Zoals je misschien wel weet ben ik sinds kort tante. Ik ben natuurlijk ongelofelijk trots op die kleine meid en op haar mama voor het harde werk wat ze gedaan heeft. Nu mocht ik haar vorige week vasthouden en daar keek ik al naar uit sinds haar geboorte. Echt, zodra kleine Guusje er was werd ik overspoeld met liefde voor dat kleine popje. Ik vond het van te voren stiekem toch wel een beetje eng om haar vast te houden want het was tenslotte alweer eventjes geleden dat ik zo’n klein ding in mijn armen had.
Maar zodra ik haar mocht overnemen van mijn man (die haar zo trots als een pauw vasthield) voelde het heel gewoon aan. Alsof het gisteren was dat ik zelf mijn kleine meid vasthield. Alsof ik nog elke dag zo’n klein frummeltje in mijn armen had. Het voelde…. je raadt het al, heel natuurlijk. Ik heb echt even flink genoten van die kleine dame in mijn armen. Zelf heb ik Fay nooit op die manier vast kunnen houden op die leeftijd. Toen lag ze al in het ziekenhuis aan allerlei toeters en bellen.
Het voelde totaal anders, het vasthouden van mijn nichtje. En ik heb me echt af zitten vragen wat het nu was. Kwam het doordat dit niet mijn eigen kind was? Nee, dat toch niet want meestal vind je dat juist spannend. Was het dan misschien omdat ik nu ervaren erin ben? Nee ook niet, want je moederinstinct is zo erg goed dat je geen ervaring nodig hebt. Maar wat dan wel?
Uiteindelijk besefte ik het me. Ik had nu geen zorgen. Tijdens de eerste weken, nee maanden, kon ik mijn dochtertje niet zorgeloos vasthouden. De eerste weken lag ze op het randje en de maanden er na bleef ik de angst houden dat er alsnog iets mis zou gaan. Dus dat was het verschil met nu. Nu lag er een lief mensje in mijn armen van 2 weekjes oud dat kerngezond is en waar we ons geen zorgen over hoeven te maken. En dat voelde heerlijk!!
Dit zorgt er echter wel voor dat mijn wens voor een tweede toch wel een stuk sterker wordt. Niet dat ik nu een tweede wil, daarvoor is mijn gezondheid nog steeds te slecht, maar de wens.. die is er. Sterker dan ooit!
PS. Op de foto staan wij met Fay….
Tamara zegt:
Ahhh dit snap ik heel goed! En k hoop dat je bij een tweede dat gevoel wel zult hebben!
Vlijtig Liesje zegt:
Wat een prachtige foto! De liefde spat er van af.
Charlotte zegt:
Wat een ontzettend mooie foto! Je straalt helemaal 🙂
Malou zegt:
Mooi geschreven en hele mooie foto!
janske zegt:
Heel begrijpelijk meid! En wie weet heb je dit gevoel bij je tweede kindje wel. Wat een ontzettend ontroerende mooie foto van jullie drietjes trouwens! Zo lief!
Charlotte zegt:
Hopelijk mag je dat gevoel ooit bij een tweede kindje gaan ervaren!
Debby Riemens zegt:
Ik snap dat je dat gevoel ook graag wilt hebben bij je eigen kindje. En ik hoop voor je dat je nog een tweede kindje gegund is. Het lijkt mij heel moeilijk om dat mee te maken. Als ik dit lees, weet ik weer wat een geluk ik heb gehad met onze kleine man.
Sonja zegt:
Prachtige foto; heel trotse tante en oom zie ik ! Hopelijk kun je dat gevoel vast houden
Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:
Op die foto zijn wij samen met onze eigen dochter…