Een jaar geleden.. Gegroeid!

groei beperking

Afgelopen donderdag (28 mei 2020) klikte ik op mijn Timehop app om eens lekker te neuzen tussen alle herinneringen. Ik vind dit echt een hele leuke app omdat er zo zelfs dingen van 9 jaar geleden voorbij komen. Soms zelfs van langer. Dit keer bleef ik echter al hangen bij een herinnering van een jaar geleden. Ik schreef bij een foto van Milo dat de kinderfysio bij ons langs was geweest omdat ons mannetje met zijn bijna twee jaar nog steeds niet zelfstandig kon staan of lopen. Haar bevinding was dat het niets medisch was, hij had gewoon meer vertrouwen en tijd nodig.

Hoe bizar is het dan dat we nu een jaar verder zijn en we deze week een afspraak hebben bij de kinderneuroloog om zijn beperking te bespreken. Want inmiddels is dus wel duidelijk én gediagnosticeerd dat hij toch echt iets ‘medisch’ heeft. En het niets te maken heeft met vertrouwen en tijd.

Moedergevoel

Alhoewel ik duidelijk opgelucht was toen een jaar geleden de kinderfysio vertrok met het ‘goede nieuws’ bleef er wel iets knagen van binnen. Natuurlijk vertrouwde ik op haar deskundigheid, maar ergens voelde het niet juist. Noem het intuïtie of moedergevoel of wat dan ook maar ik voelde aan alle kanten dat het niet klopte. Toch ondernam ik nog niet direct actie, omdat ik ook het vertrouwen wilde hebben in de medici.

Echter na een paar keer de fysio op bezoek te hebben gehad besloot ik toch om het aan te kaarten bij de kinderarts. Daar komen we sowieso eens in de zoveel maanden in verband met zijn schildklier. Zij gaf ook aan dat hij inmiddels echt wel meer vooruitgang zou moeten hebben laten zien en dat ze, met onze toestemming, graag een second opinion wilde vragen bij de kinderfysio in het ziekenhuis. Zo gezegd zo gedaan en daar kregen we dus te horen dat ons gevoel goed zat. Er leek wel degelijk iets medisch aan de hand te zijn.

Het balletje begon te rollen

Na de second opinion leek het allemaal heel snel te gaan en zaten we binnen no time bij de neuroloog. In eerdere blogs heb ik hier al over geschreven dus ik ga hier verder niet diep op in. Maar dat het balletje begon te rollen was wel duidelijk. Helaas moesten we wel enorm lang wachten op de uiteindelijke uitslag van het DNA onderzoek (daar kun je hierover lezen). Maar nu deze binnen is zijn we opgelucht. Opgelucht omdat ons gevoel goed zat. Opgelucht dat het niet iets engs is als een tumor (daar werd eerder ook aan gedacht) en opgelucht omdat hij een goed perspectief heeft. Niet dat zijn problemen weg zullen gaan, maar er valt mee te leven. Goed zelfs.

Enorm trots op zijn groei

Ik ben dan ook enorm trots op de groei die ons mannetje heeft laten zien in een jaar tijd. Hij heeft zoveel vooruitgang getoond en zo ontzettend hard gewerkt. Hij loopt inmiddels als een kieviet. Of ja, als een kieviet die af en toe uit balans raakt en valt. Maar goed. Hij loopt. Hij kan mee. Rennen lukt nog niet, springen ook niet. Maar hij kan net als de andere kindjes fijn samen lopen. En wil dan ook liever niet meer in de buggy.

Ik ben dan ook heel benieuwd hoe dit over een jaar is. Als hij vier is.. En naar school gaat. Wedden dat hij dan nóg verder is? Stiekem hoop ik dat hij dan kan rennen. Dat zou zo fijn zijn voor hem. Maar elke vooruitgang is er een. En we zijn hoe dan ook trots op onze doorzetter. Hier lees je Hoe het met Milo gaat in groep 1.

1 reactie op “Een jaar geleden.. Gegroeid!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *