Een brief aan mijn peutermeisje

Lieve Fay,

Sinds een paar weken ben je officieel een peuter, al had je maanden daarvoor al de streken. Je bent een heel pienter meisje die meer oppikt dan wij denken. Regelmatig zijn je papa en mama aan het praten ergens over terwijl jij speelt en verras je ons opeens met een antwoord op een van de onderwerpen die we bespreken. Kleine potjes hebben grote oren blijkt wel weer. Niet alleen zorgt dit voor hilarische situaties maar ook voor het besef dat we niet alles kunnen bespreken binnen jouw bereik. Zo hoor je ons regelmatig woorden spellen of op de gekste manieren omschrijven. En heel soms.. snap je gewoon waar we het over hebben, haha. Het kost ons in ieder geval veel moeite om je te foppen tegenwoordig.

Je laat ons ook regelmatig verbaasd staan in wat je allemaal al kan en vooral ook al weet. Het gaat alsnog te langzaam naar jouw zin want het liefst doe je alles zelf. Maar het lijkt wel alsof je van de een op de andere dag opeens van een klein dreumesmeisje bent veranderd in een grote peuter. Alsof het naar school gaan (de peuterspeelzaal) ervoor gezorgd heeft dat er een knopje is omgezet. Waar je van te voren onze oren afkletste met enkele woorden zijn het voortaan vooral hele zinnen en woorden die uit zoveel lettergrepen bestaan dat wij er soms zelfs moeite mee hebben. We horen je stiekem tot 10 tellen en als je achter je papa staat hoort hij je ook opeens het halve alfabet opnoemen.

Ik kan enorm genieten van je vrolijkheid, je inventiviteit, je fantasie en je enthousiasme. Je energie lijkt onuitputtelijk en je weet heel goed wat je wilt. Waar ik wel enorm veel moeite mee heb zijn je driftbuien. Ze zeggen dat je een echte peuterpuber bent op dat soort momenten, maar het maakt mij erg onzeker. Ja ik zeg dat gewoon tegen je in deze brief. Want ondanks het feit dat je me 99% van de tijd zoveel plezier en liefde geeft kost het mij ook enorm veel onzekerheid, een hoop tranen en een gevoel van onmacht op dat soort momenten. Vaak zie ik de frustratie er vanaf druipen bij en wil ik je zo graag helpen maar dat kan dan niet. En je laat het ook niet toe. Dat zegt niets over jou, het hoort gewoon bij het opgroeien. Dat weet ik en jij zal het later ook wel begrijpen. Maar dat soort momenten zijn gewoon zwaar, voor ons beide.

Toch slaan we ons overal doorheen, jij blijft proberen en uiteindelijk lukt het je. Is het niet vandaag of morgen dan later wel. En ook ik red me wel als moeder. De ene dag wat beter dan de andere, maar we komen er wel.

IMG_1724

Ik merk dat ik zelf steeds beter in mijn vel kom te zitten. Het afvallen heeft daar zeker aan meegeholpen en het verwijderen van mijn amandelen ook. Daardoor heb ik ook veel meer energie om dingen met je te ondernemen en dat resulteert in een aantal geweldig leuke uitjes. Wat kan ik genieten van het feit dat JIJ zo geniet. Ik zei vroeger altijd dat ik niet zo’n moeder wilde worden die als hobby ‘kijken naar mijn kind’ heeft, maar warempel.. Dat is mijn grootste hobby! Want de manier waarop je met andere kinderen omgaat, je enthousiasme die je blijft houden ook al ben je 20x van de glijbaan geweest, je liefde voor alle dieren groot en klein (“kijk mama, mier!”) en alle andere geweldige leuke kleine momentjes.. Dat zijn dingen waar ik uren naar kan kijken.

Lieve schat, blijf genieten zoals je nu doet, blijf proberen zoals je nu doet, blijf voelen zoals je nu doet en blijf vooral altijd jezelf. Ik ben in ieder geval je allergrootste fan en zal je steunen waar ik maar kan.

Een dikke knuffel en een kus.. Ik hou van je.

Je mama.

27 reacties op “Een brief aan mijn peutermeisje

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *