Komt een moeder bij de dokter: ervaringsverhaal postnatale depressie

Vorige week deelde ik in het kort mijn verhaal over postnatale depressie. Ik gaf toen al aan dat er vaker artikelen zullen komen hierover met informatie maar ook met mijn verhaal. Omdat ik wil laten zien dat ik niet de enige ben met PND en dat ieder verhaal anders is/kan zijn wil ik ook af en toe het verhaal van een andere moeder delen.. Vandaag het verhaal van Brenda.

Moeder worden. Het klinkt allemaal zo mooi en vooral makkelijk. Helaas hoor je nooit of zelden verhalen van moeders bij wie het allemaal niet zo mooi was of makkelijk ging. Dus gingen wij als nieuwe aanstaande papa en mama overal vol in.

Ik herinner me nog heel goed het gevoel wat we samen hadden toen we zaten te wachten op de streepjes van de zwangerschapstest. JAAA!! zeiden de streepjes! En wij? SPANNEND! Tja als we toen wisten wat we nu weten, weet ik niet zeker of we die grote stap zouden zetten…. Maar nu 7 jaar later, en een 2e dochter rijker, durf ik te zeggen dat we een hele zware tijd achter de rug hebben gehad. Maar dat we zeker trots op onszelf kunnen zijn en dankbaar voor alles wat we nu hebben. We hechten dan ook veel waarde aan ons als gezin! En genieten van elke dag vooral van elkaar!

Dankzij enkele lieve en goede vrienden en de hulp en inzet van familie (en natuurlijk vooral van mijn man) ben ik nu geworden wie ik ben en vooral BEN ik er nog. Ik zal ze dan ook eeuwig dankbaar zijn! Maar hoe lief iedereen ook was en hoe goed ze mij ook van de bank probeerde te krijgen en vertelde dat het zo goed zou zijn als ik eens een rondje ging wandelen enz enz.. pff ik zat er niet echt op te wachten! Het enige wat ik dacht was :” LAAT ME MET RUST! ” en vooral :”NEEM DAT KIND MEE!!! IK WORD GEK!!! WIL RUST!!” en ga zo maar door. Mijn moeder was er echt elke dag en deed echt alles want ik zat op de bank. Mezelf zielig te vinden! En al die goed bedoelde woorden en gebaren vond ik alleen maar onzin!

De baby? Tja.. die was de schuldige in mijn ogen… haar schuld dat ik zo was geworden. En dat ze zo huilde deed me niks behalve dat ik er gek van werd elke dag nog gekker. Er was een keer dat ik eindelijk alleen thuis was. Eindelijk rust! Tot de baby ging huilen! Ik ben weg gelopen…. Echt weg… Ik begon mezelf in mijn arm te bijten en met mijn hoofd tegen de muur te bonken.. (stiekem deed ik dit vaker al thuis in de wc of buiten om de hoek.. niemand had iets door en het luchtte ZO op! Even mijn boosheid eruit!) Daar stond ik dan en na een kwartier dacht ik :” Dit kan niet” en ik belde mn moeder. Die ging meteen naar de baby toe en loste alles op. Alles kwam er uit en op dat moment kreeg mijn man de keus OF medicijnen OF opgenomen worden.. Ik ben hem nu zo dankbaar dat hij mij nog thuis wilde hebben! En met medicijnen en therapie ging alles snel beter… Ik leerde een band op te bouwen met mijn baby en samen (met veel hulp) lukte het na een jaar weer af te bouwen van de medicijnen en zo weer het leven op te pakken.

Toen Floortje 3 was durfde we de gok toch weer te wagen en gingen we voor de 2e. Wetende dat het misschien weer zo kon gebeuren. Veel mensen keurden het af maar zagen ook dat we zo sterk geworden waren! Alles liep helemaal op rolletjes! Veel controles en niks aan de hand! Helemaal geweldig dus! Toch kwam het schuldgevoel naar Floortje. Ik gaf haar in mijn hoofd nog steeds de schuld en met de jaren werd onze band slechter.. tot ik vorig jaar dacht dit kan niet! We moeten wat doen! Ik voelde me er niet goed onder en begon mezelf weer te bijten… Dus hulp gevraagd… hoe moeilijk ook met therapie. Ook samen met Floortje hebben we nu echt een hele mooie en vooral speciale band samen! Samen kijken we terug op een hele nare periode maar tegelijk kijken we terug op een wonder want dat is het eigenlijk. Samen hebben we het allemaal overleefd! Artsen gaven ons al weinig overlevingskans maar wij hebben gevochten en vooral samen! Hoe mooi is dat?

Zo… Dat staat op papier! En na het teruglezen komen die tranen nog steeds maar dat is nu niet meer van verdriet (gek genoeg) Maar alleen maar van TROTS! Trots op mezelf, op Floortje en vooral op mijn man en mijn ouders maar ook op mijn vrienden die er toen waren en bleven komen terwijl ik het niet meer zag zitten! Ook ben ik trots op Maud! Onze jongste die er voor zorgt dat we alles van de zonnige kant blijven zien!

Ik hoop met het vertellen van mijn verhaal dat mensen zich niet ALLEEN voelen staan hierin. Je bent niet de enige die dit doormaakt en vooral het is niet erg! Schaam je vooral NIET! Je kan er niks aan doen! Waar je wel wat aan kan doen is de toekomst. Denk aan de TOEKOMST van jou maar ook van je gezin! Waar dacht je aan toen je aan dit avontuur begon? Hou daar aan vast! Het helpt!

Bedankt Brenda voor het delen van je verhaal! Wil je meer lezen over Brenda, haar leven nu en haar gezinnetje? Bekijk dan ook eens haar blog. Volgende week weer een blog met daarin mijn ervaring en uitleg over het “krijgen” van postnatale depressie.

 


Meer lezen over (mijn) postnatale depressie?

7 reacties op “Komt een moeder bij de dokter: ervaringsverhaal postnatale depressie

  • Dank je wel voor het plaatsen van mijn verhaal. Hopelijk hebben mensen er wat aan!
    Voor mij was het fijn om te delen. Stukje verwerkingsproces…

    Dank je wel voor deze kans op jouw mooie Blog!

    Liefs Brenda

  • Wat een heftig verhaal zeg. Ik ben er even stil van.,,, Knap dat je het hebt durven delen en nog knapper dat jullie aan een tweede kindje zijn begonnen en nu alle problemen te boven zijn. Moeder zijn is niet makkelijk, maar gelukkig kun je er nu weer volop van genieten!

  • Jeetje wat heftig. En wat heb je jezelf kwetsbaar en puur opgesteld door dit te delen. Wat mooi dat je dit wilde doen. Vaak worden dit soort verhalen toch in de taboesfeer gehouden. Terwijl dit ook ‘real life’ is.

  • Dank jullie wel voor de lieve berichtjes.
    Doet me echt goed dit te lezen!
    En dit is ook juist de rede dat ik het geplaatst heb. Ik heb het nu eenmaal mee mogen maken… En idd ben ik nu zo veel sterker geworden! Heeft wel tijd gekost helaas.. Het delen van mijn verhaal doe ik vooral omdat ik deze verhalen ook had willen lezen toen ik ze nodig had.

    Nogmaals dank jullie wel en sterkte voor degene die er nu middenin zitten!

    Liefs

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *