Bevallingsverhaal Fay

Vorige week kon je in de Flashback Friday lezen hoe ik opgenomen werd met pre-eclampsie in het ziekenhuis en vandaag wil ik graag terugblikken op mijn bevalling. Ik heb de bevalling twee jaar terug in twee delen geschreven omdat het meer dan 1500 woorden was. Vandaag heb ik echter van die twee delen een soort van samenvatting gemaakt zodat het gewoon in één blog past. Wil je de uitgebreide versies lezen dan kan dat alsnog hier; de inleiding & de bevalling

Het is altijd discutabel wanneer een bevalling nu begint. Sommige vrouwen zeggen bij de eerste persweeën, anderen zodra de vliezen zijn gebroken en weer anderen al bij de eerste (voor)weeën. Wanneer mijn bevalling precies begon? Geen idee, maar mijn verhaal begint wel bij de inleiding. Oh ja, voor de mensen die niet zo van ’too much info’ houden, ik zou op het kruisje drukken want dit verhaal bestaat vooral uit TMI!

De inleiding | het ballonnetje en de gel

Maar goed, laat ik beginnen bij het begin. Op zondag werd er een ballonnetje bij mij naar binnen gebracht die ervoor zou moeten zorgen dat mijn baarmoedermond rijp zou worden zodat mijn vliezen gebroken konden worden. Helaas bleek de volgende ochtend dat het ballonnetje niet zijn werk had gedaan. Ik was in tranen, ik had namelijk slecht geslapen door de vele rugweeën en overdag was het ook geen pretje. Ze besloten in overleg met ons om nogmaals een ballonnetje in te brengen en ze verwachtten daarmee wel het doel te bereiken de volgende dag. Maar helaas, weer helemaal niks. De gynaecoloog werd erbij gehaald want er waren niet veel opties meer. Ik zat in zak en as en manlief ook.

We hadden ons helemaal voorbereid op ons mooie meisje, dat ze op de maandag al zou komen en nu op dinsdag zag het er naar uit dat het nog zeker een dag zou duren. De gynaecoloog gaf ons nog 2 opties: een keizersnede of een agressievere gel inbrengen die alsnog de baarmoedermond gereed zou maken. Uiteindelijk maakten manlief en ik samen de beslissing om toch eerst de gel nog te proberen. Dus weer benen wijd en er werd weer van alles gedaan daar beneden en ik kon weer een dag bezig gaan met de weeën.

Ik was doodop, ik had geen goede nachten gehad en al 3 dagen volop weeën. Maar dit keer kregen we wel goed nieuws! Ik had maar liefst 2 cm ontsluiting dus de gel had zijn werk gedaan! Eindelijk konden de vliezen gebroken worden en konden de weeën opwekkers aangesloten worden.

geboortefotografie bevallingsverhaal

De bevalling | 18 uur weeën 

De eerste paar uur had ik wel last van weeën maar vergeleken met die dagen ervoor vond ik het wel meevallen. Toch was er een centimeter bij gekomen, dus daar was ik blij mee. De uren daarna waren een hel, enorme rug- en buikweeën had ik, ik kneep de handen van mijn moeder en man gewoon fijn. Ik kon geen kant op aangezien ik aan allerlei snoertjes en dergelijke vast zat en kon de weeën gewoon niet goed opvangen. Een kruik hielp niets, masseren ook niet en het bleef maar komen en komen. Na een paar uur werd er weer gekeken naar de ontsluiting en verwacht werd dat ik al behoorlijk ver zou zijn. Maar nee hoor, niks nakkes nada. Nul komma nul ontsluiting erbij gekregen. Ik zat nog steeds op 3. Ivm mijn gezondheid werd de ruggenprik geopperd en daar gingen we, na veel pijn en moeite, mee akkoord.

Tijdens het zetten van de ruggenprik ging het helemaal mis met mij. Mijn bloeddruk zakte helemaal weg en ze hebben door allerlei troep in me te spuiten me terug moeten halen. Ik moet eerlijk toegeven dat het verhaal vanaf dit punt voor mij vrij wazig en onduidelijk is. Wat ik wel weet was dat ik die eerste periode na de ruggenprik niets gevoeld heb. Dat is ook de bedoeling zou je zeggen, dus niet zo raar. Dat klopt, echter na een poosje kwamen de rugweeën gewoon weer door de ruggenprik heen. Ik kon niet meer, maar ik moest door, want ik was er nog lange niet. Zo bleef ik na bijna 18 uur steken op 6 cm. Geen vooruitgang meer te zien in de laatste uren…

Doordat het plots heel slecht ging met Fay en ze telkens hoge en lage pieken liet zien qua hartslag, moesten de artsen een besluit maken. Er kwam een spoed keizersnede. Tijdens de keizersnede werd ik goed in de gaten gehouden qua bloeddruk en moest ik zelf ook aangeven als ik iets voelde. Bijvoorbeeld als ik misselijk werd, hoofdpijn kreeg of duizelig werd. Dit gebeurde ook dus ze spoten steeds allerlei goedjes in mijn infuus. Daardoor werd het voor mij allemaal nog waziger en ik kan me ook allemaal niet goed herinneren hoe het gegaan is. Op een gegeven moment  hoor ik de gynaecoloog wel zeggen ‘daar is het hoofdje’ en ik weet dat mijn man op dat moment ook opgestaan is om Fay geboren te zien worden.

DSC_7378zw (2)

Eindelijk, ze is er. Het drama is voorbij.

Voor de mensen die nog steeds aan het lezen zijn, respect! Ondanks de ‘samenvatting’ is het toch nog een lang verhaal geworden.

handtekening

8 reacties op “Bevallingsverhaal Fay

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *