Ons ICSI verhaal – Die laatste spannende fase (deel 3)

In deel één kon je lezen over de grote wens voor een kindje van Carmelina en Bas samen. In deel twee vertelde ze over de positieve ervaringen bij het centrum voor kinderwens en over die eerste hormooninjecties. Vandaag deel drie. Die laatste spannende fase in hun ICSI verhaal.

Vandaag, 8 juni 2022, was het zover. We moesten voor de echo naar Purmerend. Zouden al die prikjes gedaan hebben wat ze moesten doen of moesten we nog even door? Het bleek goed nieuws! Ik was klaar voor de punctie. De vraag was of ik de punctie met of zonder een roesje wilde doen want oa afhankelijk daarvan zou de punctie gepland worden. Zonder, was mijn keuze. Geen idee wat ik kon verwachten maar ik was vastberaden dat ik dit kon. Het roesje kon mogelijk veel meer ongemakken voor mij met zich mee brengen. Zeer waarschijnlijk zou de punctie in dat geval op zaterdag 11 juni plaats vinden. 

Gemengde gevoelens

Inmiddels hadden Bas en ik er een traditie van gemaakt na ieder bezoek beneden even een kop koffie samen te drinken. Even zitten, en samen verwerken wat we tijdens die afspraak gehoord hadden of wat er besproken was. Dit keer liepen we naar beneden met dubbele gevoelens. We waren natuurlijk enorm blij dat alles verliep volgens plan. Dat de punctie gepland kon worden en we door konden met de volgende stap. Weer een stap dichterbij onze wens. Toch voelde ik ook teleurstelling. We zouden dit weekend naar Ameland gaan, dit had ik vorig jaar al gewonnen en wat keken we hiernaar uit. Lekker met de kinderen er even tussenuit.

We probeerden dit weekend dan ook te verplaatsen nadat we de organisatie hadden uitgelegd hoe/wat maar helaas wilde zij hier niet aan meewerken. Ons weekend Ameland kon niet op een ander moment. Terwijl we aan de koffie zaten besloten we deze teleurstelling snel naast ons neer te leggen. Dit was belangrijker. Snel vielen we dan ook terug in het gevoel van spanning. Hoewel ik de punctie spannend vond wisten we ook dat een eventuele terugplaatsing dichterbij was en het gevolg van een terugplaatsing kan een zwangerschap betekenen!

Een andere traditie die ontstaan was naast ons koffie momentje in het ziekenhuis was het bellen van mijn schoonmoeder op de terugweg ook vaste prik. Zij  was onze filter, zij zette ons telkens even met beide voetjes op de grond of sprak ons moed in als we dit nodig hadden. 

Mindfulness

Tijdens mijn tweede zwangerschap had ik kennis gemaakt met mindfulness en dit is vanaf dat moment altijd onderdeel van mij gebleven. Het ene moment meer dan het andere moment maar ik heb vaak ervaren dat dit mij helpt wanneer ik het gevoel heb te verdwalen in mijn gedachten. Omdat ik daar na mijn operatie weer wat last van had en dit signaleerde besloot ik mij weer even onder te dompelen in mindfulness. Ik downloadde de app Meditation moments omdat ik merkte dat ik handvatten nodig had. Ik weet dat meditaties mij helpen, maar mijn hoofd zat te vol om mezelf hier doorheen te helpen.

Door het weer dagelijks mediteren, soms meer dan één keer, op te pakken werd ik weer geprikkeld en uitgedaagd om mezelf niet heel zielig te vinden maar aan de slag te gaan met mezelf. De meditaties in de app gaven mij rust, vertrouwen, inspiratie maar vooral dankbaarheid. Het was allemaal niet zo slecht en vervelend, waar anderen soms jaren moeten wachten werden wij direct geholpen.

Ik vroeg Bas om met mij mee te doen met de meditaties voor het slapen gaan, wat zweverig vond hij maar voor mij besloot hij dit te doen. We spraken af dat hij dit in elk geval 2 weken een kans zou geven, mocht hij na 2 weken er nog net zo in staan zou ik het voortaan alleen doen. Je voelt het misschien al aankomen, na 2 weken was Bas om. Hij ervaarde dat ook hem dit hielp, zijn nachten minder piekeren waren en ook zijn mindset veranderde. 

Google als valkuil

De dagen voor de punctie trapte ik er toch weer even in, onze vriend Google. Ik las verhalen over de punctie, de trauma’s van andere vrouwen en ik ging geloven dat ik dit ook echt niet zou overleven. Ik had een vreselijke fout gemaakt door te zeggen dat ik het zo wel even zou doen… Ik hield dit voor mezelf, wilde Bas hier niet mee belasten en hield mij groot. Zaterdag ochtend onderweg naar het ziekenhuis zegt Bas ineens, laten we een meditatie aanzetten! Ach dacht ik, waarom ook niet. Terwijl we wat afspeelde in de auto voelde ik wat borrelen in mijn buik. Car, sukkel… je weet dat dit voor jou werkt. Affirmaties, ze geven mij vertrouwen in mezelf. Met die mindset werd mijn bevalling een droombevalling en wist ik, kan ik deze punctie ook wel aan.  

De dag van de punctie

Wanneer wij nu terug kijken naar deze dag moeten we er eigenlijk ook wel een beetje om lachen. Het was die ochtend prachtig weer, we moesten vroeg in het ziekenhuis zijn dus het was rustig op de weg. Reden we daar dan… Gespannen met uit de speakers een stem die ons aan het vertellen was dat we in onszelf moesten geloven. Zaten we daar buiten in het zonnetje op het enige bankje voor het ziekenhuis te wachten tot mijn medicatie zou gaan werken en ik mezelf een beetje dronken zou gaan voelen luisterend naar weer diezelfde stem met dezelfde boodschap. Voorbijgangers die een klein beetje ongemakkelijk gedag zeiden en ik steeds verder van de wereld en meer in mijn eigen bubbel. Toen vond ik het allemaal heel normaal, maar nu besef ik mij hoe veel geluk ik heb gehad met een partner die dit laat gaan. Die mij laat doen wat ik denk dat ik op dat moment nodig heb, hoe zweverig of vreemd dit ook kan zijn. 

De punctie zelf was pittig, absoluut geen pretje en toch viel het achteraf enorm mee. Ik zat echt in mijn eigen bubbel. Maar ook de begeleiding was enorm prettig. Hoewel ik de hele dag in het ziekenhuis heb doorgebracht ivm een complicatie die ik had hebben we de hele dag dezelfde 2 gezichten gezien. We hebben wederom geen moment het gevoel gehad dan we een nummertje waren maar er was echt persoonlijk contact. Enorm fijn! 

De dagen na de punctie & terugplaatsing

We gingen naar huis met de opdracht zo min mogelijk te doen! Kon ook niet hoor, ik had enorme buikpijn. Vanaf dat moment begint het. Bas moest tijdens mijn punctie het ‘kleine kamertje’ bezoeken en zijn aandeel inleveren en we zouden komende dagen iedere dag gebeld worden met nieuws over de ontwikkelingen van ‘onze monstertjes’ zo noemde we ze maar. Het is zo’n vreemd gevoel, weten dat er in het ziekenhuis iets hopelijk doet wat het moet doen zodat dit ooit jouw kindje kan worden. De 5 dagen erna was een afval race, iedere ochtend wanneer we gebeld werden en te horen kregen dat er een aantal monstertjes lekker bezig waren vierden we een klein feestje samen. We hadden er enorm veel vertrouwen in! 

Die donderdag, 5 dagen na de punctie, was het tijd voor de terugplaatsing! Er waren 4 ‘kandidaat monstertjes’ over waarvan de beste vandaag terug geplaatst zou worden. ‘Top kwaliteit’  hadden ze gezegd. Wat ik daarover kan zeggen, ZO BIJZONDER! In stilte plaatsen ze terug wat bij je hoort, je krijgt een foto van ‘het monster’: wat cellen, en ja zelfs hier ben je al verliefd op! Bij de terugplaatsing is de vader ook aanwezig en wat is dat fijn! Via het scherm konden we mee kijken en bij bevestiging vanuit het lap dat echt alles terug geplaatst is in je baarmoeder is er gejuich, opluchting en echt een feeststemming. 

Vertrouwen en rust

Ook nu, liepen we de deur uit, dronken we een bakkie koffie samen, belde met mijn schoonmoeder en keken elkaar wat aan. Niet wetende wat we eigenlijk tegen elkaar moeten zeggen. We zijn dat weekend samen naar Drenthe geweest, naar onze stacaravan en hebben daar een heerlijk weekend gehad. Een gek weekend ook wel, want eigenlijk wil je na zo’n terugplaatsing alleen maar in bed liggen met je benen tegen de muur omhoog om ervoor te zorgen dat je maar niet verliest wat er in gegaan is. Ieder hobbeltje in de auto vervloek je want ‘Hey, er moet iets in mij groeien!’  Maar wat hadden we een vertrouwen!

Je durft het niet uit te spreken, bang voor teleurstelling maar vanaf het moment dat we het ziekenhuis uit liepen voelde het goed. Ik had geen buikpijn meer, ik voelde rust, het voelde gewoon oke. Vertrouwen in mijn lichaam, dit kan je, een kindje bouwen… iedere dag zei ik dat tegen mezelf. Iedere dag groeide de hoop, de hoop dat ik zwanger zou zijn en iedere dag ging het kindje dat nu echt in mijn buik aan het groeien is meer en meer leven in ons hoofd.

Het waren 2 lange weken, wat keken we uit naar de test datum en wat was het bijzonder. Bas die iedere avond tegen mijn buik sprak, het samen fantaseren voor als het straks echt zo mag zijn maar ook ruimte hebben om het met elkaar te hebben voor de  ‘wat als…. wat als het niet gelukt is’. Twee weken…. En we konden niets anders doen dan afwachten. In deze blog lees je of de terugplaatsing wel of niet geslaagd is.