Had ik wel moeten stoppen met de antidepressiva?

Sinds juni 2014 slik ik antidepressiva. Dit in verband met mijn postnatale depressie. Ik ben eigenlijk echt anti dit soort medicatie, maar het was nodig. Zonder die pillen zou het waarschijnlijk veel langer duren en ik had nu niet alleen mezelf om aan te denken, maar ook mijn dochtertje (en man). Wat me uiteindelijk ook hielp in de beslissing was dat ik een lage dosering zou krijgen, om alleen het scherpe randje eraf te halen. Na bijna anderhalf jaar elke dag de medicatie te hebben ingenomen (met een korte onderbreking daargelaten), ben ik nu sinds 3 weken ermee gestopt. 

Voordat ik verder ga nog even een kleine uitleg: ik ben niet van de een op de andere dag gestopt, maar ik ben eerst van 15 mg naar 10 mg gegaan en daarna van 10 naar 5 door middel van telkens 1 mg eraf te halen. Dus ik deed dit echt stap voor stap. Echter de laatste 5 mg heb ik gelaten voor wat het was en daar ben ik in één keer mee gestopt.

De eerste dagen na het stoppen

Oooh wat was ik blij dat ik die stomme pillen niet meer hoefde in te nemen. Het is niet veel, maar ik begon er gewoon echt een aversie voor te krijgen. Ik merkte eigenlijk ook maar vrij weinig van het feit dat ik ermee gestopt was. Sterker nog, ik begon me weer mezelf te voelen. De medicatie zorgt er namelijk niet alleen voor dat ik de donkere gedacht minder heb, maar het vlakt veel emoties af. Nu voelde ik alles weer in volle glorie en wat vond ik dat fijn! Want ik was blij, het ging goed.. En, iets waar ik vooral erg blij mee was, ik had geen enge donkere gedachten zoals de eerste keer dat ik (abrupt) stopte.

Maar toen..

Ongeveer na anderhalve week had ik echt een off day. Ik voelde me rot, ik was prikkelbaar, kon weinig hebben van mijn dochtertje en zat er echt doorheen. Haar peuterpuberteit hielp ook niet mee, dus ik ging er voor de volle 100% vanuit dat het daarmee te maken had. Iedereen heeft wel eens zo’n dag toch? En dan is het ook nog eens bijna winter. Genoeg mensen om me heen die een winter dipje hebben. Dat hield ik dus maar in mijn achterhoofd.

Tijdens mijn gesprek met mijn SPV’er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) was ik dan ook enorm positief gestemd. Het ging super, ik voelde me geweldig en ik was oh zo blij dat ik die medicatie niet meer hoefde te slikken. Zij zelf zag het ook wel dat ik echt heel vrolijk was en er een ander mens zat.

En in weze is dat ook zo, ik heb wel het idee dat ik veranderd ben. Anders dan hiervoor. Maar toch vraag ik mezelf regelmatig af of ik wel had moeten stoppen met de antidepressiva. Het is namelijk de afgelopen anderhalve week maar liefst 4x voorgekomen dat ik me echt weer voelde zoals ‘past’ bij een depressie. Ik had nergens zin in, ik kon me nergens toe zetten, ik voelde me de slechtste moeder ooit en ga zo maar door. Op zulke momenten begin ik zo te twijfelen of ik niet te snel ben gestopt en of ik de psychiater hierover moet verwittigen. Aan de andere kant weet ik ook wel dat stoppen met de medicatie niet betekent dat ik ook genezen ben. Nee de depressie is nog steeds aanwezig, echter niet meer zo hevig dat ik medicatie nodig heb.

Schrijven is mijn therapie

schrijven is mijn therapieTijdens het schrijven van deze blog kom ik stiekem ook op het antwoord van de vraag. Ja, het was tijd om te stoppen met de medicijnen. Ze zorgden ervoor dat ik niet meer mezelf was en dat ik 30kg ben aangekomen in die 1,5 jaar tijd. Het feit dat ik nu nog steeds af en toe dat depressieve gevoel heb is helemaal niet raar, want ik ben nog helemaal niet beter verklaard en ik heb nog wel even een weg te gaan. Echter bevestigd deze blog maar weer hoe het schrijven echt een soort therapie voor me is. Nu had ik natuurlijk dit stuk voor mezelf kunnen houden, maar ik deel het graag omdat ik weet dat het bij sommige mensen wel voor herkenning zal zorgen. En ook zodat jullie weer een beetje op de hoogte zijn over het reilen en zeilen hier in huize depressie 😛

27 reacties op “Had ik wel moeten stoppen met de antidepressiva?

  • Ik kijk ontzettend uit naar het weer kunnen voelen van de blije momenten. Helaas weet ik dat de diepe dalen nog te diep zijn om te stoppen. Ik slik 20 mg per dag en wil het zo laag mogelijk houden. Ik ben op zich niet anti-medicatie, want ik heb vreselijk veel aan die pilletjes te danken. Toch kan ik niet wachten om me weer helemaal mezelf te voelen. Ik snap dus heel goed dat je bent gaan afbouwen en nu gestopt bent. Hou het goed in de gaten. Als je gaat twijfelen of het wordt te erg kan je altijd overleggen met de psychiater. Ik ga voor je duimen dat dat niet nodig is. Good luck meis. X

    • Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:

      Dank je lieverd. Ik ben achteraf ook blij dat ik ze genomen heb hoor, maar liever niet. En ik heb een kort draadje met de SPV’er dus ik trek aan de bel als ik echt denk dat t niet goed is..

  • Ik sta voor dezelfde opdracht……. Het afbouwen van….. Ik ben er klaar mee maar ben ik er wel klaar voor? Ik voel me zo goed! Heb nauwelijks bijwerkingen…..en toch wil ik weten en voelen of ik zonder kan! Maar ik durf het moment niet te kiezen…. Ik denk dat het nieuwe jaar een mooi nieuw begin zal zijn! Ik had een lagere dosering al in huis, overleg gehad met de huisarts en die is er ook 200% van overtuigd dat het me ook gaat lukken zonder medicatie! En NET toen ik het voor mezelf had besloten…. Kwam er savonds een item bij RTL late night over anti depressiva….. Er werd gezegd dat het stoppen of afbouwen van deze medicatie nog erger was dan afkicken van de heroïne ?! En ja hoor….. Hier heb ik me door af laten schrikken en heb het moment uitgesteld! Gewoon omdat ik nu nog veel te veel leuke en mooie dingen op de agenda heb staan waarbij ik me gewoon goed wil voelen! Dus….. Ik herken de strijd! En de angst slaat bij mij ook toe….loslaten blijft moeilijk! Succes….. En wat betreft die peuterpuber…. Tis een fase, tis een fase, tis een fase ?

    • Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:

      Ik snap die twijfel of je wel durft heel goed. Als het aan de psychiater lag dan was ik een half jaar geleden al gestopt haha. Hier heeft t vooral te maken met mijn gewicht dat ik nu overstag ben gegaan. 30 kg erbij was voor mij echt de grens! Bij jou komt het ook wel.. En je slikt net zo snel weer die paar mg erbij mocht het niet goed gaan…

  • Lief eigenwijs meisje. Waarom stap je niet over op alternatief. Een goede mesoloog of een nei therapeut. Knap dat je gestopt ben maar laat je daarna begeleiden door zo iemand. Scheelr jou die rot gevoelens. En vergeet niet die heb ik ook wel eens. Mijn een slechte moedere voelen. Soms heet je niet voor niets moe der. Lieve knuffels. De moeilijkste tijd tijdens de donkere periode is soms niet de makkelijkste.

  • Ik geloof erg in de kracht van hardlopen. Bram Bakker schrijft regelmatig dat veel mensen hier baat bij kunnen hebben, en dan zonder de nadelen en bijwerkingen van antidepressiva.

    Ik vind dat altijd erg mooi om te lezen. Vooral omdat hardlopen niets kost en eigenlijk door iedereen gedaan kan worden.

    Fijn dat je merkt dat de beslissing om te stoppen goed was.

  • Als je alle kleine stapjes bij elkaar optelt, is dat een hele grote stap. Knap hoor Nicole. Ik heb bewondering voor je en hoe je het oprecht van je afschrijft. Ik hoor van veel mensen dat je vlak kan worden van anti-depressiva. Dat lijkt me heel vervelend. Dan maar wat meer pieken en dalen?

  • Ik vind het heel knap van jou dat je hier zo openlijk en oprecht over schrijft. Ik denk dat het heel normaal is dat stoppen met AD met vallen en opstaan gaat. Ik zou me zeker goed laten begeleiden door een psychiater om alles goed op te volgen en dan komt het vast helemaal goed. Sterkte!

  • Ik heb ook wel eens van die periodes waarin ik me echt afvraag of ik niet eens bij een huisarts langsmoet maar dan gaat het weer beter en hou ik me daar aan vast. Ik denk dat het bij mij door een hormoonprobleem wordt veroorzaakt want die liggen enorm overhoop en nu ik aan de oestrogeen zit gaat het qua gemoedstoestand enorm beter. Ik zou ook huiverig zijn voor anti depressiva mede door de bijwerkingen maar als het nodig is dan zit er denk ik niet veel anders op. Zo’n goed dat je hier over schrijft en knap dat het je is gelukt om af te bouwen. Lijkt me heel spannend. Liefs

  • Heel mooi en oprecht artikel meis! Goed dat je het deelt! Je bent super goed bezig en alles heeft gewoonweg tijd nodig om een plek te krijgen, zo ook het stoppen met de medicatie en wat dat weer met je doet!

  • Wat een realistisch en eerlijk artikel, Nicole. En uiteraard, iedereen heeft een mindere dag, zolang je jezelf maar goed monitort en ingrijpt als jij zelf het nodig acht.

    Ik heb zelf al 4 pogingen ondernomen af te bouwen\te stoppen, maar elke keer kwam er meteen een herval. Mijn vraag luidt nu nog steeds om te stoppen maar van de psychiater mag dit momenteel niet. Ik neem mijn antidepressiva ruim 4 jaar, als 21jarige geen gevoelens van euforie kunnen ervaren is best lastig, vooral voor leeftijdsgenoten. Maar op een dag komt het er wel. Succes, Nicole!

  • Ik vind het knap dat je gestopt bent (en snap heel goed dat je de pieken ook weer wilt voelen!) en dat je zo eerlijk bent dat het niet meteen alleen maar goed gaat.

    Die mindere dagen mogen er inderdaad zijn. Daar staan nu gelukkig ook weer pieken tegenover 🙂

  • Ik snap heel goed dat je twijfelde of het wel de juiste keuze was om te stoppen. Toch heb je met je laatste zinnen wel echt gelijk dat je somber voelen ook ergens er wel bij hoort. Ik snap dat een depressie nooit leuk is, ook als die bij jou “past”, maar zolang het nog niet heel erg is, doen pillen mischien meer kwaad dan goed. Ik slik zelf ook een antidepressivum (en een antipsychoticum) en ga hier niet mee stoppen, omdat ik zelfs nu met medicatie nog veel stemmingswisselingen heb. Ik wil ook niet helemaal mijn eigen onbegrensde zelf zijn, omdat ik dan echt niet kan functioneren.

  • Ik zeg weleens dat medicatie een hulpmiddel is, maar dat je het vooral zelf ook moet doen. Tuurlijk is dit niet altijd van toepassing, sommige mensen hebben ze echt hard nodig.

    Heel goed dat afbouwen is gelukt en dat je meestal goed voelt bij deze stap. Je komt er wel meis! xx

  • Wat een dappere keus meis. Hoop dat je je uiteindelijk weer helemaal goed gaat voelen. Het is ook een lastige periode nu. Een peutertje, het weer…. Snap dat je af en toe niet goed weet waar je gevoel vandaan komt. Maar alsjeblieft let op jezelf. En lekker van je af schrijven, hoe dan ook, ik denk echt dat je hier vel herkenning plaatst voor mensen die in dezelfde situatie zitten. Dikke knuffel!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *