Wij wonen aan een hele drukke straat. Het is zeg maar de grootste straat in ons dorp. Een verbindingsweg. Er rijdt altijd veel verkeer, ook ’s nachts, en vooral ook veel vrachtverkeer. Je snapt het vast wel wanneer ik zeg dat ik mijn kinderen geen seconde uit het oog laat zodra we naar buiten stappen.
Inhoudsopgave
Spelen in de speeltuin
Ik ben gezegend met twee kinderen die dolgraag buiten spelen. Natuurlijk, een filmpje op zijn tijd is ook leuk. Maar zodra het weer het toelaat zijn ze buiten te vinden. Het liefst speelt onze dochter in de speeltuin vlakbij, maar omdat haar broertje vaak in de middag slaapt is dit niet altijd een optie. Ik laat haar namelijk niet alleen gaan.
Of ja, ik liet haar niet alleen gaan. Want pas geleden kwam daar verandering in.
Kinderen in de buurt
De meeste klasgenootjes die onze dochter heeft wonen in de “binnenwijk”. Daar zijn geen drukke wegen, veel hofjes en kun je wat makkelijker en sneller je kind buiten laten spelen. Dat doen haar vriendinnetjes dan ook. Zij spelen samen in de grote speeltuin en sommigen mogen zelfs naar de kleine speeltuin toe. Onze dochter wil dat ook, maar ik vind het geen prettig idee om haar daar alleen naartoe te laten gaan. Ik kan haar niet in de gaten houden.
Loslaten
Op een zaterdagmiddag kwam ik bij toeval langs een van de speeltuintjes en daar zat een kennis (toevallig ook onze gastouder) met haar kinderen. We raakten wat aan de praat en kwamen er ook op dat Fay ook graag naar de speeltuin zou willen, maar dit vaak niet kan. Ze gaf aan dat ik haar best eens de straat over kon helpen wanneer zij in de speeltuin zou zijn. Op die manier is er toch toezicht en dat gaf onze dochter ook wat meer ‘vrijheid’.
Ik besloot om het direct te gaan testen. Dat klinkt heel heldhaftig, want het is best een stukje loslaten. Maar zo heldhaftig was ik niet bepaald. Ik hielp onze dame met oversteken en zij liep het pad af naar de speeltuin. Het is slechts één pad, ze hoeft nergens over te steken of iets. Maar toch vond ik het mega spannend. Ze zou namelijk wel uit mijn zicht zijn.
Mega spannend
Vanaf het moment dat onze dochter uit mijn zicht was liep ik snel terug naar huis en ging ik in de keuken staan. Ik wilde nog een bananenbrood bakken, maar eigenlijk wilde ik gewoon vanuit het keukenraam het paadje in de gaten houden. Want stel dat de dame toch opeens besloot om terug te lopen. Of dat er iets zou gebeuren. Natuurlijk had ik gewoon contact met de andere moeder. Maar toch… ik kon mijn plek daar bij het keukenraam gewoon niet verlaten.
Meer dan een uur heb ik er gestaan. Ik verzon telkens weer iets anders om te doen daar in de keuken zodat ik nuttig bezig was. En de boel in de gaten kon houden. Wat een opluchting voelde ik toen ik het berichtje kreeg dat ze op haar weg terug was. Ik snelde direct naar buiten om haar bij het paadje op te vangen.
Tsjah dat loslaten… daar ben ik nog niet zo goed in.
Tineke zegt:
Hahahah! Ik zou precies hetzelfde zijn!
Sjoukje zegt:
Hahaha herkenbaar. En dan worden ze op een dag 7 en willen ze alleen op de fiets naar school… (En nee. Nog even niet. Sorry.) 😉
Amy zegt:
Ahh maar het is toch ook spannend, zeker als je haar voor het eerst alleen laat gaan! Maar kleine meisjes worden groot en zo oefenen met loslaten is een mooie stap!
Saskia zegt:
Oh dit kan ik me zeker wel voorstellen. loslaten (op meerdere vlakken) is ook niet echt mijn ding 😉
Jacqueline zegt:
Haha! Herkenbaar hoor.
wendy zegt:
Super gedaan!! Een mooie stap in het loslaten en zelfstandig worden van je dochter.