Om dit verhaal goed te begrijpen moet je wel eerst deel 1 lezen. Die kun je hier terug vinden!
De eerste paar uur had ik wel last van weeën maar vergeleken met die dagen ervoor vond ik het wel meevallen. Toch was er een centimeter bij gekomen, dus daar was ik blij mee. Eindelijk, dacht ik. Eindelijk gaat het voorspoeding. Had ik dat maar niet gedacht of gezegd want de uren daarna waren een hel!! Enorme rug- en buikweeën had ik, ik kneep de handen van mijn moeder en manlief gewoon fijn. Ik kon geen kant op aangezien ik aan allerlei snoertjes en dergelijke vast zat en kon de weeën gewoon niet goed opvangen. Een kruik hielp niets, masseren ook niet en het bleef maar komen en komen. Na een paar uur werd er weer gekeken naar de ontsluiting en verwacht werd dat ik al behoorlijk ver zou zijn. Maar nee hoor, niks nakkes nada. Nul komma nul ontsluiting erbij gekregen. Ik zat nog steeds op 3!
Ik huilde van de pijn en het verdriet en geopperd werd om te denken aan pijnstilling. De verwachting was namelijk dat dit nog erg lang ging duren en in verband met de dagen ervoor vroegen ze zich af of ik dat wel ging trekken. Dat vroeg ik mezelf ook af echter wilde ik eigenlijk niet toegeven. Ik wilde niet wéér iets inleveren. Maar uiteindelijk besloot manlief, met mijn zegen, dat we toch voor een ruggenprik zouden gaan. Het was gewoon bijna niet meer te doen. Alles werd voorbereid en op een gegeven moment was het dan zover dat ik naar boven mocht om hem te laten zetten. Ik huilde van de pijn en verdriet maar voelde me enorm gesteund door mijn moeder en mijn man. Ook door de verpleging overigens.
Eenmaal boven was er een vriendelijke anesthesist met een snor die hem kwam zetten. De pijn viel me enorm mee, het deed wel gruwelijk veel pijn maar dat was allemaal niets vergeleken met de rugweeën die ik al die tijd daarvoor al had gehad! Het was even zoeken maar op een gegeven moment kon hij hem toch prikken. Wat er daarna gebeurde vind ik nog steeds om te bibberen. De verpleegkundigen waren bezig met overleggen over het aansluiten van de weeën opwekkers zodat ze konden zien of de ruggenprik wel zijn werk had gedaan (mijn lichaam deed namelijk zelf geen reet, werkte echt enorm tegen) en ik? Ik voelde me steeds verder wegzakken. Wat een akelig gevoel was dat. Ik werd licht in mijn hoofd, ik voelde alle energie uit mijn lijf wegsijpelen en ik kreeg nog net eruit geperst “daar ga ik..”! De verpleegkundigen schrokken hiervan en keken op de monitor waar ze een bloeddruk van 60/30 zagen. En dat voor iemand met zwangerschapsvergiftiging. Onmiddellijk werd de anesthesist terug geroepen en spoten ze adrenaline en nog een goedje bij me in.
Ik moet eerlijk toegeven dat het verhaal vanaf dit punt voor mij vrij wazig en onduidelijk is. Ik heb vanaf dit punt echt geen besef van tijdsbestek gehad, ik weet ook niet hoelang ik al bezig was met weeën opvangen voordat ik de ruggenprik kreeg. Wel dat ik al behoorlijk lang bezig was, maar hoe lang? Vraag het me niet.
Wat ik wel weet was dat ik die eerste periode na de ruggenprik niets gevoeld heb. Dat is ook de bedoeling zou je zeggen, dus niet zo raar. Dat klopt, echter na een poosje kwamen de rugweeën gewoon weer door de ruggenprik heen! Het begon als een stekelige, zeurderig gevoel. Maar uiteindelijk voelde ik ze gewoon weer helemaal zoals voor de ruggenprik. Ik kon niet meer, maar ik moest door, want ik was er nog lange niet. Zo bleef ik na bijna 18 uur steken op 6 cm. Geen vooruitgang meer te zien in de laatste uren… De artsen wilden het nog aan blijven kijken, ik ook want ik wilde echt geen keizersnede!
Maar toen… Fay haar hartslag had enorme pieken omhoog maar ook juist omlaag. Je kon merken dat zij het niet meer prettig vond in mijn buik. En dat terwijl ze het al die tijd dus super gedaan had. Dat was onze troost en onze houvast vooral. Met Fay gaat alles goed! Het werd zelfs zo zorgelijk op een gegeven moment dat men niet meer het besluit aan ons overlieten maar de artsen maakten het besluit voor ons. Er moest actie ondernomen worden aangezien het met mij niet meer goed ging, maar nu ook niet meer met de baby.
Er kwam een spoed keizersnede.
Tijdens de keizersnede werd ik goed in de gaten gehouden qua bloeddruk en moest ik zelf ook aangeven als ik iets voelde. Bijvoorbeeld als ik misselijk werd, hoofdpijn kreeg of duizelig werd. Dit gebeurde ook dus ze spoten steeds allerlei goedjes in mijn infuus. Daardoor werd het voor mij allemaal nog waziger en ik kan me ook allemaal niet goed herinneren hoe het gegaan is. Ik zie in mijn dromen, nou wat zeg ik.. nachtmerries, wel flarden van de keizersnede waarin ik de artsen achter het doek als een gek zie rukken aan mijn lijf. Ik voel echter niets, ik ben volledig platgespoten, van borst tot teen. Op een gegeven moment hoor ik de gynaecoloog wel zeggen ‘daar is het hoofdje’ en ik weet dat mijn man op dat moment ook opgestaan is om Fay geboren te zien worden.
Wat ik me ook heel goed herinner is het moment dat ik haar voor het eerst hoor huilen en 1 seconde daarna krijg ik haar ook te zien. Na de check-up wordt ze op mijn borst gelegd en ik kan alleen maar huilen en zeg wel honderd keer tegen haar hoeveel ik van haar houd.
Nadat ik volledig gehecht ben wordt Fay meegenomen naar beneden samen met haar papa. Ze is namelijk een flinke dame en kan dus niet bij mij blijven omdat ze nog even goed nagekeken moet worden en de glucose moet worden geprikt. Ik ga naar de bijkomzaal waar ik helemaal moederziel alleen lig. Ik voel me beroerd, duizelig en uitgeput. Ik wil heel graag denken aan mijn meisje, maar ik val elke keer weg. Na een tijdje ben ik weer helemaal bij en als ik een poosje stabiel ben mag ik ook naar beneden.. Eindelijk naar mijn meisje toe!!
Achteraf hoor ik van de gynaecoloog dat ik nog wel uren door had kunnen gaan met de weeën maar dat het niets uit had gemaakt, want Fay had nooit op de natuurlijke wijze geboren kunnen worden. Dat is dan wel een kleine geruststelling. Dat de keizersnede niet voor niets is geweest. Het voelde namelijk enorm als falen van mijn kant uit. Hoe graag ik Fay ook zelf op de wereld had willen zetten, het was een onbegonnen zaak.
Tamara zegt:
Pff rugweeen en dat dagenlang. Je zegt dat Fay een vechter is maar wat denk je van jezelf!! Je hebt het super gedaan meis, op een gegeven moment had je het niet gered. Dus het is zeker geen falen. X
Petra zegt:
Jeetje wat heftig. Rugweeën zijn niet grappig. Ze zijn heel lastig op te vangen. En je hebt ze zo lang moeten dragen. Meid je hebt absoluut niet gefaald. Maar gevochten als een leeuwin voor haar kind. Ik vind dat je best trots mag zijn op jezelf als ik lees wat je hebt moeten doorstaan.
Meike zegt:
Wat een heftig verhaal. Ik moest even een traantje wegpinken.
Sas zegt:
je mag trots zijn op jezelf en jullie mooie dochter!
Priscilla zegt:
Wow. Het is alsof ik gedeeltelijk mijn eerste bevalling lees! Ik ben ook ongeleid vanwege zwangerschapsvergiftiging, bleef hangen op 0,5cm ontsluiting omdat mijn lichaam/nieren het tegenhield. M’n vliezen zijn geprikt, na beneden gebracht voor ruggeprik zodat mijn lijf z’n werk kon doen. Eenmaal boven zei ik nog; ik voel me niet zo lekker! Toen zijn keano en ik even helemaal weggevallen. Toen ik bijkwam stonden er 6 witte jassen in de kamer. M’n zusjes stonden buiten op de gang te wachten, helemaal in paniek want die zagen uit alle kamers artsen en verpleging na mijn kamer komen redden. Gelukkig kwam keano z’n hartslag snel weer goed en had ik 10cm ontsluiting. In nog geen half uur! Ik mocht, met ruggeprik, proberen of ik hem er snel zelf uitkreeg anders grepen ze ook bij mij in. Gelukkig is me dat wel gelukt, hij was ook niet groot.
Sorry voor mijn mega reactie, dan is hij nog zo kort mogelijk. Maar ik vond t zo herkenbaar!
Mama's Jungle zegt:
Tjee wat een heftige bevalling, krijg er weer kippenvel van! Je hebt het hartstikke goed gedaan! Lijkt mij ook zo eng zo’n ruggenprik maar gelukkig bestaat het maar!
lotte zegt:
Ik ben dinsdag mama geworden van Sam en het is bizar, maar het is net of ik me eigen verhaal zit te lezen. Hoop dat je nu wel net zo aan het genieten bent als ik. Met ons gaat het erg goed.
Liefs Lotte
Nicole (misseagles) zegt:
Als eerste van harte gefeliciteerd Lotte! Ik ben nu zeker aan het genieten maar de eerste weken niet. Maar dat kwam ook door de ziekenhuisopname van Fay!
Fijn dat alles goed gaat met jullie.. geniet ze!
Gwen zegt:
Heftig zeg! Ik begrijp heel goed dat dit even heeft geduurd om op papier te krijgen. En je niet echt van je kraamweek hebt kunnen genieten na alles. Naar dat je bij de uiteindelijke ks ook nog zo wazig was. Ik kreeg wel ook van alles tegen de misselijkheid en hoofdpijn, maar ik bleef helder en kreeg alles goed mee. Vond het vooral fijn dat die misselijkheid en hoofdpijn snel zakte. Gelukkig kunnen jullie nu lekker genieten!!
Yvonne zegt:
Pff als ik dit soort verhalen hoor, ben ik toch blij dat het bij mij zo ontiegelijk snel ging! Wat goed dat je het van je af heb kunnen typen… Lijkt me toch best lastig.
Eline zegt:
jeetje, wat een verhaal!
Michelle zegt:
Wat een heftig verhaal, maar wat ontzettend knap van je dat je dit allemaal zo goed hebt doorstaan!
Miranda zegt:
Ik krijg er kippenvel van. Wat ben jij stoer..en maar door willen gaan… petje af. Voel je niet schuldig dat het een keizersnede is geworden. Deze is nodig en zo waar ook een echt bevalling hoor.
Marian Zw. zegt:
Wat een zware klus! Ik dacht eerlijk gezegd dat je met hoge bloeddruk geen ruggenprik mocht vanwege deze risico’s. Kanp dat je het zolang hebt volgehouden.