De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Bregje van Breg blogt.
Inhoudsopgave
De voorbereiding
Toen ik zwanger was van Laurens was ik me er van bewust dat het best wel eens pittig kon zijn in de eerste weken als moeder. De hormonen zorgden ervoor dat ik alles onder controle wilde hebben. Van de bezoektijden tot de cadeaulijst: alles had ik vantevoren tot in detail uitgedacht. De eerste week zou ik lekker in bed doorbrengen en er kwam alleen maar bezoek als we daar zin in hadden. Zodra ik de eerste wee had, werd duidelijk dat ik vanaf dat moment helemaal niks meer te vertellen had. Na 35 uur weeën moest ik op de achterbank van de auto nog naar het ziekenhuis. De halve straat stond te kijken naar de commotie die we veroorzaakten op een zonnige zaterdagmiddag. De laatste twee uur waren niet echt een pretje, maar ach, welke bevalling is dat wel?
De eerste weken
Eindelijk konden we onze zoon vasthouden en knuffelen! Ik verging van de pijn en eenmaal thuis werd dat er niet beter op. De borstvoeding was ook geen succes en er ontstonden spanningen in de familiaire sfeer, zodat het emotioneel een erg heftige week was. De pijnstillers deden hun werk en de liefdevolle zorg van Etienne, de kraamhulp en de verloskundige hielpen me om langzaam te herstellen. Na een week begon ik voorzichtig weer wat door het huis te bewegen en had ik steeds meer behoefte aan bezoek van dierbaren. Ik genoot enorm van Laurens, we lagen uren samen op de bank te knuffelen. De gebroken nachten waren goed te doen, Laurens was een tevreden baby: alles leek de goede kant op te gaan.
Ziekenhuisopname
Na drie weken hadden we voor het eerst een nacht waarin we niet wisten wat we moesten doen. Laurens huilde en huilde en we dachten aan krampjes, want ja, dat hoor en lees je overal. We hebben hem die nacht getemperatuurd en hij bleek 38,3 te hebben. Naïef als we waren noemden we dat “verhoging”. De volgende dag was Laurens een beetje hangerig en bleef maar huilen. In de loop van de dag heb ik de huisarts gebeld, die ons toch graag even wilde zien. In de veronderstelling dat het inderdaad krampjes waren gingen we ernaartoe. De huisarts nam het zekere voor het onzekere en verwees ons door naar het ziekenhuis. Een baby van drie weken hoort namelijk geen koorts te hebben en boven de 38 graden is sprake van koorts. De kinderarts nam ook geen risico en nam Laurens op voor 1 nacht ter observatie. Op het moment dat er bloed werd afgenomen uit het kleine voetje van mijn lieve mannetje, stortte ik in. Mijn hart brak bij het zien van mijn kleintje, dat zo overstuur was en zich niet lekker voelde. We gingen thuis wat spullen halen en toen we terugkwamen waren er allerlei onderzoeken gestart. Er was een bacterie gevonden in zijn urine, die een urineweginfectie had veroorzaakt. De artsen zijn daarom meteen gestart met antibiotica. De kuur zou vijf dagen duren en dan konden we weer naar huis.
Hulp
Terwijl de hormonen door mijn lijf gierden, zat ik dag in, dag uit, de hele dag bij Laurens. Alleen ’s avonds ging ik naar huis om te slapen. Na vijf dagen gaven de artsen aan dat ze toch nog niet zeker waren om Laurens te laten gaan. De kuur zou zeven dagen duren. Dit werden er tien en uiteindelijk kwamen we pas veertien dagen later thuis. De tweede week zijn we overgeplaatst van de Medium Care naar de kinderafdeling, zodat we om de beurt bij Laurens konden slapen. In de tussentijd heb ik professionele hulp ingeschakeld, omdat ik paniekaanvallen kreeg. Het krijgen van een kind is zo overweldigend en als je kind dan ook nog in het ziekenhuis belandt staat de wereld op zijn kop. Ik was tot in elke vezel van mijn lijf bang dat er iets zou gebeuren met mijn lieve ventje, dat ik me niet meer durfde te verroeren. In de tweede week hebben we ook hulp gevraagd van vrienden om te koken, ons te entertainen en we zorgden voor een strak dagritme. Op die manier kregen Etienne (die inmiddels weer moest werken) en ik voldoende rust. Door de rust was het iets draaglijker.
Een goed einde
Dankzij de steun van mijn familie en onze vrienden zijn Etienne en ik er doorheen gekomen. Na onze thuiskomst heb ik nog maanden nodig gehad om te herstellen. Allereerst fysiek, want dit herstel had twee weken lang compleet stilgelegen. Ik begon dus eigenlijk opnieuw aan mijn kraamtijd. Laurens was een blakende baby van 5 kilo, die zich zo kranig had gehouden in die twee weken. Ik ging steeds meer naar buiten en probeerde mijn leven weer op te pakken. Door te blijven praten over mijn angsten kon ik ze beter aan. De angsten verdwenen geleidelijk aan naar de achtergrond. Elk halfjaar gaan we nog op controle. Het is bizar hoeveel impact een bezoekje aan het ziekenhuis dan weer heeft. Laurens lijkt aan te voelen waar we dan zijn en verandert van een vrolijk mannetje in een timide ventje dat ons geen seconde uit het oog verliest. Etienne en ik hebben elke keer weer buikpijn als we er zijn. Gelukkig is er in het afgelopen jaar niets geks meer uit de onderzoeken gekomen. Dit geeft groeiend vertrouwen en helpt ons om dit nare hoofdstuk af te sluiten en een plekje te geven.
Terwijl ik dit verhaal typ voel ik weer hoe diep het me nog raakt. Het heeft me gevormd als moeder en ondanks het feit dat mijn wolk verre van roze (of blauw) was, ben ik trots op de manier waarop we hier als gezin uit zijn gekomen.
Wat is dit verhaal herkenbaar Bregje. Maar wat zijn jullie hier knap mee omgegaan, ik ben gewoon trots op jullie! Super goed om die hulp te hebben gevraagd tijdens de ziekenhuisopname. Dat is ook echt een van de beste tips die je aan een ander kunt geven die in zo’n soortgelijke situatie zitten. Je hebt namelijk iedereen nodig die hulp kan geven. Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op.
Margot zegt:
Het raakt mij ook weer, lieve Breg! Goed om af en toe terug te blikken, om vervolgens weer naar je vrolijke gezonde ventje te kijken en weer vooruit te gaan <3 xxx
Bregje zegt:
Thanks lief xxx
Geertje - Stay At Home Mama zegt:
Wat heftig! Ik heb geluk gehad wel op een roze wolk te hebben mogen zitten… Snap dat je enorm trots bent op je gezin!
Bregje zegt:
Lief! En fijn dat je een roze wolk had, zo hoort het ook! X
Whitney zegt:
De angst van elke ouder. Zo fijn dat het goed gaat met Laurens.
Bregje zegt:
Dankjewel! X
Barbara zegt:
Super knap dat je toch hebt opgeschreven Bregje! Ik weet hoe moeilijk dat is, nog steeds na 4 jaar ruim heb ik er moeite mee.. Fijn dat alles nu goed gaat! Dikke knuffel!
Bregje zegt:
Dankjewel lieverd!!