voeden. Dit heeft al met al 3 weken geduurd.

Nadat ze thuis kwam konden we gaan genieten met ons drietjes. Althans dit was de bedoeling. Door de vroegtijdige bevalling bleek echter het klepje dat de maag van de slokdarm scheidt nog niet volledig te zijn volgroeid. Daardoor gaf ze regelmatig na het legen van de fles met veel geweld de melk terug via haar neus. Ze liep dan blauw aan alvorens het op een brullen te zetten. Ik ben heel vaak, héél bang geweest dat ze er in zou blijven. Na een tweede ziekenhuis opname van wederom 3 weken waren alle startproblemen voorbij. Godzijdank!

De tweede zwangerschap

Na 2 jaar was ik weer zwanger. Ditmaal herkende ik de tekenen sneller, dus heb ik langer kunnen genieten van de zwangerschap. In week 36 ging ik met verlof. Heerlijk, maar van korte duur. In week 37 braken mijn vliezen. Een spoedopname volgde. Remmers waren ditmaal niet nodig, want vanaf de 37e week zijn de longen volgroeid en hoeven ze niet extra gestimuleerd te worden. Niks bleek minder waar te zijn! De bevalling viel me veel zwaarder dan bij de eerste. Ik had last van been- en rug weeën die erg moeilijk op te vangen waren. Gelukkig duurde het niet megalang en beviel ik van een gezonde, 7 pond wegende, zoon. Of toch niet?

Binnen een half uur verdween zijn gezonde roze kleur en begon hij belletjes te blazen met zijn lippen. Mijn man vertrouwde het niet en alarmeerde de verpleging. Hij werd voor de zekerheid naar de kinderafdeling gebracht waar ze hem nauwlettend in de gaten konden houden.
Ik ging voor de tweede keer zonder baby naar huis. De volgende ochtend hoorden we per telefoon dat niet zo goed ging!? Toen we in het ziekenhuis aankwamen lag hij al aan de beademing en werd er in Nederland naar een plek gezocht op een neonatologie afdeling waar ze hem de juiste zorg zouden kunnen bieden.

Houdt rekening met het ergste

Ik maakte me zorgen, maar was nog redelijk kalm. Hij werd overgebracht naar Zwolle, daar zochten we hem zo snel mogelijk op. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven. Hij was inmiddels opgezwollen tot een Michelin mannetje en lag aan allemaal toeters en bellen. Overal slangen! Alles werd geregistreerd en in beeld gebracht. De verpleging daar was heel duidelijk, ze winden er geen doekjes om. Dat vind ik, hoe hard ook, wel zo fijn. Hij was inmiddels ziek, heel erg ziek en we moesten rekening houden met het ergste. Zijn longen bleken dus helemaal niet volgroeid te zijn en hij had zuurstoftekort gehad, waardoor de organen uitvallen en zijn lichaam zich vulde met vocht. Ook in zijn hoofdje, de scans lieten dan ook allemaal afwijkingen zien. De vraag was nu of hij het zou redden en als hij het zou redden, hoe hij eruit zou komen!

Je gaat vanaf dan op de automatische piloot. Net bevallen of niet, je gaat. Op en neer naar Zwolle, een uur reistijd per keer, alles om maar bij je zoon te kunnen zijn. We moesten foto’s maken, video opnames als herinnering. Voor het geval dat!
Een week hebben we geleefd tussen hoop en vrees, we durfden zelfs geen geboortekaartjes te versturen. Het moment dat hij van de beademing mocht zal ik nooit vergeten. De angst, het gelukzalige gevoel dat hij op eigen kracht ging ademen. Ik was zo dankbaar!

Dierbaar bezit

Toen hij weer terug mocht naar het ziekenhuis bij ons in de buurt waren zijn laatste scans nog niet optimaal en konden ze niet met zekerheid zeggen wat voor gevolgen dit zou hebben. Het konden nog afwijkingen zijn veroorzaakt door de medicatie, maar ook blijvende afwijkingen. We waren allang blij dat hij überhaupt nog leefde!

We kregen bij zijn ontslag uit het ziekenhuis een schriftje mee, die ze waren gaan bijhouden vanaf het moment dat hij met de ambulance was overgebracht naar Zwolle. Dat is zo’n dierbaar bezit. Als ik erin zit te lezen stromen de tranen spontaan weer over mijn wangen. Net als de geluiden van de machines op de afdeling neonatologie. Als ik die hoor, op televisie bijvoorbeeld, komen alle bijbehorende gevoelens weer naar boven. Keer op keer, zelfs nu nog al zoveel jaren later. We hebben altijd rekening gehouden met het feit dat het blijvende gevolgen zou kunnen hebben. Hij heeft ADHD, dat zou hier mee samen kunnen hangen alhoewel zijn vader dat ook heeft. Maar hé, als dat het ergste is. Ik ben dol op mijn zoon met alles erop en eraan!

Grote kinderwens

We hadden een grote kinderwens en wilden graag, zo mogelijk, een groot gezin. Echter na deze twee ervaringen durfde mijn man het niet meer aan en had ik al het vertrouwen in mijn lichaam verloren. Ik leek niet in staat te zijn een zwangerschap te kunnen volbrengen. Ik heb dat heel lang als falen gezien.

Een jaar of 3 later begonnen mijn eierstokken toch weer te klapperen. Ik wilde zo graag nog een kindje! Mijn man ging overstag, toen bleek zwanger worden echter niet zo vanzelfsprekend meer. Het leek niet meer te lukken. Toen we de wens loslieten en accepteerden dat we al 2 gezonde kinderen hadden, een meisje en een jongen, raakte ik alsnog zwanger. En ik bleek het toch te kunnen! Ik was wel in staat een zwangerschap te volbrengen. Dit keer liep ik zelfs de maximale tijd overtijd, 16 dagen. mijn lichaam had wat goed te maken blijkbaar. Nadat de bevalling ingeleid werd, bracht ik een aantal uren later een kerngezonde jongen van 9 pond ter wereld. Dit keer gingen we dan niet met lege handen naar huis en had ik zelfs recht op kraamhulp. Ik wist niet wat me overkwam.

Zo mochten we na die donderwolken na de bevallingen toch nog een roze wolkje ervaren.

Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op.