Ik was haar bijna kwijt

baby in ziekenhuis infuus monitor

De afgelopen tijd ben ik op mijn blog terug gaan lezen. Vooral de periode van vorig jaar eind februari en de maand maart. Ik verbaas me er echt om hoe ik in die tijd soms blogjes online gooide alsof er niets aan de hand was. Tags, geluksmomentjes, dat soort onzin. Nu weet ik wel waarom ik dat deed dus ik snap het wel. Maar het voelt zo achteraf echt behoorlijk raar. Op dat moment was het mijn toevluchtsoord. Zolang ik maar deed alsof het leven niet stilstond voor ons was dat ook niet. Maar het blijft vreemd en gek om zo terug te kijken. 

Verhoging

Nog geen week nadat mijn dochtertje geboren werd heeft ze namelijk op het randje van de dood gelegen. Wij, of eigenlijk moet ik zeggen mijn man, merkten dat er iets mis was toen haar temperatuur verhoogd was. Het was 12 uur ’s nachts en eigenlijk had de kraamverzorgster aangegeven dat we op dat tijdstip niet meer hoefden te temperaturen. Mijn man echter was eigenwijs en deed het toch. Ik ben hem nu na anderhalf jaar nog steeds dankbaar dat hij zo eigenwijs deed. Want uiteindelijk heeft elk uur geteld. We belden de verloskundige op en zij gaf aan dat Fay waarschijnlijk te warm gekleed was.

Mutsje dus afgedaan en dekentje eraf. Twee uur later ging onze wekker want we wilden haar weer controleren, dat was ook het advies. Helaas had het niet geholpen en was haar temperatuur nog hoger geworden. Direct de verloskundige gebeld die aangaf dat we een tas moesten pakken en naar de eerste hulp moesten gaan. Zij zou wel bellen en doorgeven dat we eraan kwamen. Ik raakte niet in paniek maar verstijfde. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen, mijn man daarentegen pakte alles in en vergat serieus niets.

Politie

Omdat ik in die periode ook nog herstellende was van mijn keizersnede zat ik voorin zonder gordel. Ik weet nog dat we politie tegenkwamen die aan het surveilleren waren en opeens volgden ze ons. Ik was al bang om aangehouden te worden, ik wilde geen lutteloze seconde verliezen. Gelukkig draaiden ze, na 10 minuten achter ons te hebben gereden en ons te hebben ingehaald opeens af. Vind het nog steeds best vaag dat ik dit soort gekke dingen wel weet en veel belangrijkere dingen uit die periode niet meer.

Eerste hulp

IMG-20140316-WA0005Bij de eerste hulp aangekomen werden we direct geholpen. De auto mocht voorlopig ook even blijven staan totdat er een arts was geweest en er meer duidelijkheid was. In eerste instantie werd Fay aan allerlei draadjes vastgemaakt en werd er naar haar toestand gekeken en gevraagd. Echter indiceerde niets op een ziek kind behalve de verhoging. Ik geloof dat er toen ook direct bloed is geprikt en urine is opgevangen. Hoe lang het toen allemaal duurde weet ik niet maar geloof dat ze er wel vaart achter zetten.

Op een gegeven moment kwam de kinderarts en kon er op dat moment niet zoveel mee. Ze dachten aan een bacterie en dat zou uitwijzen uit het bloedonderzoek maar de uitslag daarvan zou geloof ik pas de volgende dag zijn. Ik geloof dat ze toen ook geprobeerd hebben om een infuus aan te leggen wat dus niet lukte. Wat deed mijn moederhart pijn! Ik weet echt nog maar flarden. En dit soort details helemaal niet meer. Wat ik wel weet is dat er dus op een gegeven moment werd aangegeven dat Fay werd opgenomen en omdat het rustig was op de afdeling mochten we ook allebei blijven slapen. Voor mij haalden ze dan ook een kraamvrouwen bed omdat ik nog in mijn kraamtijd zat.

Ik was haar bijna kwijt

Hoe we de nacht verder doorgekomen zijn weet ik niet, wel dat er nog maar weinig van een nacht over was. Ook dat ik zelf hulp had van de verpleging omdat ik dus helemaal niet goed was qua bloeddruk, maar ook stuwing, borstontsteking (bleek later), enzovoort. De toestand van Fay werd steeds zorgwekkender. Wij zagen het in eerste instantie niet maar de artsen des te meer. Op een gegeven moment werd het ook gewoon even keihard tegen ons gezegd.

Ze is echt doodziek. Dat moet je even goed inzien. We moeten snel erachter komen wat er is, voor het te laat is.

Bam. Die kwam dus keihard binnen. Op dat moment besefte ik me pas echt hoe ernstig het was. Maar dat kwam ook doordat ons kleine vechtertje zo helder was en zo haar eigen zin bleef doordrijven. En dat met slechts 1 week oud. Ik ben wel blij dat de artsen dit ons op het hart drukte. Want doordat het tot me doordrong dat ze ook wel eens kon sterven nam mijn oermoederinstinct het over en week ik geen seconde van haar zijde. Nou ja, behalve op de momenten dat ze weer een infuus wilden prikken bij haar. Vreselijk vond ik dat, ik kon er gewoon niet tegen.

Na dit moment hebben we nog een lange weg met elkaar moeten aflopen voordat ons meisje helemaal beter werd verklaard en het grote gevaar geweken was. Maar daarover wellicht een andere keer meer. Ik merk dat ik het toch wel prettig vind om meer in detail te treden. In die tijd zelf schreef ik even kort en krachtig een stukje omdat ik de mensen up to date wilde houden (familie, vrienden, kennissen), maar voor mijn eigen verwerking en later voor Fay is het wel fijn om het uitgebreider op papier te hebben. 

8 reacties op “Ik was haar bijna kwijt

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *