Dat ik een depressie heb is niks nieuws voor de vaste lezers van mijn blog. Maar de angst die ik heb en waar ik jullie vandaag over wil vertellen waarschijnlijk wel. Als eerste wil ik aangeven dat ik mezelf nu echt enorm bloot geef en ik dit bijna net zo eng vind als springen uit een vliegtuig met een parachute op je rug. Toch ga ik het doen, net zoals ik het parachute springen gedaan heb, omdat sommige spannende dingen nu eenmaal kunnen zorgen voor mooie nieuwe dingen.
Inhoudsopgave
Het verleden.
Toen ik jonger was, van mijn 15e tot aan mijn 22e, ben ik depressief geweest. In de eerste jaren viel het mee maar het werd erger en erger. Zo erg zelfs dat ik dagelijks dacht aan dood gaan en aan het bedenken was hoe ik dit het beste kon doen. Ik had geen hulp, ik durfde geen echte hulp te zoeken en medicatie was al helemaal taboe. Nu is de depressie terug en is de trigger onder andere de bevalling en alles eromheen geweest dus nu heeft het de naam postpartum depressie.
Het nu.
Dit keer had ik geen suïcidale gedachten en daar was ik allang blij om. Totdat ik een aantal weken geleden mezelf zo goed voelde dat ik vond dat ik best wel kon stoppen met de medicatie. Ik besloot om 1 dag de medicatie te ‘vergeten’. Die ene dag werden er 2 en zo had ik uiteindelijk een week lang niets geslikt. Dat de medicatie mij wel degelijk helpt ervoer ik op dat moment, in die dagen/weken er na. Want de donkerte en leegte kwam weer keihard terug, erger zelfs dan dat het geweest was en dit keer had ik dus ook wat suïcidale gedachten.
Doodeng vind ik dat. Want ik wil niet dood. Ik wil mijn lieve dochtertje niet achterlaten. Heel mijn hoofd en lijf schreeuwt dat ik dat dieptepunt absoluut nooit meer wil bereiken. Maar hij was er wel. Al was het maar voor even. Al was het maar die ene keer. Dat punt heb ik pasgeleden even aangetikt.
Mijn angst.
En dat is dus mijn angst. Dat ik ooit zo diep zink met de depressie dat het niet blijft bij een enkele gedachten. Maar dat het vaker en vaker gebeurd en dat het zelfs zover komt dat ik inderdaad wéér ga uitzoeken hoe ik dit het beste kan aanpakken. Mijn angst is dat ik zo diep zink, dat ik niet meer helder kan nadenken en alleen maar die pijn voel die ik zo graag weg wil hebben.
Ik had het er toevallig vandaag (dinsdag 19-5) met mijn vader over nadat hij een gesprek had gehoord die ik met mijn hulpverlener had. Hij gaf aan dat hij niet snapte hoe dat soort gevoelens en ideeën zo de bovenhand kunnen hebben. Vooral ook omdat ik zoveel heb in dit leven. Een geweldige man, een pracht van een dochter, lieve familie om ons heen, een fijn huis, lieve vrienden, enzovoort.. En ik gaf toe aan hem dat ik het ook niet snapte. Ik zou willen dat ik die gevoelens en gedachten niet had want ik heb het inderdaad goed. Toch voelt het vaak niet zo en dat is gewoonweg kut. Sorry voor mijn taal, maar het is zoals het is.
Mijn angst vreet me op en het feit dat er dan mensen zijn die bepaalde verwachtingen van mij hebben die ik momenteel echt niet waar kan maken doet me dan alleen maar meer pijn en maakt die angst groter…
Meer lezen over (mijn) postnatale depressie?
Marion zegt:
Als eerste ben ik heel erg trots op je dat je dit artikel hebt geschreven én online hebt gezet. Ten tweede, ik kan me je angst heel goed voorstellen. In andere omstandigheden, maar ik heb dezelfde angst gevoeld. Het feit dat je het nu uitgesproken hebt is de belangrijkste stap die je kon nemen. Ik durf wel te zeggen dat dat in mijn geval de reden is dat ik er nog ben. Ik hoefde het niet meer allemaal alleen te dragen. De medicatie. Ik kan ook echt niet zonder op dit moment. Ben je alweer begonnen met slikken? Moeilijk, dat je inderdaad voor het ‘plaatje’ alles hebt wat je hartje begeert en toch… Beloof me dat je je daar nooit schuldig over zult voelen, want dat staat volledig los van jouw liefde voor je gezin. Probeer de angst niet de overhand te laten nemen. Blijf praten, blijf schrijven en blijf geloven. Respect voor je, meis. XXX
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Mede door jou heb ik hem geplaatst, dus ook jij bedankt lieve Marion.
Gwen zegt:
Heel heftig stuk en ik kan me er niets bij voorstellen dus inhoudelijk ook niet op reageren vind ik. Wel vind ik dat je het onwijs mooi onder woorden hebt gebracht en stoer dat je het uberhaupt op papier zet. Ik hoop echt dat je deze donkere periode snel weer in de hand hebt, dat het genieten de overhand kan nemen, want ook al weet je wat je hebt – ik heb met depressies bij mensen om me heen gezien, dat er tussen weten en voelen een heel groot verschil zit. U go girl! <3
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
<3 dank je
marjon zegt:
Je mag ontzettend trots zijn op jezelf dat je dit met de ‘ wereld’ durft te delen. Veel mensen zouden die verbergen en net doen alsof er niks aan de hand is. Ik kan me niet veel voorstellen bij zulke gedachtes maar kan wel begrijpen dat het angstige gedachte voor je zijn. Ik hoop van harte dat het beter met je zal gaan en deze enge en rot gedachte niet meer in je hoofd voorkomen! Sterkte ermee
Tamara zegt:
Heel goed dat je dit hebt geschreven. Eerlijk en open hierover zijn lucht ook op! En verder ken je het verhaal van mijn moeder waarschijnlijk wel. Die stopte af en toe ook met haar medicijnen en werd dan meteen weer opgenomen. Maar ik snap dat het gewoon kut ( excuse me) is om zo afhankelijk te zijn van die rot medicijnen!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Het is inderdaad klote, ik haat die afhankelijkheid, maar het is nu eenmaal zo en ik heb nu gezien wat het momenteel met me doet als ik stop..
Marijke zegt:
Heftig Nicole! Ik kan me er (gelukkig voor mij) ook helemaal niets bij voorstellen. Het lijkt me wel echt verschrikkelijk om te ervaren. Juist omdat je voor je lieve man en dochter er wilt zijn. Knap dat je dit durft te delen! Ik hoop dat je er met de juiste hulp en dan toch maar die verdomde medicijnen minder last van hebt en dat het ooit genezen kan!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Ik geloof wel dat het ooit geneest, dat moet gewoon. En inderdaad, ik ben blij dat je er je niets bij kunt voorstellen!
Judith zegt:
Het vervelende van een depressie is, is dat er vaak niet eens een echte reden voor is. Het is er, en je kunt er niets aan doen. Ook kun je niets met alle goed bedoelde tips. Wel met medicijnen, hoe goed je ook voelt, die niet vergeten. Want stel je voor… Meisje ik wens je heel veel sterkte!!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Inderdaad, de oorzaak is zo lastig.. Daar is vaak geen vinger op te leggen.
Laura zegt:
Goed dat je jezelf durft bloot te geven. Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen inderdaad een dergelijke gedachte hebben. Ik kon me er niks bij voorstellen. Tot ik een paar jaar geleden ineens zelf die gedachte had. En dat was voor mij het punt om hulp te zoeken. Want ik WILDE niet dood, maar het idee aan de dood gaf me op de een of andere manier een geruststellend gevoel, alsof ik dan van alle problemen af was en nergens meer voor hoefde te zorgen en dan eindelijk rust had. Vanwege mijn kinderen ben ik hulp gaan zoeken en dan sla je een weg in die oneindig lijkt. Niet makkelijk, wel de moeite waard. Heel veel sterkte. *knuffel*
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Precies wat jij zegt: je wilt niet dood maar het voelt op een of andere manier geruststellend.
Sonja zegt:
Jeetje wat knap van je dat je er zo open over durft te bloggen. Respect voor je. Ik hoop dat je er gauw weer bovenop bent (ik herken trouwens die angsten, ik heb dat sinds de geboorte van de twins ook zeker meer gekregen). Veel sterkte meid!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Dank je wel!
Maai zegt:
Oh lieverd. Nee ik begrijp het niet want ik ken het gevoel van een depressie niet en wat ben ik daar dankbaar voor. Maar ik weet wel wat voor gevolgen het kan hebben, zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Rot dat jij dit wel hebt. Mocht je ooit ergens je verhaal kwijt moeten mag je me altijd mailen. Voor wat dan ook. Gewoon voor de fun ofzo. Dikke zoen!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Wat ben je toch een lieverd, dank je, ik zal het onthouden!
Kim zegt:
Heel dapper en mooi dat je hierover schrijft!
Die angst kan ik me heel goed voorstellen, natuurlijk wil je niet dat het zo ver komt en wil je er voor je dochtertje zijn! Dat snapt iedereen, denk ik. Wat veel mensen inderdaad niet snappen is hoe je dan tóch zulke gedachten aan de dood kunt hebben. En ook ik heb daar geen antwoord op… Sorry.. Misschien kun je er samen met een hulpverlener achter komen wat er voor jou mist of heeft gemist in het verleden. Dat jouw leven perfect lijkt betekent niet dat je niet mag vinden dat er iets (bijv aandacht, liefde, warmte, spanning etc) mist.
Ik hoop dat je de medicatie weer bent gestart. Als het nodig is dan is het nodig, dat is niet erg. Waarom zou je het voor jezelf onnodig moeilijk maken? <3
Veel sterkte en liefs, Kim
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Ik ben inderdaad weer gestart met de medicatie, want die gevoelens wilde ik zo snel mogelijk kwijt!
Eline zegt:
Wat ontzettend knap dat je je persoonlijke verhaal met ons wil delen. Het lijkt mij echt vreselijk en super beangstigend om een depressie te hebben. Vooral als je weet en al ervaren hebt hoe ‘diep’ je kan zinken. Hopelijk ben je weer gestart met je medicatie (hoe graag je dit misschien ook niet wilt, maar als ze helpen dan helpen ze en dan moet je ze vooral blijven slikken). Veel liefs en heel veel steun toegewenst!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Ja dat diepe zinken toen maakt het nu eng, maar het zorgt er ook voor dat ik nu WEL aan de medicatie zit en de hulp accepteer, want nu heb ik niet alleen mezelf maar ook mijn dochtertje en man.
Jenn zegt:
Heftig zeg 🙁 Wat goed dat je hier zo open over durft te schrijven, respect! Dikke knuffel en veel sterkte!
Xaviera zegt:
Ik heb veel bewondering voor je dat je dit op je blog durft te delen meid. Heel heftig dat je hier doorheen gaat en die angst dat het zo erg wordt dat je niet meer helder kunt nadenken kan ik goed begrijpen. Ik ben het helemaal eens met wat Marion hierboven schrijft, blijf alsjeblieft praten en schrijven over je gevoelens. Heel veel sterkte! X
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Daarom ben ik zo blij met jullie, ik kan hier af en toe mijn ei kwijt en dat helpt echt!
Cassandra zegt:
Dat je hier eerlijk vooruit komt op het immens grote internet vind ik ontzettend moedig en sterk van je!
Je bent je heel bewust van je angst en van het verdriet wat je anderen, zoals je dochter, aan doet wanneer je je gedachten omzet in actie.
Dat bewijst juist dat je zelf graag “beter” wilt worden. En hoe voelt het nu om het uitgesproken te hebben naar de wereld? Heb je ook het gevoel dat er een soort last van je af gaat?
Veel liefs
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Ja er is zeker een last van mijn schouders, ik was bang juist mensen af te schrikken.. Of dat mensen me als vreemd zouden bestempelen.. Terwijl ik nog steeds Nicole ben.
Lifesabout zegt:
Wat heftig om te lezen zeg en knap van je dat je dit zo durft te delen. Ik hoop voor je dat het je oplucht en dat de zon steeds vaker mag schijnen!
Henny zegt:
Heftig, maar goed dat je erover schrijft. Er zijn vast veel mensen die dit herkennen. Ik heb ook last van angsten, maar kan er de vinger niet opleggen waar het door komt, maar vervelend is het wel. Het belemmerd me. Ik hoop voor je dat deze angsten snel minder worden. Veel sterkte gewenst!
Lilly zegt:
Wat knap dat je dit zo kunt vertellen. Denk dat ik nog niet half kan begrijpen hoe je je voelt. Dat moet echt enorm zijn. Hopelijk ben je snel van je angst af, en maakt dat alles wat makkelijker.
Anita zegt:
Even een hele dikke knuffel meis!! Blijf het van je af schrijven en praat erover! Ik ben er voor je ♥
Nesrin zegt:
Heftig Nicole. Ik heb bewondering voor je hoe open je bent en dit publiceert.
Ik wens je al het goeds toe en ik hoop dat het snel beter gaat.
Cindy zegt:
Jeetje, wat heftig zeg. Maar dat je er zo open over bent en het hier hebt getypt en online hebt gegooid, daar kan ik alleen maar een petje af voor doen. Ik kan er me geen voorstelling van maken van wat jij mee maakt. Heel veel sterkte, succes en geluk!
Saskia zegt:
Jeetje het zouden bijna mijn woorden kunnen zijn, alleen ben jij zo dapper hier ook echt voor uit te komen. Het is ook gewoon niet te begrijpen waar het vandaan komt en hoe die gevoelens zo de overhand kunnen hebben. Ik voel bijna een plaatsvervangende trots dat je het zo mooi hebt kunnen verwoorden!
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Meis, je weet dat ik ook enorm trots op jou ben. Jij schrijft er ook regelmatig over en het is echt goed om hier open over te zijn. Het helpt anderen echt. Ik snap jouw angst ook enorm en hoop dat zodra je bevallen bent gewoon heel die depressie weg is!
Charlotte zegt:
Wat een heftig verhaal en wat knap dat je dit durft te delen! Ik weet zelf niet hoe het is om depressief te zijn maar heb het wel van heel dichtbij meegemaakt. Ik hoop dat je door deze moeilijke periode heen komt! En dat ooit deze angst naar de achtergrond zal verdwijnen.
Ik wens je alle goeds!
Veel liefs xx
Puck zegt:
Ik heb veel ervaring met depressies, maar ken die angst niet, en heb ook nooit begrepen waarom mensen zelfmoord plegen. Door jou verhaal snap ik het ineens iets beter. Het is niet dat ze dat willen, ze willen alleen de rest niet meer en weten niet hoe ze daar uit moeten komen. Heel veel sterkte ermee en hopelijk kom je er weer bovenop.
Vergeet trouwens ook niet dat dit soort medicijnen echt nodig zijn. Een tijdje stoppen omdat het wel weer gaat is echt een heel slecht idee. De afkickverschijnselen zijn vaak de minste van je problemen, afbouwen is echt heel belangrijk. Ik zeg altijd maar (slik het al sinds m’n 14e af en aan) dat ik ze nodig heb, zoals iemand anders misschien insuline nodig heeft of gips als je een gebroken been hebt. Er ontbreekt gewoon even een stofje en je lijf heeft nu even niet de kracht om het zelf aan te maken.
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Lieve Puck, bedankt voor je reactie. Het is wat je zegt: ik heb die medicatie nu gewoon nodig en zal ook niet meer zo dom doen! Vind het fijn dat je nu iets beter snapt hoe zo’n angst werkt.
Sylvie zegt:
Stoer en mooi geschreven! Helpt het om je vader uit te leggen dat je je depressie kunt zien als een ziekte? En dat als je de medicatie (te vroeg) afbouwt de symptomen kunnen verergeren, net als bij diabetes of iets dergelijks? Wel fijn dat de medicijnen ervoor zorgen dat je je zo goed voelt dat je overweegt te stoppen..
Sas zegt:
Ik heb er zelf nooit last van gehad dus kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt. Het lijkt me wel super kut (vergeef me ook voor het woord) om zoiets te hebben. Vooral omdat je een fijne man hebt en een prachtig kind! Ik vind het echt heel knap van je dat je dit deelt en ook erkent. Ik wil je heel veel succes wensen hiermee<33
Wendy zegt:
Heel knap van je dat je dit met ons durft te delen. Zelf ben ik ook gevoelig voor depressie en angst al gaat het gelukkig de laatste 2 jaar heel erg goed.Zelf merkte ik ook dat het voor mensen om mij heen moeilijk te begrijpen was, ik denk dat je dit ook pas kan als je het zelf meegemaakt heb. Ik wist ook dat mijn gedachtes niet realistisch waren maar dat maakte niet dat ze weggingen. Soms had ik het idee dat ik niet de baas was over mijn gedachtes dit maakte mij ook heel angstig. Ik hoop dat je de juiste hulp kan vinden en dit hoofdstuk snel af kan sluiten. Heel veel sterkte!
Tamara - Crazygreatlife zegt:
ooh meis.. je laat niet altijd heel veel los, maar dat dit je grootste angst is (en soms ook werkelijkheid) is enorm schrikken. Wat blijft een depressie toch iets naars groot en vooral de verschijnselen erbij. Medicatie is soms hard nodig en daar opeens mee stoppen is niet goed.
Trotst dat je dit deelt en Goed om je gedachtens, woorden en angsten op papier te blijven zetten. Rustig aan en je weet me te vinden als nodig he!! dikke x en knuffel
sunny mama zegt:
Ik moet toegeven dat ik je blog nooit lees, maar dit onderwerp trok mijn aandacht omdat de manier waarop je je probleem beschrijft heel herkenbaar is voor mij.
Ik val een beetje met de deur in huis omdat het anders een hele lange lap tekst wordt, maar ik denk dat de crux van je probleem in je allerlaatste alinea vervat zit: het gevoel (of de angst) om niet aan de verwachtingen van anderen te kunnen voldoen.
Alleszins heb ik daar heel lang mee geworsteld en dat is ook de bottom-line geweest waardoor ik me jarenlang ‘depri’ gevoeld heb. De reden waarom ik aan de verwachtingen van anderen probeerde te voldoen, was omdat ik me van nature ‘niet goed genoeg’ voelde.
Daar waar ik vroeger tegen iedere dag opzag, heb ik er tegenwoordig iedere ochtend heel veel zin in.
Wat mij op dit punt gebracht heeft, was dat ik het opgaf. Ik had altijd zo ‘geworsteld met het leven’ en ik was moe gestreden. Ik legde me erbij neer: dan maar ongelukkig, dan ben ik maar wat minder dan een ander, dan heb ik maar niet zo’n blits leven als alle anderen, dan kan ik maar niet wat alle anderen wel kunnen…
Vanaf dat moment is langzamerhand alles veranderd. Als vanzelf ben ik opgehouden met het voldoen aan verwachtingen van anderen. Ik zei gewoon: dat moet je niet van mij verwachten, want dat kan ik niet.
Tegenwoordig heb ik het lef om te zeggen: dat moet je niet van mij verwachten, want dat wil ik niet.
Het is eigenlijk heel simpel: van dingen tegen je zin doen, word je niet gelukkig.
Moedig dat je je verhaal publiceerde. Ik wens je veel kracht. x
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Bedankt voor je mooie en lieve reactie. De zinnen uit de laatste alinea gaan eigenlijk over het arbeidsbureau. Ik typ de woorden liever niet, ivm vindbaarheid op google. Maar zij verwachten veel van mij, wat ik niet kan waarmaken. Helaas kan ik tegen hen die woorden niet zeggen! Of ja kan wel, maar ze geven er niets om. Hun regels zijn regels.
mama van dijk zegt:
alleen al stoer dat je het deelt. bewonderenswaardig!
Merel zegt:
Hartstikke dapper om dit zo te delen, al ben ik een jaar te laat met mijn reactie.
Wat vind ik het verschrikkelijk voor je dat je het hebt moeten voelen en misschien soms nog steeds naar zulke gedachten neigt. Gelukkig schrijf je op Facebook dat het niet meer zo heftig is als toen. Houden zo!
Hele dikke knuffel, al is ie dan virtueel 🙂
Marjolijn zegt:
Wat ben je toch een dappere meid!
Ik zou zo graag willen dat ik je kon helpen, je pijn en verdriet kon overnemen maar helaas dat gaat niet. Weet wel dat ik er altijd voor je zal zijn om je op te vangen als je valt en je mag altijd mijn schouders gebruiken om op uit te huilen.
Knuffel!!
Nicole zegt:
Dank je lieverd, doet me zo goed!