Powervrouw | Quintra Rijnders overwon een postpartum depressie

Elke maand komt er een interview online met een Powervrouw. De eerste maand was dat Dagmar Valerie en deze maand staat Quintra Rijnders in het spotlicht. Quintra is van beroep forensisch accountant maar heeft na haar eerste kind een postnatale depressie gehad en haar ervaring hiermee heeft ze beschreven in het boek “Er was eens een zwarte wolk”.

Wie of wat is een Powervrouw?

Er gaan nogal wat definities de ronde over de term Powervrouw. Is een Powervrouw iemand die alle ballen hoog houdt en naast een gezin, mooi huis, perfect uiterlijk en een kast vol kleding ook nog een goedbetaalde baan heeft? Een vrouw die vanuit het niets opeens op de voorgrond dringt? Nee!

In mijn ogen is een vrouw een echte Powervrouw wanneer zij het hart op de juiste plaats heeft. Wanneer zij, binnen haar eigen vermogens en grenzen, doet wat ze kan voor anderen maar ook voor zichzelf. Een vrouw die ergens voor durft te gaan en staan en haar eigen dromen naleeft. Niet de dromen van anderen.

Wie ben je en wat doe je in het dagelijkse leven?

Ik ben Quintra, een vrouw van 35 jaar en mama van twee kinderen van 2 en 5 jaar oud. De oudste gaat inmiddels naar school en de jongste is thuis bij de au pair (en bij ons natuurlijk!). Ik werk als forensisch accountant bij KPMG, al meer dan elf jaar. Ik geniet van sporten, met name hockey en surfen en ben graag buiten. Op dit moment wonen we in Australië, omdat mijn man en ik graag een periode buiten Nederland wilden wonen en mijn man half Australisch is.

img_3190-1

Je hebt onlangs het boek “Er was eens een zwarte wolk” geschreven, waar gaat het over?

Het gaat over mijn eigen ervaring met postpartum depressie. Over hoe het mij overkwam en hoe ik er weer uit ben gekomen. Ook mijn man heeft stukjes geschreven, om het perspectief van de partner te belichten. Voor mij was het heel belangrijk dat mijn man steun bood, ook al was dat niet makkelijk voor hem, en probeerde de situatie te begrijpen. Soms, op hele erge dagen is begrip het enige dat je kan bieden als partner zijnde.

Wat waren je beweegredenen om zo’n persoonlijk boek te schrijven?

Nadat het mij overkwam, ben ik gaan nadenken over wat ik bijdraag aan deze wereld. Op zich heb ik een nuttige, goede baan. Maar maak ik “the world a better place”? Ik heb van veel lotgenoten gehoord dat na een ingrijpende ziekte als postpartum depressie, je geneigd bent om over het leven na te gaan denken.

Ik wilde erg graag mijn ervaring met anderen delen. Omdat uit onderzoek blijkt dat ervarings- en herstelverhalen helpen mensen die op dit moment kampen met een (postpartum) depressie perspectief te vinden en te relativeren. Omdat ik zelf zo hard op zoek was naar een verhaal om mezelf aan op te trekken en beter te begrijpen hoe dat nou verloopt, zo’n postpartum depressie. De hulpverleners uit het ‘reguliere’ circuit maakten mij eerder bang dan dat hun voorlichting behulpzaam was. Het was allemaal een vrij empathieloze tekstboek aanpak. Er was niets aan te doen en het kon misschien wel jaren gaan duren. Een sprankje hoop van een “normale” vrouw die hier gewoon goed uitgekomen was, en hoe, was waar ik naar verlangde.

Wat vonden je naasten van je besluit om jouw diepste en donkerste gedachten en gevoelens te delen met het grote publiek?

Ik heb eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad. Ik heb op mijn beurt ook wel mijn best gedaan om het boek zoveel mogelijk om de “depressie-ervaring” te laten gaan, en hen erbuiten te houden. Alleen waar nodig komen ze voor in het boek.

In de aanloop naar de presentatie, toen het allemaal steeds “echter” werd, lieten ze ook actief hun steun blijken persoonlijk en via sociale media. Dat is erg fijn geweest en heeft me gesterkt in het besluit om ook meer de publiciteit op te zoeken over dit onderwerp.

Er zijn veel mensen die niet snappen wat een depressie precies inhoud, kun je daar iets meer over vertellen?

Er is zeker veel onbegrip op dit gebied. Een depressie zorgt ervoor dat over alles (maar dan echt werkelijk alles) een grauwe sluier heen hangt. Je wil wel graag, maar kan die sluier niet weghalen. Het is absoluut veel meer en heftiger dan “je depri voelen”. Het heeft meestal ook fysieke componenten. Het kan zich op alle denkbare manieren uiten fysiek. Ik had bijvoorbeeld erg veel last van spierspanningen, krampen en tintelingen. Dit ging ook ’s nachts en in mijn slaap door, waardoor ik leed onder een ondragelijke spanning. Ik rustte letterlijk nooit uit. En opnieuw wilde ik dit wel maar kon ik het niet.

Een ander ding dat vaak voorkomt is dat je gedachtenpatronen circulair negatief worden. Je draait dus telkens maar rond in het zelfde negatieve kringetje van gedachten, dat je niet kan stoppen. Dit kan dan ook weer leiden tot een soort self-fulfilling prophecy, omdat je de hele tijd de negatieve gedachten blijft denken worden ze op een gegeven moment ook waar. Dus bijvoorbeeld, dacht ik, als ik zo doorga doe ik mezelf nog wat aan. En dan zag ik in de sportschool een aflevering van Southpark waarin zelfmoord voorkwam, en dan dacht ik, zie je nou, daar is de bevestiging van mijn gedachten. Het gaat gebeuren. In mijn normale/niet zieke staat, zou ik iets als Southpark nooit serieus nemen. Maar dat is wat iets als depressie met je doet. Veel mensen geven het advies om gewoon te stoppen met die negatieve gedachten. Helaas is dat niet zo simpel. Geloof me dat mensen die lijden aan een depressie niets liever willen. Maar ze zijn de macht over het stuur kwijt.

Heb je hulp gehad om uit je depressie te komen, zo ja wat voor een hulp?

Ja, werkelijk van alle soorten. Van antidepressiva, spanningsremmers, slaapmiddelen, tot meditatietherapie, auratherapie, voedingssupplementen en een gespecialiseerde psycholoog. Ook vond ik podcasts over het onder controle krijgen van angstaanvallen op internet die voor mij goed werkten, en daar heb ik toen de “dure” versie van aangeschaft. Overigens hebben deze podcasts mijn man ook van zijn vliegangst afgeholpen.

Zijn er dingen die je, achteraf, anders zou doen?

Helaas kan je er weinig aan doen dat dit je overkomt. Maar als ik het nog een keer over zou moeten doen, dan zou ik veel sneller therapeutische hulp zoeken naast de pillen. Ik heb eigenlijk de eerste drie maanden na de diagnose depressie alleen maar pillen geslikt, in de hoop dat de hormonale disbalans vanzelf recht zou trekken en ik er met de pillen alleen bovenop zou komen. Dat gebeurde maar niet, en ik raakte in een steeds dieper dal.

Uiteindelijk heb ik in maand vier allerlei additionele hulp gezocht, in hoeken die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Denk aan de auratherapie en de meditatie. Dit heeft mij zo vreselijk goed geholpen om weer rust te vinden in mijn hoofd en met hele kleine concrete stapjes heel langzaam omhoog te klimmen uit de donkere put waar ik in zat. Ik heb de vierde en vijfde maand van mijn ziekte heel intensief deze therapieën gevolgd – intensief en meteen het probleem aanpakken is iets dat bij mij past. Ik heb toen relatief veel vooruitgang geboekt, maar was nog lang niet beter. Ik moest echter stoppen omdat we naar Australië gingen emigreren. Maar ik was sterker en had tools ontwikkeld om mezelf te helpen. Het heeft in Australië nog zeker een half jaar geduurd voor ik langzaam durfde te concluderen dat ik beter was. En ik denk pas anderhalf jaar na de geboorte van mijn zoon was ik weer echt mezelf.

Wat heeft de postpartum depressie jou voor positiefs gebracht?

Voor mij heeft het me perspectief gegeven op het leven. Ik was voor heen nogal gefocust op carrière maken. Ik vind professionele ontwikkeling nu nog steeds belangrijk, maar ben veel meer bezig met horizontale mogelijkheden in plaats van alleen maar verticaal groeien. Daarnaast ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn werk als het puntje bij paaltje komt deze wereld niet echt tot een betere plek maakt, hoewel het zeker nuttig is. Ik kwam erachter dat ik heel graag wilde bijdragen aan een betere wereld. Om die reden is dit boek voor mij belangrijk en onderdeel van een reeks van persoonlijke initiatieven om het gesprek te openen over geestelijke gezondheid en het uit de taboe sfeer te halen.

Soms is het lastig, al dat nadenken – ik blijf maar terugdenken aan de film The Matrix en het bekenden statement “Ignorance is bliss”. Maar al met al ben ik blij dat ik deze ontwikkeling heb doorgemaakt, ondanks mijn verschrikkelijke depressie.

Heb je nog tips of advies voor vrouwen die (vermoedelijk) een postpartum depressie hebben?

De meest belangrijke is om hulp te zoeken, erover te praten, ook al is de eerste stap zetten en durven toegeven dat je hulp nodig hebt heel erg moeilijk.

Daarnaast is het dus in mijn ervaring enorm belangrijk om verschillende dingen uit te proberen om zo de juiste hulp voor jou te vinden, datgeen dat jou echt helpt. Je hebt niet zoveel aan pillen als de onderliggende issues niet worden aangepakt. Voor de een werkt een traditionele therapie, zoals cognitieve gedragstherapie heel goed. Voor de ander is een meer alternatieve therapie, zoals voor mij aura therapie, een veel betere oplossing. Samenvattend is mijn tweede tip dus om open te staan voor alles.

Als laatste is het erg belangrijk om nooit op te geven. Gun jezelf telkens opnieuw weer een kans om beter te worden. Je kan niet goed voorspellen of iets jou gaat helpen, maar je kan je er wel voor inzetten. Blijf vechten. Ook al moet je elke dag jezelf aan je haren overal naar toe slepen, ga door. Uiteindelijk vind jij ook datgene wat jou de weg laat zien uit de put omhoog. Onthou en accepteer dat dit meestal een langzaam proces is, met twee stappen vooruit en een stap terug. Ik heb in Australië ook nog terugvallen gehad. Sprak mezelf dan streng toe en zette mij weer in voor mijn eigen weg omhoog. Dat ging niet altijd, maar ik bleef proberen. Morgen is een nieuwe dag, misschien lukt het dan wel.

img_3187

Ben jij of ken jij ook een Powervrouw en hoort zij in deze rubriek thuis?
Stuur dan een mail o.v.v. Powervrouw naar info@meisje-eigenwijsje.nl!

5 reacties op “Powervrouw | Quintra Rijnders overwon een postpartum depressie

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *