Allebei onze kinderen hebben een speen gehad. Beide om medische redenen. Maar ook gewoon omdat ze zuigbehoefte hadden. De speen (wij noemden het een fiep bij onze dochter en een tut bij onze zoon) heeft zowel ons als de kinderen in ieder geval geholpen met rustig worden, troost en slapen. Maar er komt een moment dat je wilt stoppen met de speen, hoe je dat aanpakt? Dat is bij elk kind anders. Graag vertel ik over onze ervaring met onze zoon en verwijs ik naar onze ervaring met onze dochter.
Inhoudsopgave
Gaan we toch stoppen met de speen?
Onze zoon is nu bijna drie. Afgelopen januari schreef ik nog over het stoppen met de speen en dat we besloten hadden om dat voorlopig nog niet te doen. Dit omdat hij in die periode ziekenhuisopnames had, onderzoeken en nog veel meer. In zo’n stressvolle periode is het niet handig om drastische dingen te veranderen. En voor Milo is het stoppen met de speen vrij drastisch. Hij had hem al vanaf zijn eerste verjaardag niet meer buiten het bed, maar in bed was het echt zijn houvast.
Toch merkten we de afgelopen weken dat hij steeds vaker zijn tutjes (speen met knuffel eraan) en al zijn andere knuffels uit bed gooide. In eerste instantie zagen we dat als baldadigheid, hij wilde niet slapen. Zo kon hij het mooi uitstellen. Maar het gebeurde steeds vaker plus hij ging er de afgelopen tijd ook nog eens bij zeggen “niet tutjes nodig”. Als we het dan aan hem vroegen dan wilde hij zijn speen toch wel terug, dus in eerste instantie dacht ik alsnog dat het gewoon uitstellen van het slapen was.
Tot afgelopen week. Mijn moedergevoel gaf aan dat hij misschien echt gewoon klaar ervoor was om te stoppen met de speen. Echter was ik in de avonden alleen en ik wilde dit graag samen met mijn man doen. Voor ons is het namelijk ook pittig, want als hij erom blijft huilen dan moeten we natuurlijk wel door zetten. Dus afgelopen zaterdag was het zo ver, mijn man was gewoon weer in de avond thuis en we besloten om het maar meteen te doen.
Hoera geen speen meer!
Die zaterdagmiddag sliep ons mannetje niet. Iets wat hij ook steeds vaker overslaat en wij vonden dit ook fijn want dan zou hij in de avond extra moe zijn. Tegen bedtijd gaven wij bij Milo aan dat we gingen slapen zonder tutje, zonder speen. Hij gaf zelf al aan dat hij een grote jongen is. Daarna lazen we ook het boek voor van De Lumies zoeken een speen. In dit verhaal zijn er Lumie baby’s (die onder de grond leven) die een speen missen en veel huilen. Het konijn graaft een gang naar boven de grond en haalt daar een speentje op van een kindje die al groot is geworden.
Bij het luisteren naar dit verhaal zag ik Milo instemmend knikken. Na het verhaaltje zei ik tegen hem “kijk dat kindje heeft zijn fiep aan de baby gegeven want hij is al groot”. En zijn antwoord was “Milo ook groot, niet tutje meer”. Dus we legden hem in bed zonder zijn speentjes. Na ongeveer 45 minuten viel hij in slaap. Hij kletste wat van te voren en riep ons nog wel een paar keer naar boven. Maar hij vroeg niet om zijn speen. Hij herhaalde zelf juist telkens dat hij zijn tutje niet nodig had.
Die nacht is hij één wakker geworden en toen had hij het wel even moeilijk. Hij wist dat hij zijn speen niet had, maar vroeg er niet specifiek om. Zei alleen “ikke geen tutjes” met tranen over zijn wang. Dat brak mijn hart maar ik hield vol. Ik bleef hem lieve woordjes toezeggen en knuffelde hem totdat hij weer ging slapen. En dat slapen deed hij zelfs tot half 9 in de ochtend. De volgende avond ging hij weer zonder speentjes naar bed. Hij vroeg er niet eens om. Wel heeft hij ons een paar keer naar boven geroepen, dat is het volgende wat we aan moeten pakken haha.
Supertrots
Zoals je wel begrijpt zijn wij supertrots. Op onszelf, omdat het toch ook voor ouders best een dingetje is. Hoe makkelijk is het namelijk dat wanneer een kind huilt en een speen troost geeft om deze te geven. Maar we weten gewoon dat hij er klaar voor is en het is ook nog beter voor zijn gebit. We zijn natuurlijk vooral enorm trots op ons mannetje. Die eigenlijk zelf aangaf er klaar voor te zijn en dit dan ook super goed doet. We zijn wel heel benieuwd hoe het nu verder gaat, ook bij de gastouder en met de middagslaapjes.
Want onze dochter stopte met de middagslaapjes toen ze geen speen meer had. Wil je weten hoe we het bij haar hebben aangepakt om te stoppen met de speen en wat meer tips lezen naast een ervaringsverhaal? Lees dan ook eens deze blog: Stoppen met de speen: tips.
Saskia zegt:
Wat goed zeg! Zeker een mijlpaal 🙂
Esther zegt:
Wat fijn dat het zo goed ging en dat Milo al snel zonder speen ging slapen. Een geruststelling voor jullie dat het toch uiteindelijk wel makkelijk gelukt is.
Wij zijn al een hele tijd geleden gestopt, Hugo beet namelijk zijn spenen kapot en ik kocht eerst nog nieuwe maar was geen doen meer, binnen 10 minuten doormidden.
Dus toen die weer kapot was, hebben we hem samen in de prullenbak gedaan en dat was einde speen tijdperk 😉
Nooit om gevraagd en goed (iig niet slechter dan voorheen haha) geslapen.