Eindelijk een echte fiets!

Al minstens een jaar vraagt hij erom. Een echte fiets. Eentje waarmee hij samen met zijn vriendjes kan rond rijden. En nu is het zover. Op de laatste dag van de zomervakantie kwamen ze hem brengen. Zijn geweldig mooie grote blauwe driewieler fiets. Hij heeft de dagen afgeteld vanaf het moment dat we te horen kregen dat hij geleverd zou worden. En wij om eerlijk te zien ook. Want er is niets mooiers dan je kind zo blij en trots zien. De weg naar deze driewieler fiets was weer een “lange” en in deze blog vertel ik je erover.

“Mama, ik wil ook een echte fiets”

Al meer dan een jaar horen we ons zoontje vragen om een echte fiets. Hij ziet zijn zus fietsen, zijn vriendjes fietsen en hij heeft ‘alleen’ een trybike met drie wielen waarmee hij wel vooruit komt maar niet echt heel hard. Bij heel veel dingen lijkt hij het geaccepteerd te hebben dat hij niet meekomt met de rest. Zo kan hij niet zo (hard) rennen als de anderen tijdens tikkertje of met het voetballen. Maar hij blijft daar wel plezier in houden. Je merkt ook dat de oudere kinderen hem juist ook willen helpen of zich inhouden zodat hij het gevoel heeft mee te kunnen. Met fietsen is dat wat lastiger, dus dat vermijd hij.

We hebben het overigens wel geprobeerd, om hem te laten fietsen op een gewone fiets. Eerst door samen met de fysiotherapeut toch te oefenen met een loopfiets. Echter was daarbij al snel duidelijk dat hem dat niet ging worden. Daarna oefenden we op een gewone fiets maar dan met zijwieltjes. Dat leverde echter vrij gevaarlijke situaties op omdat die wieltjes ten eerste niet heel stabiel zijn, de voetpaden ook nooit echt gelijk zijn en hij dus regelmatig bijna omviel. Een keer is hij ook echt gevallen omdat wij niet op tijd waren en dat leverde behoorlijk wat pijn op.

De fysio heeft ons echt heel goed geholpen qua meedenken, meehelpen en oefenen. En dat zorgde dan ook gewoon voor het inzicht zowel bij ons als bij de fysio dat hij op dit moment gewoon niet op een gewone fiets kan fietsen. Hij heeft een aangepaste fiets nodig. En dan het liefst een driewielerfiets. Omdat een fiets met twee wielen en zijwieltjes niet veilig is.

Aanvragen van een aangepaste driewieler fiets

In overleg met zowel de fysiotherapeut als de ergotherapeut besloten we dus om een aangepaste driewieler fiets aan te vragen bij de gemeente. Elke gemeente heeft namelijk een WMO-loket. WMO staat voor Wet Maatschappelijke Ondersteuning en deze wet moet ervoor zorgen dat iedere Nederlander de ondersteuning krijgt die je nodig hebt om zelfstandig te kunnen wonen en bewegen. Dit geldt dus ook voor een aangepaste driewieler fiets voor een kind met beperking. Jouw kind heeft namelijk ook het recht om te participeren in de maatschappij en als dat met zo’n fiets kan is dat heel belangrijk.

De fysio en ergo hebben na overleg samen een verslag geschreven die zij naar de WMO hebben gestuurd. Ik deed de aanvraag zelf via de e-mail omdat ik nog de contact gegevens had van de vorige keer. Het is goed om die korte lijntjes te houden want zo kan het allemaal veel sneller gaan. Al vrij snel kreeg ik dan ook contact met ons contactpersoon en konden we op het gemeentehuis komen voor onze afspraak. Het liefst wilde ze bij ons thuis komen, maar dat bleek wat lastiger te plannen zijn. Dus vandaar de afspraak op het gemeentehuis zelf. Tijdens dit gesprek wilde ze van ons weten waarom Milo in aanmerking zou moeten komen voor een aangepaste driewieler fiets.

Aan het einde van het gesprek kregen we ook al het verlossende woord. Ze zou de aanvraag diezelfde dag nog doorzetten zodat het een en ander in gang gezet kon worden bij de leverancier (Medipoint) en later het verslag aanleveren, zowel aan de overheid als aan ons. Superfijn dus! Vlak voor de zomervakantie werden we eindelijk gebeld door Medipoint, of we voor de vakantie nog langs konden komen. Ik heb natuurlijk alles op alles gezet dat dit zou lukken. Hoe sneller we de fiets laten opmeten, hoe sneller de fiets ook bij ons thuis geleverd zou worden.

Bezoekje aan Medipoint

We hadden het geluk dat we al met onze ergotherapeut bij Medipoint langs waren geweest om een aantal driewielfietsen uit te proberen. Zo wisten we al precies wat we wel en niet nodig hadden en welke fiets ons wel of niet geschikt leek. In eerste instantie hadden ze vanuit Medipoint een andere driewieler op het oog maar toen ik vertelde over de driewieler die Milo geprobeerd had met de ergo mocht hij ook deze nu weer proberen. De vorige keer was de fiets net nog een centimeter te hoog, maar nu paste hij perfect. Alles op de laagste stand en het lijkt echt alsof de fiets te groot is, maar dat is dus niet. Het fijne ervan is dat hij er lekker op kan meegroeien.

Aan het einde van de afspraak kregen we goed nieuws, want in plaats van dat ze dus dezelfde driewieler voor ons moesten bestellen konden we deze driewieler krijgen. Hij moest wel nog her en der aangepast worden dus het was niet zo dat we hem direct konden inladen, haha. Maar scheelt in ieder geval een paar maanden wachten tot de fabrikant hem levert.

Na zes weken was het zover: de driewieler fiets werd geleverd!

Op vrijdagmiddag rond 3 uur stopte de vrachtwagen van Medipoint voor onze deur. Yes, hij is er!!! Het was dezelfde vrouw die vorig jaar ook bij ons de rolstoel had geleverd. Ze wist het ook nog, dus dat is dan altijd wel fijn en persoonlijk. Bij het opendoen van de achterklep zagen we dat alleen Milo zijn fiets er nog in stond, ik keek naar mijn zoon en zag hem stralen van top tot teen. Hij was nog mooier dan we hem herinnerden en zodra hij mocht klom hij er meteen op om te gaan fietsen. De dame van Medipoint was verbaasd hoe goed hij hem eigenlijk al onder de knie had. Zo leuk om te zien. Na nog wat formulieren ondertekent te hebben ging ze weer en kon Milo eindelijk echt fietsen zoals hij al een jaar wilde.

Voor ons is het ook zo fijn om te zien dat hij nu iets heeft wat voor hem werkt, waarmee hij echt mee kan met de rest. Vanaf het moment dat hij de fiets heeft is hij er elke dag wel op gaan fietsen. Meestal niet te lang want het kost hem wel enorm veel energie en na een paar keer op en neer is hij doodop. Maar de glimlach op zijn gezicht blijft immens groot.