Na katoen, papier, leer, zijde, hout, ijzer, wol en brons is het nu de beurt aan aardewerk. Dat klinkt niet echt heel erg indrukwekkend maar het betekent dus dat we negen jaar getrouwd zijn. Op 24 mei 2013 stapten mijn man Bart en ik in het huwelijksbootje. Nu negen jaar later zijn we nog steeds gelukkig getrouwd. We wonen in een dorpje in het Brabantse land, hebben twee kinderen (van 8 en bijna 5) en twee honden.
In de afgelopen negen jaar hebben we behoorlijk veel voor onze kiezen gehad. Zowel als man en vrouw, als vader en moeder en als individu. Depressies, ziekte, sterftes, ups en downs qua werk, corona, lockdowns, zorgenkindjes (beide, alhoewel bij Fay het vooral de eerste jaren was nu gelukkig niet meer) en noem maar op.
En alhoewel ik soms wel eens denk “hoeveel kan een mens hebben”, komen we overal toch wel weer doorheen. Samen. Want mijn man en ik zijn beide in veel dingen anders, maar in veel dingen ook hetzelfde. En het belangrijkste is dan toch wel communicatie. Ik zeg niet dat wij daar supergoed in zijn, want ook hier gaat er zeker veel mis. Echter blijven we toch altijd weer elkaar opzoeken en naar elkaar luisteren.
Mijn man voelt echt als mijn beste vriend die me door en door kent en waar ik het liefste mee samen ben. Daarom gaan we het gewoon vanavond vieren met zijn tweetjes. Dat doen we veel te weinig, met zijn tweetjes weg, dus dat plannen we daarom op zo’n dag als vandaag in. Aangezien we beide enorm van tapas houden gaan we vanavond bij ’t Zusje eten in Weert. Het is alweer een paar jaar geleden dat we daar voor het laatst waren dus ik ben benieuwd. Hopelijk is het nog steeds net zo lekker!
