“Mevrouw ga toch maar naar de eerste hulp met hem”

Het was vrijdagmiddag. De scholen waren nog open, maar mijn kinderen zaten al een week thuis. Mijn zoon omdat hij vanaf dinsdagavond hoge koorts had en veel hoestte. Mijn dochter omdat zij ook hoestte en niet naar school mocht. De dienstdoende huisarts belde mij terug nadat mijn man die ochtend met de assistente gesproken had. Ze stelde me wat vragen over mijn zoontje en vroeg me of ze mocht overleggen met de kinderarts in het ziekenhuis. Een paar minuten later belde ze me terug en gaf ze aan dat ik met mijn zoontje naar de eerste hulp moest.

Korte geschiedenis

Laat ik eerst even nog wat extra uitleg geven voordat ik verder ga, voor degenen die de geschiedenis van mijn zoontje niet kennen. Op het moment dat hij geboren werd leek er niks aan de hand. Het was een natuurlijke bevalling en behalve dat hij een halve seconde even wat extra zuurstof kreeg was er met hem weinig aan de hand. Een week later bleek echter uit de hielprik dat hij toch iets had. Namelijk een grotendeels ontbrekende schildklier.

Lees ook: Aangeboren schildklierafwijking (CHT)

Naast die afwijking heeft hij ook luchtwegproblemen en al eerder in het ziekenhuis gelegen omdat hij niets wilde eten en drinken. Hij heeft een lange tijd een diëtiste gehad die hem hielp met aankomen. Dit omdat hij met zijn gewicht en lengte op de ondervoedingsgrens zit. Aangezien het beter ging hoefde hij niet meer naar de diëtiste en ook geen extra voeding meer in de vorm van Nutrinidrink. Echter zo’n 2 maanden geleden bleek hij weer afgevallen te zijn en nu zat hij onder het laagste lijntje. Dus we zijn weer gestart met die nutrinidrink.

Daarnaast heeft hij ook een beperking in zijn grove motoriek in de benen, waar de onderzoeken nog voor lopen. Maar dat is even niet van belang in deze zaak.

Toch maar even de huisarts bellen

Goed nu je weet wat de achtergrond is van de gezondheid van ons zoontje kun je begrijpen dat wij extra voorzichtig zijn in deze Corona tijd. Toen hij dus op dinsdagavond koorts bleek te hebben en heel veel hoestte hebben we dan ook de huisartsenpost gebeld. Dit was geen prettige ervaring want de vrouw die we spraken had het over “Ach Corona is ook maar een griepje, komt goed”. Aangezien het pas de eerste dag was van zijn symptomen hebben we haar advies maar aangenomen. Laat hem uitzieken.

Echter ging hij steeds minder eten en drinken. De koorts schommelde enorm en op vrijdag was ons mannetje net een dood vogeltje. Er zat geen leven meer in. Zijn ogen waren enorm ingevallen en van het vrolijke mannetje was niks meer over. Daar kwam nog eens bij dat hij in een ochtend tijd net 30 ml had gedronken en niets gegeten… Op vrijdagochtend voelde ik me heel dubbel. Ik zag nu nog geen tekenen van uitdroging behalve zijn ingevallen ogen (hij huilde nog met tranen en had nog plasluiers al was dat niet veel meer). Maar toch maakte ik me zorgen. Niet genoeg om per direct naar de huisarts te willen (vooral niet met de drukte van Corona), maar wel om even te bellen en ze te informeren.

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn man moest toch de huisarts bellen gezien hij zelf ziek was. En vertelde de assistente direct over ons zoontje Milo. Die gaf aan dat de huisarts zou terugbellen rond het middaguur.

Toch naar het ziekenhuis

Rond een uur of 1 belde de huisarts inderdaad terug. In verband met zijn geschiedenis stelde ze een hoop vragen. Ook of we dachten dat hij benauwd was bijvoorbeeld. Het lastige is alleen, ook de vorige keren dat hij last had van zijn luchtwegen liet hij ons amper iets weten. Je zag weinig aan hem. Maar als je luisterde naar zijn luchtwegen met een stethoscoop dan hoorde je het wel. We gaven dus aan dat we zo niks zagen maar we ons vooral druk maakte om het feit dat hij niet at en niet dronk.

De huisarts wilde Milo toch graag zien, want ze vertrouwde het niet. Maar omdat zij nog maar één beschermingssetje had (ivm Corona) wilde ze met de kinderarts overleggen. Want haar vermoeden was dat hij toch naar het ziekenhuis zou moeten. En dan konden we beter direct gaan. Na een aantal minuten werden we terug gebeld en ja hoor. We moesten naar de eerste hulp met ons mannetje. Nu zeg ik we, maar eigenlijk was ik het alleen. Mijn man was ziek en onze dochter hoestte ook nog steeds. Dus zij moesten wel thuis blijven.

Een dubbel gevoel – is het Corona?

In het ziekenhuis aangekomen moest ons mannetje meteen een mondkapje op in verband met Corona gevaar. Dit omdat hij veel hoestte en last had van zijn luchtwegen en koorts had. Ik hoefde overigens geen mondkapje op. Want ik hoestte niet en had geen andere symptomen. Na even gewacht te hebben werden we gehaald. Milo werd in een kamertje gezet en de verpleegster kwam met schort, handschoenen en mondkapje binnen. Na een hoop vragen beantwoord te hebben en bij Milo een aantal testen gedaan te hebben moesten we even wachten op de arts.

De arts kwam en stelde eigenlijk dezelfde vragen en deed ook weer dezelfde testen. En concludeerde dat hij sowieso een test moest doen om te kijken of hij Corona had of ‘gewoon’ influenza. Er werd met de kinderarts overlegd en besloten dat hij sowieso opgenomen moest worden. Dit in ieder geval omdat hij op het randje van uitdroging zat. Alhoewel ik gewoon niet kon geloven dat hij Corona zou hebben, hoe dan, bleef het toch wel spannend.. totdat de uitslag kwam.

Verbetering en de uitslag

We kregen een isolatie kamer op de kinderafdeling waar ik ook kon blijven slapen. Milo hoefde het kapje in de kamer niet meer op, de artsen en verpleging kwam natuurlijk wel telkens in vol ornaat naar binnen. Omdat de zetpil die Milo had gekregen niet hielp tegen de koorts die hij had gaven ze hem uit voorzorg Tamiflu. Dit is tegen influenza. Of het zou werken wisten ze natuurlijk niet, maar baad het niet dan schaad het niet.

Gelukkig zagen we hem steeds meer opknappen, plus vreemde ogen dwingen echt en hij at zelfs een hele boterham op na aandringen van de verpleging. Ook ging hij na die Tamiflu meer drinken dus dat was een goed teken. De volgende ochtend moesten we hem om half 9 wakker maken. Hij was helemaal uitgeput van de dag(en) ervoor. Gelukkig werd er geen koorts meer gemeten en ook nu werd de Tamiflu gegeven. De uitslag was er namelijk: het was influenza. Geen Corona. Wat een opluchting!!

Begin van de middag kwam de kinderarts dan ook en omdat Milo op dat moment al een hele beker ranja op had en goed had gegeten besloten we dat hij naar huis kon. Hij moest de Tamiflu kuur wel afmaken en verder uitzieken thuis, maar ze zag geen nood meer in de opname. En ik ook niet. Eind goed al goed zullen we dus maar zeggen…!

1 reactie op ““Mevrouw ga toch maar naar de eerste hulp met hem”

  • Poeh? Poeh. …wat een spannende tijd hebben jullie weer gehad
    Gelukkig gaat het weer beter met hem. Beterschap allemaal en hopelijk is het met de corona ook snel af gelopen zodat alles weer normaal gaat ook in het ziekenhuis.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *