Acht jaar geleden. Acht jaar geleden werd ons eerste kindje geboren. Kindje, wat klinkt dat gek wanneer je een achtjarige voor je hebt staan. Want onze dochter Fay is echt geen kindje meer te noemen maar al een hele meid. Toch voelt het soms nog als de dag van gisteren dat ik haar eindelijk in mijn armen had. Als je weet dat ze met 37 weken is geboren dan klinkt het misschien wat vreemd dat ik zeg ‘eindelijk’. Maar als je weet wat er allemaal aan vooraf is gegaan dan snap je me wel.
Ons meisje werd namelijk niet zomaar geboren. Nee dat is een helse strijd geweest. Achteraf gezien ergens ook wel logisch. Ze zat namelijk hartstikke goed binnen in mijn buik. Als het aan haar had gelegen dat had ze daar ook nog wel wat langer vertoefd. Toch moest ze eruit. Ik had namelijk pre-eclampsie. Dit was dusdanig ernstig bij mij dat ik opgenomen werd en ze met veel pijn en moeite de bevalling hebben kunnen rekken tot 37 weken. Zodra ik die grens behaald had zijn de artsen gestart met het opwekken van de bevalling. Dat dit een bevalling from hell is geweest kun je lezen in dit bevallingsverhaal.
De hel of de rollercoaster, hoe je het noemt, was na de bevalling helaas ook nog niet voorbij. Ons meisje heeft heel slecht gelegen en in haar eerste levensjaar ontzettend vaak het ziekenhuis van binnen gezien. Haar kansen werden slecht ingeschat, ze is echter een vechter en heeft het allemaal overwonnen. Dat ze zo slecht gelegen heeft merk je nu helemaal niets meer van en is ze een achtjarig meisje wat het boven verwachting goed doet. Dat is iets wat me nog steeds verbaast omdat er toentertijd werd gezegd dat als ze het zou overleven, ze er zeker wel wat aan zou overhouden.
Met heel veel trots en liefde denk ik dus weer terug. Rondom haar verjaardag meer dan anders. Want het blijft voelen als de dag van gisteren. Alhoewel dat dus alweer vele jaren geleden is.
