Komt een moeder bij de dokter: mezelf wegcijferen

Ik heb nu al een tijdje een artikel in mijn ‘drafts’ staan met als titel “mezelf wegcijferen”. Dit naar aanleiding van iets wat ik ergens gelezen had. Ik geloof dat het een soort van uitdaging of opdracht was om eens een minuutje aan een ander te besteden. Het eerste wat ik dacht toen ik dat las was: “het wordt eens tijd dat ik juist die minuut aan mezelf besteed”.

Ik ben namelijk heel goed in zorgen voor een ander, aandacht besteden aan een ander en mezelf daarin dan tekort doen. Ik weet dat ik op dit moment niet de beste vriendin ben, ik vraag niet altijd aan een ander hoe het ermee gaat terwijl ik van sommige mensen die vraag wel regelmatig krijg. Zo lijkt het net alsof ik heel egoïstisch bezig ben en alleen aan mezelf denk.

Maar dat is het juist niet.

Ik kom uit bed voor ons dochtertje. Zij heeft me nodig en voor haar doe ik alles. Ik doe het huishouden voor mijn man, hij werkt de hele dag en als hij thuis komt verdient hij een schoon huis. Ik kleed mezelf aan als ik weet dat we bezoek krijgen of wanneer ik de deur uit moet. Dit alles voor een ander, niet voor mezelf. Als ik op een dag niets heb staan qua afspraken kan ik goed de hele dag in pyjama rond blijven lopen.

Waarom ik dan nu toch dit artikel schrijf en publiceer? Dat komt door gisteren.. Gisteren was ik bij de psycholoog voor een intake. Ik loop al bij de psychiater rond, hij geeft me medicatie en vanuit daar krijg ik om de twee weken een gesprek aan huis met een SPV’er. Maar nu dus bij de psycholoog omdat zij wellicht een gerichter behandelplan kunnen inzetten.

Het gesprek daar kostte me super veel energie. Weer probeer ik het niet al te veel te laten merken aan de buitenwereld want ik wil niemand ermee belasten. Maar het vreet aan me. Het vreet aan me dat ik eigenlijk op dit moment alleen maar op sta en dingen doe om anderen een plezier ermee te doen. Ik doe het niet voor mezelf. Daar moet echt verandering in komen!!

Het is goed dat ik nog op wil staan, het is goed dat ik dingen doe en ja ik kan ook nog steeds genieten. Maar die drempel om dingen te ondermen voor mezelf, om dat schuldgevoel weg te schuiven wanneer ik ook echt iets voor mezelf doe… Die drempel is zo ontzettend hoog! Ik zit in een vicieus cirkeltje vast en ik wil eruit……

19 reacties op “Komt een moeder bij de dokter: mezelf wegcijferen

  • Meisje toch, wat een heftige blog. Laat die psycholoog maar goed zijn werk doen en je help die vicieuze cirkel te doorbreken. En is het misschien een optie om bijvoorbeeld een keer een dagje echt lekker in je bed te blijven om bij te tanken. Voel je vooral niet schuldig. Jij bent wel de laatste die dit allemaal wil. Dikke knuffel! X

  • Wat een heftige eerlijke open blog. Goed dat je het zo bespreekbaar maakt. Volgens mij heeft iedereen er in meer of mindere mate wel eens die gevoelens maar dit klinkt wel erg extreem. Het wordt hoog tijd om daar verandering in te brengen, lekker op ziek gaan naar iets voor jezelf zoals fotografie of project live.

  • Herkenbaar dit. Na de vroeggeboorte van Ayden bleef ik ook constant maar door gaan, maar dat deed ik zeker niet voor mezelf. Alles voor ons ventje, en hubby maar ik was totaal niet belangrijk. Ik ben er letterlijk van in elkaar gestort, dus het is heel erg goed dat je extra hulp krijgt. Ik had het zonder de psych en mn lifecoach ook niet gered om mezelf terug te vinden en (af en toe, blijft ee puntje van aandacht) voor mezelf te kiezen. Het zal vast geen makkelijke weg worden, maar ik weet zeker dat je over een (half?) jaar jezelf erg dankbaar bent, en je al een heel eind op weg bent om weer lekker in je vel te zitten! you can do this!!!

  • Jeetje wat heftig. En wat goed dat je er zo open en eerlijk over schrijft. Probeer altijd zo dicht mogelijk bij je gevoel te blijven. Wat een ander ook zegt of adviseert. Ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen. Misschien goed om er niet al te veel druk op te leggen. Stap voor stap. De ene dag na de ander. Ik heb het gevoel dat – ook al vreet het energie – het heel goed is wat je nu aan het doen bent. Sterkte!

  • Dapper dat je dit artikel plaatst. Niet voor ons, voor jezelf. Ik herken het goed. Ik ging vroeger zelfs zo ver dat ik alles voor mezelf uit de winkels stal. Ik was het niet waard om geld aan uit te geven. Weet je waar jouw schuldgevoel vandaan komt? Of komt het voort uit de pndepressie,?Ik heb er ooit een artikel over geschreven: Jezelf iets gunnen. Geen idee of je er wat aan hebt, want de achtergrond is natuurlijk anders. Meis, het is een hele lange weg en dit is echt een goede stap, want je bent het waard om volop te leven en niet alleen sporadisch van een momentje te genieten. X

  • Wat moedig van je dat je je verhaal zo open durft te delen! En wat goed dat je uiteindelijk toch de stap hebt weten te zetten om hulp te vinden voor jezelf. Veel succes en sterkte ermee 🙂

  • Wat stoer dat je dit zo op papier hebt gezet. En wat mooi verwoord ook, voor zover dat nare gevoel mooi kan zijn natuurlijk. Laat die psycholoog maar ‘lekker’ wroeten, dan kom je er het snelst bovenop denk ik. En vooral: houd je taai! Zolang je dingen niet voor jezelf doet, maar voor Fay en Bart, houd je jezelf iig uit het ‘donker’ en dat is ook wat waard!

  • Heftig! En wat goed dat je dit zo deelt! Er voor uit komen is al een hele drempel, en die heb je nu vast mooi genomen.
    Sterkt met het traject. En de mensen voor wie je het nu allemaal doet, ipv voor jezelf helpen wel mee om je eruit te trekken!

  • Nu is het tijd voor jezelf…dat zal wel even wennen worden…maar met de juiste hulp gaat het je lukken! Zet hem op meid. Je kunt dit! Als je goed voor jezelf kunt zorgen voel je je beter en kun je nóg beter voor anderen zorgen 🙂 Heel veel succes met het hele proces. You can do it! x

  • Oh meis toch! De eerste stap is weer gezet en beter voor jezelf zorgen gaat stap voor stap. Schreef er toevallig nog een artikel over afgelopen maandag, misschien kan het je iets helpen? Wat heb je nodig om de drempel te verlagen? Werk dat uit en onderneem deze stappen. Hopelijk is het cirkeltje snel te doorbreken! Dikke knuffel!

  • Wat naar dat je je zo rot voelt. Het onder ogen zien is een eerste stap naar genezing, superstoer dat je dit ook met ons durft te delen. Je kent me niet maar ik woon niet ver bij je vandaan. Kom gerust eens aanwaaien als je wilt

  • Je hebt in ieder geval je lieve schatten om je heen om voor op te staan en te vechten. Met hulp van buiten af ga je straks ook leren voor jezelf te zorgen en voor jezelf weer leuke dingen te doen. Je doet ze in ieder geval al, nu het schuldgevoel nog weg krijgen. Goed dat je hulp zoekt en krijgt. Je komt er wel meis xx

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *