De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Cassandra.
Inhoudsopgave
Uitkijken naar de roze wolk
In mijn zwangerschap leefde ik helemaal uit naar de bekende roze wolk. Diverse voorbereidingen werden getroffen en slingers werden aangeschaft. Ik had echt het gevoel dat ik zelf de baas was en had alles helemaal uitgedokterd van te voren. We gingen voor een thuisbevalling, samen, intiem. Tot ik met 30 weken mijn eerste opname had omdat ik Leia niet meer voelde. Toen werd ik angstig. Ik heb een zwangerschap gehad met ontzettend veel pijn en toen ik met 34 weken volledig plat lag en niks meer kon door de pijn kwam de verloskundige eindelijk langs. Ontsluiting. Ik moest direct naar het ziekenhuis en 2 dagen later ben ik bevallen van onze prachtige Leia, 6 weken te vroeg.
Weg roze wolk
Alles ging in één grote achtbaan aan ons voorbij. Wat een mooie roze wolk van een kraamperiode had moeten zijn werd een donkergrijze wolk met alarmbellen, couveuses en dipjes. Na mijn bevalling heb ik Leia 2 tellen kunnen aanraken en daarna was ze weg. Foetsie. Samen met man en kinderarts onderging zij allerlei testen en werd ze goed verzorgd. Ik lag ondertussen te vechten voor mijn leven omdat ik een bloedverlies van meer 3,5 liter had. Daarnaast wilde mijn placenta maar niet loslaten dus het was op den duur echt seconden werk of ik had het niet gered.
Leia werd geboren om 15:10 uur maar het moment dat ik bij haar kwam was pas rond een uur of 19.00. Daar lag ze, in de couveuse op de Neonatologie, in haar eigen afgesloten kamertje met allerlei eng apparatuur om zich heen. Is dat mijn dochter? Wat is ze klein! Wat ziet ze er breekbaar uit! Wat is haar huid doorzichtig!
Geen slingers of ballonnen..
Ik sliep niet bij Leia op haar kamer. Ik had haar niet bij mij. De pijn die ik voelde ging door merg en been. Een dag later werd ik op de kraamafdeling geplaatst. Ik hoorde continue baby’s huilen en ik dacht dat ik langzaam gek aan het worden was. Tegen beter weten in heb ik mij laten ontslaan uit het ziekenhuis. Ik trok het niet meer, moeders op mijn kamer die hun kind wél bij zich hadden.
En dan kom je thuis. Zonder kind. Geen slingers. Geen ballonnen. Geen beschuit met muisje. Geen kraambed. Geen kraamzorg of couveuse nazorg. Het huis heeft nog nooit zo leeg gevoeld. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Onze dagen bestonden uit wakker worden, vetrekken naar het ziekenhuis, thuis komen, wassen, slapen en weer opnieuw. Op den duur kwam ik op standje “overleven” terecht en na 2 weken mochten we haar dan meenemen naar huis.
Nieuwe opname
Alsnog bleef onze wolk grijs. Kraamvisite kregen we niet veel en dit wilden we ook zoveel mogelijk beperken i.v.m. overprikkeling. Omdat Leia zowel prematuur als dysmatuur geboren is, is zij hier heel erg gevoelig voor. Probeer dat je naasten maar eens uit te leggen. Nog geen 2 weken na thuiskomst werd Leia weer opgenomen. Ze viel af. Na een opname van zo’n 4 dagen mocht ze weer mee na huis.
Maar binnen 2 dagen lag ze er weer. Protocol huilbaby ging van start en weer viel ze af. We waren radeloos en ontzettend moe. Kapot. Inmiddels waren de feestdagen voorbij en niemand vond het echt meer de moeite om op kraamvisite te komen. Want ja Leia is nu al bijna 3 maanden. Geen newborn meer.
Hoewel het medisch wordt afgeraden droom ik vaak van een tweede kindje. Een goedlopende zwangerschap. Mét die ene mooie roze wolk. Met kraamzorg. Met kraamvisite en slingers. Maar weet je, het is oké zo. Niets is zo mooi als onze Leia.
Ik denk dat veel mensen een zwangerschap ingaan zoals jij Cassandra. Denkend aan de roze wolk en niets anders. En gelukkig is die roze wolk er vaak ook, maar regelmatig ook niet. Jullie Leia is prachtig en ik gun jullie al het geluk van de wereld! Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op.
Cassandra zegt:
Dankjewel dat ik dit mocht delen! Het blijft me toch steeds weer iets doen als ik het terug lees. Ook bedankt voor je ontzettend lieve mail, ik heb nog geen tijd gehad om je terug te mailen maar wilde je via deze weg toch even bedanken. Doet me goed! Veel Liefs!
Seline zegt:
Jeetje.. Wat heb jij het heftig gehad meis, en wat vind ik het ontzettend knap dat je je zo sterk heb weten te houden. Ik heb respect!
Barbara zegt:
Kan me goed voorstellen dat je nog geregeld terugdenkt aan toen en dat het indruk blijft maken… veel herkenning daarin… Nu vooral genieten samen!