Soms vraag ik het me af; waarom mijn dochter nu juist mij als moeder gekozen heeft. Is er überhaupt een reden waarom? Ja dit klinkt erg zweverig en zo ben ik meestal niet. Maar soms komen dit soort vragen wel bij me naar boven. Want gebeuren dingen om een reden? Soms denk ik van wel en op andere momenten weer van niet. Zo wil ik graag denken dat mensen mijn leven inkomen om een bepaalde reden. En dat wanneer ze hun doel hebben bereikt (bijv mij iets hebben geleerd) ze daarom dus weer verdwijnen.
Life doesn’t give you the people you want. Instead it gives you the ones you need, to teach you, to hurt you, to love you & to make you exactly the way you should be.
Daarom denk ik (wil ik graag denken) dat er ook een reden is waarom Fay nu juist MIJN dochter is. Waarom ik haar heb gekregen en niet een ander kind. Ja ik weet hoe het verhaal zit met de zaadjes en het eitje, maar toch vind ik het een mooie en fijne gedachte. Dat mijn dochter mij heeft uitgekozen als moeder.
Inhoudsopgave
Om me iets te leren
Sinds Fay er is heb ik geleerd dat ik heel geduldig kan zijn. Ik heb geleerd dat ik een goede moeder ben, dat er dus iets is waar ik goed in ben. Ik heb geleerd van haar te houden zoals ik van niemand anders kan houden. Ik heb geleerd om geduld te hebben en om mijn eigen hart te volgen.
Om me sterker te maken
Ondanks het feit dat ik juist een postnatale depressie heb gekregen na de bevalling van Fay denk ik wel dat ik hier juist sterker uit kom. Er zijn dingen gebeurd, met mijn lichamelijke gezondheid en ook met die van haar wat me had kunnen breken. Maar ik ben niet gebroken, nog lange niet. Ook de depressie krijgt mij niet kapot. Want ik ben sterk en ik ga eruit komen.
Om me een spiegel voor te houden
Fay zit nu in een fase dat ze veel kopieert. Handelingen, maar ook emoties en gedrag. Dit zorgt ervoor dat er een spiegel wordt voorgehouden. Als zij een drama fase heeft en het erger wordt, weet ik dat het door mijzelf komt. Als ik de rust vind, dan vind zij dit ook. Ook herken ik veel van mezelf in haar. Mijn moeder ziet het ook, het is een kleine Nicole. Dit beangstigd me soms, maar zorgt er ook voor dat ik weet dat het uiteindelijk goed komt. Want met mij gaat/komt het ook goed!
Om me goed te laten voelen
Ik heb het al eerder gezegd, maar Fay is het grote lichtpunt in mijn leven. Natuurlijk heb ik wel meerdere lichtpuntjes zoals mijn man, ouders, schoonouders, broertje enzovoort. Maar ik hoef Fay maar aan te kijken en ik voel me blij. Zij zorgt voor de glimlach op mijn gezicht. Zij zorgt ervoor dat ik dans, zing, spring en steeds maar doorga. Het is zo’n leuk vrolijk kind, dat hele donkere gat zal ik niet meer induiken, want zij zorgt altijd voor wat licht.
En juist door al die redenen hierboven denk ik dat het zo heeft moeten zijn. Dat Fay mijn dochter is om een reden. En zij mij dus als moeder gekozen heeft. Omdat ik haar nodig heb en zij mij.
Lifesabout zegt:
Wat heb je dat mooi geschreven! Ik kan mij er helemaal in vinden. Het lijkt alsof je kind je perfect ‘past’. Sarah was zo makkelijk en tevreden, iets wat wij goed konden gebruiken na de geboorte omdat mijn man er vier weken alleen voor stond. Ook nu is ze zo tevreden en altijd vrolijk. Inderdaad het zonnetje in huis en het beste medicijn!
Irene zegt:
Herkenbaar! Ik vraag me ook regelmatig af waarom mijn lieve meisjes mij (en hun papa) hebben uitgekozen. Ze passen perfect bij ons. Al vanaf het eerste moment. Zo kan ik niet tegen baby’s die heel veel huilen en huilden mijn meiden alleen als er echt iets is. En nog steeds huilen ze niet zomaar. En zo zijn er meer dingen die maken dat ze perfect bij ons passen <3
Kelly - Pluiskonijn.nl zegt:
Wat een mooi artikel! Het is denk ik een fijne gedachte dat ook mijn Fay mij als moeder heeft uitkozen, bedankt voor dit inspirerende bericht op de vroege morgen
janske zegt:
mooi geschreven Nicole, en heel herkenbaar. Ik geloof daar echt in…mooie gedachten ook… 🙂
cecilia zegt:
Toen onze zoon een jaar of zes was, kwam het gesprek ook eens er op hoe hij bij ons was gekomen. En toen zei hij tegen ons: Ik heb jullie toch zelf uitgekozen! Dat was toen wel even momentje waarop wij elkaar aankeken en even moesten slikken. We vonden dat wel heel bijzonder.