Ik weet het nog goed dat ik als kind zijnde perse de korstjes van het brood wilde opeten. Niet omdat ik het zo lekker vond maar omdat ik wilde fluiten. En mij was gezegd dat wanneer je korstjes eet je ook kunt fluiten. Nu ben ik bijna 37 jaar en kan ik nog steeds niet echt fluiten. Terwijl ik dus wel altijd mijn korstjes heb gegeten. Ik voel me dus ergens wel in de maling genomen. Toen ik eenmaal doorhad dat heel dat korstjes- en fluitverhaal grote onzin was nam ik mezelf voor om mijn kinderen nooit te dwingen om korstjes te eten. Tot op de dag van vandaag is dat ook gelukt. En mijn dochter fluit beter dan ik.
Inhoudsopgave
Geen korstjes eten / wél korstjes eten
Als kersverse moeder wordt je vakkundig medegedeeld dat je bij baby’s de korsten van het brood moet halen. Dit omdat korstjes vrij hard zijn en dat voor een baby nog niet goed te verwerken is. Logisch ook. Dus ik haalde heel braaf de korstjes van het brood af en gaf alleen het zachte gedeelte. Een paar maanden later is het tijd om je baby weer wél korstjes te geven. Dit is dan weer om goed te leren kauwen. Ik weet nog dat ik dat bij de eerste heel spannend vond, terwijl dat bij de tweede nooit echt een ding was.
En dan wordt je baby groter en kun je het geen baby meer noemen maar een dreumes of een peuter. En bij ons begon op dat moment de drama. Bij de tweede dan. Want hij weigerde om korstjes te eten. En dat terwijl we ook al bij de diëtiste kwamen omdat hij groei- en eetproblemen had. Wij als ouders hadden echt het gevoel dat we hem moesten laten eten. Ook omdat hij dus al twee keer opgenomen was geweest door onder andere uitdroging. Dus ons ego zei ons om hem de korstjes te laten eten. Terwijl we eigenlijk wel wisten dat hem dwingen te eten juist averechts werkt. Dus gaven we zowel bij de gastouder als bij de peuterspeelzaal aan dat als hij het niet wilde eten dit oké was voor ons. Loslaten…
Wel aanbieden, niet dwingen
Betekende dit dan dat we het ook nooit aanboden? Nee. We hebben hem juist altijd de korstjes aangeboden. We lieten ze vaak gewoon aan de boterham zitten en dan liet hij ze zelf liggen. Soms vroegen we of hij er een hapje van wilde. Was zijn antwoord nee dan prima en zei hij ja ook prima. Toen het moment kwam dat hij naar school ging lieten we eerst de korstjes er ook aan zitten. Totdat de juf aangaf dat zij liever wilde dat de korstjes er dan af gehaald werden. Omdat hij anders altijd die korstjes over had.
Op een gegeven moment zagen we thuis dat hij steeds vaker toch de korstjes at. Niet omdat wij erom vroegen want dat deden we al heel lang niet meer. Maar gewoon omdat hij het zelf wilden. We hebben er nooit iets over gezegd omdat we er niet de nadruk op wilden leggen maar maakten stiekem wel een vreugdedansje. Ten eerste omdat het gewoon zonde is om altijd die korsten weg te moeten gooien. Maar ook omdat hij gewoon heel wat beter eet tegenwoordig. En dat is zo’n opluchting. Nog steeds is er veel wat hij niet eet. Echter ook heel veel wel wat hij eerst niet at.
Moraal van dit verhaal?
Dat je kind dwingen om iets te eten gewoon averechts werkt. En dat het bij ons echt geholpen heeft dat we het hem zijn blijven aanbieden. We hadden ook standaard de korstjes eraf kunnen halen, maar dat deden we niet (behalve op school). Juist zodat hij kon zien dat die korsten er gewoon bij horen. Uiteindelijk heeft hij dat blijkbaar ook ingezien en nu eet hij ze wel. Scheelt echt enorm veel qua voedselverspilling ook.
