Zo af en toe deel ik een verhaal van iemand anders. Van iemand die graag haar verhaal wil delen, maar zelf geen plek heeft om dit te doen. Dit keer ontving ik een mailtje van Nikita*, zij wilde heel graag haar verhaal over haar onvruchtbaarheid kwijt.
Inhoudsopgave
De kinderwens
Hallo, mijn naam is Nikita, inmiddels 42 jaar oud.
Op mijn 16e ontmoette ik een leuke jongen, hij werkte bij een kinderdagverblijf en was gek op kinderen. We waren eigenlijk meteen verliefd. Hij studeerde net en ik ging 2 jaar later in dezelfde stad een studie volgen. Omdat ik altijd een ijverige student was ging de studie voorspoedig en had ik mijn eerste baan op mijn 22e. We gingen net samenwonen en voor ons stond er één ding als een paal boven water: wij wilden graag kinderen. We waren jong en hadden alle tijd van de wereld, dus toen ik niet binnen een jaar in verwachting raakte, maakte ik me nog geen zorgen. We rookten niet, dronken heel weinig alcohol, kookten vers eten en brachten voldoende tijd door in de sportschool en in de buitenlucht. Het komt vanzelf dacht ik toen.
We hadden ook niet aan onze omgeving verteld dat we al aan het proberen waren, we wilden het graag voor onszelf houden. Stress hadden we nog niet, ik ging echt niet aan de slag met testen en thermometers, ik had het volste vertrouwen in onze lichamen en dat ons kindje kwam wanneer het kwam.
Na twee jaar zonder resultaat gingen we voor de zekerheid toch kijken of er iets mis kon zijn. Hij had letterlijk super zaad en bij mij zag het er in het begin allemaal goed uit. Geen klachten ook. Mijn cyclus was ook normaal, er leek niets aan de hand.
Onvruchtbaar en verlaten
Ja, totdat er toch ontdekt werd dat ik geen kinderen kon krijgen. Artsen schudden hun hoofd en ook bij second opinions werd er gezegd dat de kans dat ik zwanger zou raken ook met hulpmiddelen nihil zou zijn. Het was een gigantische klap, zeker omdat wij altijd een kinderwens hebben gehad. Ik was inmiddels 24 en mijn vriend wilde geen kinderen adopteren. Sterker nog, binnen 6 maanden zette hij een punt achter onze inmiddels 6 jaar durende relatie. Zijn verlangen naar een gezin was te groot.
Er bestaan geen woorden voor hoe mislukt ik me voelde. Hoe groot het verdriet van de onvruchtbaarheid was en nu ook nog het verlies van de persoon die ik als de liefde van mijn leven beschouwde. De klap was des te groter toen hij een paar maanden later een relatie met een vriendin van me kreeg en ik ben aan de antidepressiva gegaan toen zij nog geen 3 maanden later in blijde verwachting bleek te zijn. De vrienden in mijn omgeving vonden dat ik mijn ex los moest laten. Hij had het immers eerst met mij uitgemaakt voordat hij een relatie met mijn vriendin begon. Het kon gebeuren. Ze konden toch verliefd worden. Het was toch over tussen hem en mij?
Maar niemand wist dat wij kinderen probeerden te krijgen. Niemand wist dat ik onvruchtbaar was. Niemand wist van het gat wat onvruchtbaarheid heet. En ik wilde het toen ook nog niet delen. Ik was er niet klaar voor. Ik kon het emotioneel allemaal niet meer aan.
Ik heb geprobeerd om begripvol te zijn en om ze hun geluk te gunnen, maar de vriendschap tussen haar en mij verwaterde en met veel mensen die het nodig vonden om me steeds onder mijn neus te drukken dat ze niets verkeerd deden heb ik inmiddels ook geen contact meer. Ik voelde me alleen. Nee, niet alleen. Eenzaam. Vanuit de kern van mijn ziel en door en door eenzaam.
Acceptatie?
Na een paar jaar ging het weer beter met mij. Ik had inmiddels hun relatie en kinderen een plek gegeven, had zelf een nieuwe partner en we hebben geprobeerd alsnog in verwachting te raken met medische hulp, maar de artsen wilden op een gegeven moment niet meer verder. Heel eerlijk gezegd: ik kon ook niet meer. Niet meer lichamelijk en niet meer emotioneel. Het was duidelijk dat de behandelingen alleen maar ellende met zich mee brachten en ik was letterlijk niet één keer ook maar een dag in verwachting geraakt hierdoor. Ik begon voor mezelf te accepteren dat ik geen kinderen kon krijgen. Voor zover je dat kan hoor.
Onbeschoft
Links en rechts begonnen mensen om mij heen kinderen te krijgen. Babyshower hier, babyshower daar. Bezoekje, kaartje, beschuit met muisjes overal waar ik keek. Overal. Dat was trouwens niet het ergste. Met baby’s en kinderen kan ik omgaan. Het zijn de ménsen.
Heb je enig idee hoe brutaal en onbeschoft mensen eigenlijk zijn? Ze doen het zonder het door te hebben, maar mán, wat had ik er moeite mee. “Nikki, wil jij nog niet aan de kinderen? Ik zou maar opschieten hoor, je gaat ook al richting de 30. Straks kan het niet meer!” BAM. IN YOUR FACE.
Ik ben niet het type wat haar vuile was buiten hangt en er was maar 1 persoon naast mijn partner die wist dat ik onvruchtbaar ben: mijn 10 jaar jongere zusje. Na 12 jaar opmerkingen, hints, grapjes en steken onder water kon ik er niet meer tegen. Ik merkte dat ik met lood in mijn schoenen naar verjaardagen en etentjes ging, waar het hoofdonderwerp vaak zwangerschappen en de kinderen was geworden. Ik besloot het gewoon te vertellen: IK KAN GEEN KINDEREN KRIJGEN.
De reacties werden erger
Het werd er alleen maar erger van. Mensen voelden bij mij de onbedwingbare drang om me te vertellen dat het nichtje van de vriendin van de buurman óók zwanger is. I DON’T WANNA KNOW! Hallo!?! Ik kan geen kinderen krijgen. Wat doet je denken dat ik graag wil horen dat er allemaal mensen die ik niet eens ken nu in verwachting zijn?
Dan heb je ook de mensen die je hoop willen geven. Die dan gaan vertellen dat iemand die ze kenden óók geen kinderen kon krijgen, maar dat ze toch nog zomaar een kind kregen. Hoera, een wonder! Tegenwoordig reageer ik met: “Er zijn altijd wonderen, maar ze zijn wel uitzondering op de regel. Daarom heet het een wonder. De meeste van deze verhalen eindigen ermee dat iemand kinderloos blijft.”
Elke keer als ik zeg dat ik niet zo lekker ben, gaan die wenkbrauwen omhoog en zeggen mensen: “Oh, misschien ben je wel zwanger!”. Of van die mensen die tegen me zeggen: “Verschrikkelijk zeg, moeder worden is het mooiste wat me ooit overkomen is.” Pfffffff. Geloof me, dat weet ik al, moet je het nog een keer benoemen? Het doet pijn, snap je dat? Het was geen keuze van me, het is gewoon zo.
“Adoptie”, één van de veel gehoorde woorden. Ja, we hebben het geprobeerd. Weet je hoe verscheurd ik was toen we bijna een twee jarig kind zouden adopteren, maar dit toch niet doorging? Terwijl ik dit schrijf, knijpt mijn keel weer dicht van boosheid, verdriet en teleurstelling. Het leek me uiteindelijk echt beter om te accepteren dat wij geen ouders zouden worden en dat we een andere invulling aan ons leven zouden geven.
Het verdriet blijft
Maar het doet pijn. En nu, bijna 20 jaar later, is het gemis niet minder geworden. De acceptatie is er, maar het verdriet blijft. Daarom deel ik ook mijn verhaal. Wist je dat een groot deel van de mensen die te horen krijgen dat ze geen kinderen kunnen krijgen ook daadwerkelijk geen kinderen krijgen? Misschien is het voor sommige mensen ook fijn om eindelijk dit verhaal te horen.
Lieve Nikita*, dank je wel voor dit verhaal. Ik kan me totaal niet voorstellen hoe het moet voelen maar ik ben dankbaar dat je dit verhaal wilde delen. Ik hoop dan ook dat er mensen zijn die er wat aan hebben. Het gevoel niet de enige te zijn.
* De naam Nikita is gefingeerd. Het verhaal zelf niet.
De uitgelichte afbeelding komt van Shutterstock.
Bernie zegt:
Wat is het toch triest. In mijn naaste omgeving ken ik ook diverse stellen die het hele traject gelopen hebben zonder resultaat. Het blijft oneerlijk. Lieve Nikita. Ik wens je heel veel sterkte, en geloof me er blijven altijd mensen die het niet zullen begrijpen. Goed dat je er over schrijft.
Gerdi zegt:
Wat kunnen mensen toch bot zijn.. Heftig om mee te maken dat je relatie eindigt omdat je geen kinderen kunt krijgen!
Jodi - liefthuis zegt:
Heel heftig…mensen weten niet wat ze zeggen…knuffel
Henrieke zegt:
Wat naar Nikita dat er mensen zijn die het niet begrijpen en dan ook nog zo bot zijn. Er zit nogal een verschil tussen mensen die bij problemen met zwanger worden medische hulp krijgen of mensen die echt te horen krijgen dat het niet kan. Dan spreek je inderdaad van een wonder wanneer je toch nog zwanger zou worden.
Hopelijk lukt het toch uiteindelijk om de leegte wat op te vullen al zal het waarschijnlijk altijd lastig blijven,
Natasja zegt:
Wauw… Wat heftig…. Ik zit het met tranen in mijn ogen te lezen. Ik vind het sowieso ook heel naar als mensen vragen stellen als “wanneer beginnen jullie eens?”. Nu ben ik gelukkig zwanger (sorry dat ik het benoem), maar je weet inderdaad iemands achtergrond niet.
Wat ik vooral heftig vond in dit verhaal is dat je de liefde van je leven hebt gevonden, en hij je laat vallen als een baksteen omdat je geen kinderen kunt krijgen. Ik snap dat je ook een kinderwens kunt hebben, maar om dan zo iemand te laten vallen, er met een goede vriendin vandoor te gaan én dan ook nog eens zo snel met die ander wel een kind maken… En dan vrienden die zeggen dat het oké is…. BAH. Ja, ze wisten niet dat NIkitia geen kinderen kon krijgen, maar er mag toch wel wat meer respect zijn toe naar je achtergelaten ex.
Echt een heel heftig verhaal! Ik hoop dat Nikita ondanks alles toch haar geluk kan vinden in andere dingen.
Sheila zegt:
Wat moet dit ontzettend zwaar zijn voor je. En extra omdat je het met zo weinig mensen hebt gedeeld. Daardoor moet je veel verdriet in je eentje verwerken. Ik hoop dat je je verdriet een plek kan geven en ik wens je daar veel sterkte bij.
Ik herken wel je ergernis. Ik heb daar toevallig zelf een blog over geschreven. Over ongewenst en gewenst kinderloos. Dat mensen gewoon niet beseffen hoe ongepast het is om opmerkingen te maken als: “En… wordt het niet eens tijd?” Ik kan me daar zo ontzettend aan ergeren. Mensen hebben geen idee! Zelf ben ik moeder van 2 kinderen en ik besef zeker dat het niet vanzelfsprekend is dat ik ze heb. Helaas ziet niet iedereen dat en dat maakt het voor jou misschien extra wrang.
Er is niets wat je pijn compleet kan weg geven en dat hoeft ook niet persé. Maar wie weet vind je er zelf een manier in,