De eerste weken zwanger

Carmelina vertelt in haar blogs alles over hoe het ICSI traject bij haar gelopen is en over haar zwangerschap. Heb je de vorige blogs nog niet gelezen en wil je dat wel? Start dan bij deze blog (klik op de link) en ga vanuit daar verder.

Hoe die twee weken wachten afgelopen zijn hebben jullie in mijn eerste blog kunnen lezen. ZWANGER! Gewoon hartstikke zwanger!!!! Jullie begrijpen vast wel dat wij de dagen erna alleen maar heel veel gehuild hebben, gelachen en keer op keer elkaar aan moesten herinneren dat ik zwanger was. Bizar! Eind maart stapte we voor het eerst bij Het centrum voor kinderwens binnen en eind juni ben je gewoon al zwanger. Een rollercoaster! 

Een hete zomer

Zwanger dus… ik ben gewoon zwanger! Behalve wat vermoeidheid kwam ik die eerste dagen er eigenlijk wel lekker doorheen. Tot de temperaturen ineens omhoog gingen. Wat een ellende! Ik ben gek op de zomer en nu vervloekte ik al die zonnestraaltjes. De eerste week van de zomervakantie brak aan en ik zou alleen met de jongens een weekje naar Drenthe gaan in onze stacaravan.

Bol AlgemeenBol Algemeen

Herinner je je die ene hele warme dinsdag afgelopen zomer? Ik heb alleen maar bij het zwembad gezeten. Niet eens in het water, want het water maakte mij zeeziek, duizelig, misselijk, ik kon het niet aan. Maar ik had 2 kinderen bij me en zij wilden wel graag zwemmen. Gelukkig hebben beide hun zwemdiploma’s dus zijn we de fase van handje vasthouden wel voorbij en hebben de heren hier weinig van gemerkt. 

De eerste weken – onzeker en kwaaltjes

Het eerste trimester dus, nog nooit had ik hem ervaren zoals nu. Zwak ziek en misselijk. Als zwangere vrouw ben je eigenlijk heel blij met al die kwaaltjes want het geeft je het gevoel dat je echt goed zwanger bent, ook mij! Maar ik voelde mij stiekem wel één of andere patiënt met een persoonlijkheidsstoornis. Het ene moment kip lekker, helemaal blij vol energie en het andere moment jankend omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. 

Wáárom ben ik hier toch weer aan begonnen?! WAT is er leuk aan zwanger zijn?! Geloof me, die man van mij heeft het zwaar, héél zwaar gehad. Dit was het geklaag over de kwaaljes maar wat dacht je van die onzekerheid die het ook nog van je kan overnemen. Ieder wc bezoekje zat ik in de stress, hopelijk geen bloed. Oh, gelukkig dacht ik dan! Geen bloed! Om 5 minuten later weer te huilen want ik ben bekend met miskramen en daar heb ik ook nooit bloed bij gehad. Ik maakte mezelf soms helemaal gek en die man van mij, die bleef rust, 1 bonk rust. 

In de wachtkamer voor de eerste echo

Toen we ein-de-lijk voor die eerste echo mochten dacht ik dat mijn hart ermee wilde stoppen, zo spannend vond ik het. In de auto naar Purmerend. Als het goed is ons laatste bezoekje aan deze afdeling, als deze echo goed is mag ik mezelf een normale zwangere noemen en mag ik naar de verloskundige, hoera!! 

Zitten we weer, in die wachtkamer. Jeetje wat vond ik de wachtkamer nu toch stom, het duurde allemaal veel te lang. Ik wilde die echo. Moest ik nou gezellig doen met Bas? Euh… moeten wij praten? Nee? Oke, dan ga ik maar een beetje dom op mijn telefoon nog dommere apps openen. Nee, niks aan, ik kan mij niet concentreren… ehhh schat, mag ik bij jou meekijken? Voor mijn gevoel zaten we uren in die wachtkamer, die wachtkamer die ineens ook heel klein leek. Hey, waarom mag iedereen voor ons?! Waarom zijn wij nog niet aan de beurt? Ik vloog werkelijk alle kanten op en toen hoorde ik mijn naam. YES!! Ik mag naar binnen! Oh nee, ik wil helemaal niet naar binnen! Straks is onze droom kapot…… Ik wil niet horen dat het hartje het niet doet. 

Gelukkig wijst de dame die ons helpt mij meteen de stoel voor de echo. “Eerst maar kijken en dan praten?”, zegt ze. Euh ja, graag! Trillend neem ik plaats op de stoel, benen wederom in de beugels. Goh dacht ik nog, begin ik hier nou aan te wennen?!  Dit alles ging natuurlijk in een razend snel tempo maar voor mij was het alsof ik in een hele slechte slow motion film was beland. 

Eindelijk was het zover

Daar gingen we… ik keek naar Bas, die vol vertrouwen naast mij stond en vol verwachting naar dat scherm keek. Ik keek naar de dame die de echo zou maken, goh 8 weken al zei ze… dat zijn de leuke echo’s dan kunnen we echt wat zien. Jaja dacht ik nog. Ik voelde mijn lichaam trillen, ik voelde de spanning door mijn lijf, kneep mijn ogen dicht tot ik hoorde; jahoor… een mooi kloppend hartje! Direct keek ik op, nu wilde ik ook kijken en jahoor ook ik zag hem! Het bekende knipperlichtje. Tranen over mijn wangen. Hij doet het! Nog steeds voelde ik mijn lichaam trillen en ik had totaal geen controle over mezelf maar boeiend, er groeide een kindje in mij! Hoe deze afspraak verder is gelopen, géén idee. Ik zat op een wolk en had geen zin er vanaf te stappen. 

Terwijl we naar beneden liepen, op weg naar ons koffie plekje schoot het door mijn hoofd, dit zou de laatste keer zijn dat we hier samen koffie dronken. Vandaag zou een einde komen aan onze traditie. Hormoon monster dat ik ben kan ik, terwijl ik terug denk aan dit moment, weer de tranen voelen branden. Die momentjes koffie samen na iedere afspraak waren speciaal geworden, iets van ons een herinnering om te koesteren. 

Nu we een goede echo hadden gehad groeide het vertrouwen. Dat dacht ik, maar door gezien te hebben wat ik kon kwijt raken groeide ook de angst. Toch weigerde ik hier aan toe te geven. Ik wist dat ik mij helemaal gek kon maken met allemaal niet helpende gedachtes en ja, die had ik echt af en toe wel hoor maar ik wilde ook genieten. Ik voelde mij zo dankbaar voor het feit dat ik weer een kindje mag dragen. 

De grote broers

In week 10 en 11 gingen wij met de kinderen op vakantie. We besloten het aan ze te vertellen omdat ze zo twee weken de tijd hadden bij ons om het nieuws dat we voor ze hadden te laten landen. Wanneer je gescheiden bent, ik in elk geval wel, ben je misschien wel nog meer bezig met de impact van zo’n nieuwtje. Toen we het één van de eerste ochtenden vertelden aan de jongens terwijl we lekker met elkaar in bed lagen was hun reactie ongeloof. We hadden het wel eens gehad over de wens voor een kindje en of zij deze wens ook deelde. Toen kregen we altijd een volmondige ja en nu het zover was geloofde ze ons niet.

Pas toen ik vroeg of ze mama haar buik niet dikker vonden worden was het oooh jaaaa!!! Per direct besloten ze dat de baby een zusje was. Liesje zou ze moeten heten. We vierden dit jaar vakantie in Drenthe in onze eigen stacaravan dus op een camping met veel bekende. Toen de jongens gingen buiten spelen vroeg ik mij af of ze begrepen hadden wat het nieuws nu eigenlijk was. Maar toen ik al snel felicitaties kreeg met het babyzusje dat in mijn buik groeide wist ik dat het binnen gekomen was. Wat een feestje om met twee jongetjes van 6 en 7 deze periode mee te mogen maken. Vanaf het moment dat ze weten dat er een baby in mijn buik groeit staan ze op en gaan ze naar bed met kusjes en knuffeltjes voor mamas buik, of nee, voor de baby. Geloof me, je smelt. 

Veel vragen

Naast al die heerlijke smelt momentjes hadden we deze 2 weken ook veel ‘eeeuuuuh’ momentjes. ‘Hoe gaat de baby geboren worden?’  ‘Mag deze baby dan ook mee naar papa?’, ‘Eet de baby nu ook ijs, als jij ijsje eet’, ‘heb jij nu gewoon poep in je buik?’. Het ene moment vragen waar je antwoord op weet, het andere moment vragen waar je eigenlijk niet direct op weet te antwoorden. Duidelijk was dat het leeft en hun vragen gaf ons een kijkje in hun hoofd, want tsja… het is ook best een beetje vreemd dat jij naar je papa gaat om de zoveel tijd maar dit kindje hier bij mama en Bas blijft. Door deze vragen kwamen er ook mooie en leuke gesprekjes op gang, fijn om dat met ze te kunnen doen en er de tijd voor te hebben. 

Deze twee weken vakantie liepen dus heel anders dan we hadden bedacht. Door de extreme vermoeidheid, (later bleek ook dat ik echt ijzer tabletten moest gaan slikken) en mijn misselijkheid waren we wat minder ondernemend dan we normaal zijn in een vakantie maar wat heb je nodig op een camping met mooi zomers weer. We hebben genoten, genoten van ons gezin, van onze laatste zomervakantie met twee kinderen. 

1 reactie op “De eerste weken zwanger

Reageren is niet mogelijk.