Het eerste anonieme verhaal hier op de blog is meer gelezen dan ik had verwacht. Ik plaats het dan ook niet om bezoekers te krijgen of om te scoren. Maar puur omdat ik anderen een podium wil geven, een podium die ik zelf ook graag krijg. Soms zijn er verhalen die vertelt moeten worden maar waarbij mensen het lastig vinden om te doen onder hun eigen naam. Daarom vandaag ook verhaal nummer 2, van een dappere en sterke vrouw, die graag haar boodschap aan jullie wil meegeven. Mocht je denken iemand in dit verhaal te herkennen, houd dit dan voor jezelf. Het is niet voor niets anoniem.
Ik ben 27 jaar, een jonge meid in de bloei van mijn leven. Ik heb al 6 jaar een vriend, waarmee ik vorig jaar een huisje heb gekocht. Een aantal jaren geleden, ik werkte in de peuteropvang, kreeg ik last van lichamelijke klachten. Ik was regelmatig duizelig, had hevige hoofdpijnen en nekpijnen en was erg moe. Ik bleef thuis omdat ik in eerste instantie dacht dat ik last had van holte ontsteking.
Maar het ging maar niet over, de pijnen bleven. Soms zag ik letterlijk scheel van de hoofdpijn. Ik lag veel op de bank, en kon mij dan amper bewegen. Een stukje buiten lopen was al erg vermoeiend voor mij. Ik kon gezelschap moeilijk verdragen, en leuke dingen doen kostte mij heel veel energie. Ik was inmiddels al weken niet op mijn werk geweest, en zag daar ook erg tegenop. Steeds als mijn leidinggevende belde, zat ik met kloppend hart naast de telefoon. Ik durfde gewoon niet op te nemen, bang voor wat ze ging vragen of zeggen.
Mijn werk was best hectisch, binnen de peuteropvang deed ik mee aan een nieuwe pilot, waarbij wij de eerste groep waren die een nieuwe manier van werken ging uitproberen. Het was erg leuk om mee te denken over beleid, ouderparticipatie, activiteiten, ontwikkelingsgericht werken, groepsinrichting en nog veel meer. Maar het was ook stressvol, want er werd best veel van je verwacht. Er waren 2 partijen betrokken, die het ook niet altijd eens waren met elkaar. De nieuwe manier van werken was voor de ‘oude garde’ erg wennen en stuitte dan ook regelmatig op kritiek of verzet. Ik stond geheel achter het nieuwe concept, maar mijn directe collega’s konden zich niet altijd in de nieuwe opvattingen vinden. Helaas kwam er daardoor veel werk op mijn schouders, en leek het soms alsof ik tegen een muur praatte. Hierdoor ging ik niet meer met plezier naar mijn werk, en kreeg ik veel stress. Daarnaast had ik ook nog een aardig lange reistijd van en naar mijn werk (een uur heen en een uur terug), waardoor ik eigenlijk niet meer op kon laden na een drukke dag werken, en niet veel tijd meer over hield voor mezelf.
Inhoudsopgave
Burn-out?
Ik vond het moeilijk om mijn werk los te laten en had een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Zeker naar de kinderen toe. Ik kwam dus thuis te zitten, en ging niet meer naar mijn werk. Mijn huisarts wilde het geen burn-out noemen, want ja dat zou mij niet veel kansen meer opleveren in de toekomst, als werkgevers zouden horen dat ik een burn-out had, of had gehad. Maar ik voelde me daardoor niet volledig erkend in mijn probleem. Wel was duidelijk dat het om stress gerelateerde klachten ging. Ik kreeg van de huisarts letterlijk een schop onder mijn kont, ik moest van de bank af komen en weer gaan bewegen, structuur terug in mijn dag zien te krijgen. Want zo kon het niet langer, ik zat al weken alleen maar op de bank. In eerste instantie voelde ik weerstand, maar ik heb er uiteindelijk wel naar geluisterd. Ben gaan bewegen, meer dan daarvoor. En merkte dat ik mij langzaam steeds beter ging voelen.
Naast gesprekken met de huisarts, had ik gesprekken met de bedrijfsarts en een psycholoog, en verder kreeg ik ook fysiotherapie voor mijn lichamelijke klachten. De bedrijfsarts adviseerde te revalideren buiten de pilot, op een gewone peuterspeelzaal. Dat is me gelukt, ik was weer volledig geïntegreerd na een jaar. Daar was ik blij om, maar ik kon mijn vorige functie niet meer terug krijgen. Wel kon ik een invalcontract krijgen, maar dat heb ik zelf afgeslagen. Ik wilde óf de nieuwe pilot, of helemaal weg. Ik ging werk zoeken en vond uiteindelijk werk dicht in de buurt. Heel fijn, want zo had ik ook minder reistijd. Toch voelde ik me nog steeds niet helemaal de oude, en was ik nog steeds snel moe. Maar het ging redelijk. Ik werkte in de kinderopvang, waar uiteindelijk mijn contract ook afliep, en het bedrijf kon mij vanwege de crisis geen vast contract aanbieden.
Veel baat bij bewegen
Ik zat dus weer thuis, en was op zoek naar een nieuwe baan. Via via hoorde ik dat mijn oude werkgever, waar ik voor had gewerkt tijdens de pilot, op zoek was naar goede invalkrachten. Het bedrijf was inmiddels flink gegroeid en ze waren op zoek naar een hbo-er. Of ik dat zou willen doen. Het leek mij heel gaaf, al had ik wel lichte twijfel. Was het niet raar dat ik terug ging? Was het geen gezichtsverlies? Mijn baas was ervan overtuigd dat ik veel voor haar kon betekenen en was ook overtuigd van mijn vaardigheden en kennis. Het gaf mij eigenlijk ook wel zelfvertrouwen, en ik voelde het als een eer dat zij mij weer aan zou nemen. Ik ging dus weer aan de slag voor haar. Ik had er heel veel zin in.
Helaas merkte ik na een aantal maanden dat ik weer klachten kreeg, zoals hoofdpijn, misselijkheid, en nekpijn. Deze klachten bleven weer aanhouden.
Ik vroeg bij mijn huisarts om lichamelijke onderzoeken, maar er kwam niets uit. Dat betekende dat het weer stress gerelateerde klachten moesten zijn. Ik voelde mij weer terug bij af. Ik ben niet thuis komen te zitten, probeerde zo veel mogelijk te werken, en sprak uit aan mijn baas en leidinggevende waar ik mee zat. Ze vonden het fijn dat ik zo open was, en gaven mij ook veel ruimte. Heel fijn was dat. Toch gingen de klachten daarmee niet over. Ik had wel betere dagen, maar op de mindere dagen dacht ik soms: Wat doe ik hier? Ik wil naar huis en naar mijn bed. Ik vond dat ik mijn collega’s tekort deed, omdat ik mij voor mijn gevoel niet volledig in kon zetten door de hoofdpijn die ik vaak had. Gelukkig waren zij heel begripvol en hielpen mij zo veel mogelijk.
Uiteindelijk heb ik na lang wikken en wegen besloten zelf mijn baan op te zeggen. Ik kon naast het werken geen leuke dingen meer doen, zat in het weekend alleen maar thuis en was ontzettend kortaf en chagrijnig tegen mijn omgeving. Ik heb gepraat en gedacht en uiteindelijk besloten toch te stoppen. Mijn baas en leidinggevende hadden veel respect voor mijn openheid en eerlijkheid en spraken ook uit dat ze bewondering hadden voor de manier waarop ik dit had aangepakt. Nu, 2 maanden later, gaat het weer veel beter met me. Mijn lichamelijke klachten zijn, met hulp van een fysio en een therapeut al aardig verminderd, en ik voel mij rustig in mijn hoofd, kan weer leuke dingen doen, en heb weer veel meer energie.
Sterker geworden
Ik ben blij dat ik de beslissing heb genomen om te stoppen. Ook al was het een hele moeilijke. Ik wil mijn verhaal graag delen, om anderen te inspireren. Ik heb zelf veel baat gehad bij veel bewegen en naar buiten gaan tijdens mijn ziekteproces, en wil anderen die in hetzelfde schuitje zitten dan ook zeker aanmoedigen om dit te doen. Vanuit mezelf ben ik erg positief ingesteld, en daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik wil verder, en weet dat ik door de ervaringen die ik nu mee heb gemaakt alleen maar sterker word, dat zie ik nu achteraf, middenin het proces is het soms moeilijk om dat te zien.
* Alle fotocredits gaan naar Pixabay.com
simpel, met een snufje liefde zegt:
Goed dat je voor jezelf gekozen hebt. Veel bewegen helpt inderdaad om er weer bovenop te komen.
Vlijtig Liesje zegt:
Beweging wordt inderdaad vaak genoemd als effectieve therapie bij burn outs en ook bij depressie zelfs. Er bestaat zelfs running therapie!
Froukje zegt:
Mijn knie operatie was de tijd om een stap terug te doen. Ik had dezelfde klachten als dat deze vrouw had. Nu kan ik beter relativeren☺️☺️ en zodra het mag, ga ik weer sporten 🙂
Karen zegt:
Ik snap eigenlijk niet waarom dit verhaal anoniem is? Ik vind het knap en super inspirerend!
Nicole zegt:
Dat is het zeker! De reden dat de schrijfster niet met naam bekend wil zijn weet ik niet, dat is ieder voor zich. Maar zal haar zeker wijzen op de reacties!
Maike zegt:
Knap om zo´n beslissing te kunnen nemen!
Anita zegt:
Mij hielp het enorm om een stap terug te doen op het werk en niet meer zoveel te moeten! Het is een hele weg, maar je komt er altijd sterker uit. Je weet nu waar de punten liggen waar je op moet letten en dat is ook heel wat waard!