De inleiding (bevallingsverhaal deel 1)

Al weken zit ik ertegenaan te hikken. Ik wil graag mijn bevallingsverhaal op papier zetten maar ik krijg maar geen woord getypt. Uiteraard waren er genoeg omstandigheden waardoor dit niet lukte, zo kwam er elke dag wel weer iets anders op ons bordje waardoor ik dit telkens maar uitstelde. Inmiddels is het alweer meer dan 7 weken geleden dat ik bevallen ben van het mooiste meisje van de wereld, echter voelt het nog steeds onwerkelijk. Misschien ook omdat heel de bevalling onwerkelijk was. Als je het al een bevalling mag noemen aangezien ze niet via de natuurlijke wijze op de wereld is gekomen.

Maar goed, laat ik beginnen bij het begin. Voordat de “bevalling” daadwerkelijk begon had ik al een aantal dagen van weeën erop zitten. Op zondag werd er namelijk een ballonnetje bij mij naar binnen gebracht (vraag maar aan manlief hoe dat eruit ziet, hij heeft meegekeken) die ervoor zou moeten zorgen dat mijn baarmoedermond rijp zou worden zodat mijn vliezen gebroken konden worden. Dit werd gedaan omdat ik dus enorm ziek was en ze dus niet het risico wilden nemen mij te laten voldragen. Helaas bleek de volgende ochtend dat het ballonnetje niet zijn werk had gedaan. Ik was in tranen, ik had namelijk slecht geslapen door de vele rugweeën en overdag was het ook geen pretje. Ze besloten in overleg met ons om nogmaals een ballonnetje in te brengen en ze verwachtten daarmee wel het doel te bereiken de volgende dag.

Dinsdagmorgen. Iedereen was hoopvol, ik ook want ik had me toch een partij last gehad! Het kon niet anders dan dat het geholpen had. Maar helaas, weer helemaal niks. De gynaecoloog werd erbij gehaald want er waren niet veel opties meer. Ik zat in zak en as en manlief ook. We hadden ons helemaal voorbereid op ons mooie meisje, dat ze op de maandag al zou komen en nu op dinsdag zag het er naar uit dat het nog zeker een dag zou duren. De gynaecoloog gaf ons nog 2 opties: een keizersnede of een agressievere gel inbrengen die alsnog de baarmoedermond gereed zou maken.

Manlief had al snel een besluit gemaakt voor zichzelf want hij kon mij niet langer meer die pijn zien verdragen. Echter wilde ik alles geprobeerd hebben. Dat mijn lichaam er niet klaar voor was, dat was duidelijk. Maar het moest wel, dat inleiden. Voor mijn eigen gezondheid maar uiteindelijk ook van dat van Fay. Uiteindelijk maakten manlief en ik samen de beslissing om toch eerst de gel nog te proberen. Dus weer benen wijd en er werd weer van alles gedaan daar beneden en ik kon weer een dag bezig gaan met de weeën.

De dag erop, op woensdag, hadden we beide geen verwachtingen. De hoop wel, want het was nu nog heviger geweest de 24 uur ervoor dan alle dagen met een ballonnetje. Ik was doodop, ik had geen goede nachten gehad (kreeg wel medicatie ervoor om te slapen maar die hielpen niet helemaal) en al 3 dagen volop weeën. Maar dit keer kregen we wel goed nieuws! Ik had maar liefst 2 cm ontsluiting dus de gel had zijn werk gedaan! Eindelijk konden de vliezen gebroken worden en konden de weeën opwekkers eindelijk aangesloten worden aan het infuus dat al sinds zondag in mijn hand zat.

001Aangezien het uiteindelijk een enorm lang verhaal is geworden heb ik besloten om het in 2 delen te publiceren. Het laatste deel staat ondertussen ook online en kun je HIER terug vinden. 

 

10 reacties op “De inleiding (bevallingsverhaal deel 1)

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *