Nu ik dit schrijf ben ik ruim 2,5 maand geleden geopereerd. Al veel eerder had ik een nieuwe gastblog willen schrijven, maar persoonlijke omstandigheden hebben me behoorlijk beziggehouden de laatste tijd waardoor bloggen er niet van kwam. Nu, midden in de zomervakantie, heb ik heel even tijd gemaakt om deze blog te schrijven, om zo weer terug te gaan in de vakantiemodus. Maar terug naar het onderwerp van deze gastblog: hoe zijn de eerste maanden na de maagverkleining verlopen?
Inhoudsopgave
De eerste weken waren behoorlijk pittig!
Nu bereid je je erop voor dat het na de operatie behoorlijk wennen zal zijn, ik dus ook, enkel kan je pas ervaren hoe het is om met een kiwimaag te leven als je er zelf eentje hebt. En het viel tegen. Als ik er nu -wat langer na de operatie- op terugkijk, is het samen te vatten in herstellen van de operatie en leren omgaan met de kleinere maag. Al is dit natuurlijk erg kort door de bocht en ervaar je dat op het moment zelf heel anders, het is een feit dat je lijf na deze ingreep moet herstellen en dat duurt toch echt een aantal weken. Ook moet je wennen aan de nieuwe manier van eten en dat kost tijd.
Zo vond ik het verschrikkelijk dat ik niet de mama kon zijn die ik was voor mijn kinderen doordat ik moest herstellen. In de blog ‘Na de maagverkleining valt het soms vies tegen, maar geen spijt, totaal niet!‘, beschrijf ik de eerste twee-en-een-halve week na de maagverkleining. 
Het is erg wennen aan de nieuwe manier van eten
Het is echt een soort rollarcoaster waar ik in ben beland. Niet negatief bedoeld in dit geval, maar er gebeurd van alles met je lijf (en geest) na de maagverkleining. Je valt af en hoewel dat natuurlijk fantastisch is, is de manier waarop erg wennen. Het gaat haast vanzelf, al is dit natuurlijk niet echt zo, maar omdat ik niet, zoals bij eerdere afvalpogingen, honger hoeft te lijden om af te vallen, lijkt het wel zo. Je eet echt veel minder dan voorheen, maar doordat je het volle gevoel ervaart heb je er geen last van. Vol = vol gaat nu echt op.
De eerste weken tot zeg maar 6 à 7 weken na de operatie heb ik wel veel last gehad van vastlopers. Dan at ik toch net te snel, kauwde ik het eten net niet goed genoeg, of was mijn maag al vol en nam ik nog net dat ene hapje teveel. Dit betekende in de praktijk dat ik naar het toilet moest en niet anders kon dan het er allemaal weer uitgooien. Er zijn dagen bij geweest dat ik meerdere malen moest braken. Dit is echter tijdelijk geweest.
De laatste weken gaat het allemaal stukken beter: het begint te wennen!
Inmiddels hoef ik niet meer over te geven. Ja, enkel als ik per ongeluk net na een maaltijd te snel iets drink, dan moet ik nog wel eens naar het toilet omdat het water dan letterlijk in mijn slokdarm blijft staan, maar de rest blijft nu dan wel gewoon in de maag. Dat voelt heel vreemd, maar geloof me, je wilt dat water er weer uit hebben!
Verder merk ik dat ik weer dingen kan eten die ik in het begin niet kon verdragen, zoals melkproducten. Ook brood gaat nu weer, al is dat nog wel lastig soms omdat dat echt samen kan klonten in je maag waardoor je ineens vol zit. Het eten gaat in zijn geheel makkelijker. Ik voel steeds beter aan of iets wel of niet goed valt en kan dan tijdig stoppen of pauzeren. Het overgeven is dan ook echt tot het verleden. Ik heb nu leren omgaan met mijn kiwimaag en de signalen leren herkennen. Ook zijn de hoeveelheden die ik kan eten iets toegenomen.
Het afvallen gaat goed!
Tot slot nog waar het allemaal om is begonnen: het afvallen. Het gaat goed, ik ben nu al 18 kilo kwijt en dat is te merken aan alles. Mijn fysieke klachten zijn verdwenen, mijn kleding is zo goed als allemaal te groot en ik heb dan ook al behoorlijk wat ‘non-scale victory’ momenten meegemaakt deze maanden. De foto’s tonen echt een dunnere Bar en nieuwe ‘tijdelijke’ kleding is echt nodig omdat de oude kleren echt veel te ruim zijn geworden.
Mocht je nieuwsgierig zijn hoe mijn afvaltraject er in beeld uitziet, neem gerust eens een kijkje op mijn Instagramaccount OnlybyBarbara.
Over een paar maanden zal ik in een nieuwe gastblog laten weten hoe het dan met me gaat.
Leuk dat je dit hebt gelezen!
Groeten, Barbara
