In mijn eerste jaren als moeder voelde ik me elke dag slecht. Ik snapte maar niet dat men mij alleen liet met mijn dochter, want als er iemand een slechte moeder was.. Nou dan was ik het wel. Dat was natuurlijk grotendeels de depressie die in mijn hoofd zat. Maar omdat ik al amper voor mezelf kon zorgen, wist ik niet goed hoe ik het voor elkaar moest krijgen voor een ander te zorgen.
Toch deed ik het en ik kwam die jaren uiteindelijk door met een kind wat altijd vrolijk was en het super goed deed. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen weet ik nog steeds niet, maar ik ben er enorm dankbaar voor.
Inmiddels ben ik alweer meer dan een jaar moeder van twee kinderen. En voel ik me alleen geen slechte moeder meer. Tenminste.. de meeste tijd. Want er zijn nog wel eens momenten waarop ik weer terugval in die valkuil. Dan verwijt ik mezelf dingen en heb ik het idee dat er geen slechtere moeder is. Grote onzin natuurlijk, maar zeg dat dan maar eens tegen mij. Dat komt niet binnen op zo’n moment.
Afgelopen week was er weer zo’n moment. Ik had een event van Yoast en moest de kinderen al vroeg naar de gastouder brengen. Zij zou mijn dochter naar school brengen en de rest van de dag op mijn zoontje passen. Echter werd mijn zoontje huilerig wakker. Dat is meestal het signaal dat hij niet fit is, maar eenmaal beneden leek er niets meer aan de hand.
Ik besloot hem dus alsnog naar de gastouder te brengen.
Ergens bekroop me het gevoel dat ik misschien beter thuis kon blijven, maar dat negeerde ik. Ik heb me in het verleden namelijk wel eens schuldig gemaakt aan overbezorgd zijn. Hij had geen koorts, at normaal en liep te ginnegappen met zijn zus. Geen vuiltje aan de lucht dus.
Totdat ik op het even tegen de middag toch een berichtje van de gastouder kreeg dat hij nog helemaal niets had willen eten of drinken. En dat hij ook nog niet zoveel had geslapen. “Zie je wel..” was het eerste wat ik dacht. Had ik toch maar naar mijn gevoel geluisterd. Nee ik moest perse naar dat event dus negeerde mijn buikgevoel. En nu was hij daar, ziek. Terwijl ik ver weg zat.
Ik voelde me direct een slechte moeder en kon de tranen dan ook niet meer tegenhouden. Gelukkig zat ik naast twee hele lieve dames die me dat nare gevoel snel deden vergeten. Ze overtuigden me dat ik echt geen slechte moeder was, want juist het feit dat ik me er zo druk over maakte zei eigenlijk al genoeg. En toch ging dat gevoel niet helemaal weg.
Ook niet toen ik thuis kwam en het mannetje (die overigens ook koorts had gekregen) vrolijk naar me toekroop en me duizend kusjes gaf. Misschien versterkte dit mijn gevoel zelfs, want ik zag dit als teken dat hij me vast erg gemist had. En ik dus bij hem had moeten zijn.
Weet je wat nu het stomme is? Ik kan heel rationeel voor mezelf bedenken dat mijn gevoel en gedachten niet perse de waarheid zijn. En dat hij eigenlijk ALTIJD blij is om mij te zien met kusjes en knuffels. Dus dat het nu echt niet anders was dan anders. Maar zelfs dat rationeel denken zorgt er niet voor dat mijn slechte gevoel verdwijnt.
Eigenlijk te gek voor woorden. Want als een ander mij dit verhaal zou vertellen dan zou ik het wegwuiven en zeggen dat diegene echt geen slechte moeder is. En dat meen ik dan ook. Maar het bij mezelf wegwuiven kan ik dan weer niet.
En dat is stom.
Nicole zegt:
Herkenbaar wat je zegt hoor.. En dan wil ik ook even zeggen je ben echt geen slechte moeder 😉 ik had het pas ook met de oudste. Ze had koorts en was flink verkouden, maar ik moest werken… Tja wat dan te doen? Ik mocht haar bij de gastouder van de jongste brengen. (waar ze zelf okk 4 jaar is geweest) en dat heb ik ook gedaan.. Heel de dag van die tegenstrijdige gedachtes gehad, sjonge ze heeft d’r moeder nodig hoor! Ja maar van de gastouder krijgt ze net zoveel kusjes en knuffels. Ze had koorts Nicole dat doe je toch niet?? Ja maar dat was ook het enige! Verder nog net zo actief en ondeugend als anders.. En zo ging het in m’n hoofd de hele dag! Ik koos ervoor ze toch weg te brengen omdat ik wist als ik ze thuis zou houden ik gillend had weg gerend! Ik heb m’n daagjes werk altijd zo enorm nodig om op te laden zeker omdat ik vaak de 4 dagen ervoor in m’n eentje voor die 2 guppen zorg en ik dan vaak echt aan het eind van m’n lontje ben.. Als ik d’r had thuis gehouden had ik waarschijnlijk echt een slechte moeder geweest die dag ????
Jacqueline zegt:
Ik snap je helemaal. Je weet zelf hoe het zit, maar je gevoel zegt toch iets anders. Probeer dan toch vast te houden aan dat rationele, zodat dat gevoel steeds meer naar de achtergrond verdwijnt.
Ik heb ook wel momenten gehad dat ik dacht dat mijn gezin beter af zou zijn zonder me, maar gelukkig heb ik dat gevoel inmiddels ver achter me gelaten.