Mijn dochter is bijna jarig en elk jaar rondom haar verjaardag komen er weer allerlei zaken daarboven. Waaronder mijn opname in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging. Alhoewel het alweer zes jaar geleden is blijft deze periode me bij. Het was het begin van een lange rollercoaster, maar ook van het moederschap. En daarom dat ik vandaag de dag nogmaals mijn verhaal opschrijf. Voor mezelf. En voor Fay.
Inhoudsopgave
Allerlei symptomen
Ik weet nog goed dat mijn zwangerschap niet echt om naar huis te schrijven was. Al vrij vroeg kwam ik in de ziektewet terecht mede door zware bekkeninstabiliteit. Verder had ik vrij veel last van hoofdpijn, misselijkheid en kleine flitsjes die ik telkens zag. Ik zocht er niet zoveel achter en dacht dat het gewoon bij de zwangerschap hoorde. En dat het wellicht naweeën waren van het ongeluk wat ik had gehad. Ik had al bedrust gekregen dus meer (of eigenlijk ‘minder’) kon ik niet doen.
36 weken zwanger
Met 36 weken had ik weer een afspraak bij de verloskundige. Dit keer stelde ze juist hele specifieke vragen. En vrijwel alle symptomen die ik had noemde ze. Samen met het feit dat ik ook nog eens heel erg veel vocht vasthield. Uiteraard werd mijn bloeddruk ook opgenomen en deze bleek dus veel te hoog. Na een aantal standaard controles wilde de verloskundige nogmaals mijn bloeddruk meten. In de hoop dat hij gezakt was. Maar hij was dit keer nog hoger. Wat betekende dat ik naar het ziekenhuis moest voor urine- en bloedcontrole.
Dus ik bel mijn vader op of hij met me mee kon, want ik mocht zelf niet meer rijden. Gelukkig was hij thuis en kon hij dus ook vrij snel met mij naar het ziekenhuis.
Lange zit in het ziekenhuis
In het ziekenhuis mocht ik direct in een potje plassen, werd er bloed afgetapt en werd ik een half uur aan het CTG apparaat gelegd voor mijn bloeddruk en de hartslag van ons kind. Er werd me niet heel erg veel verteld of uitgelegd. Alleen dat het uit voorzorg was en er een grote kans was dat ik na de onderzoeken weer naar huis zou mogen. Daarna mocht ik in de wachtruimte plaatsnemen totdat de uitslagen binnen kwamen. Ondertussen kwam mijn man ook mijn vader aflossen.
De uitslag: zwangerschapsvergiftiging / pre eclampsie
Na een ontzettend lange zit in de wachtruimte mochten we terug naar de kamer en kwam er een verloskundige om de uitslagen met ons te bespreken. Eindelijk werd ons vertelt waar al de onderzoeken voor nodig waren en waarom de verloskundige ons had doorgestuurd. Haar vermoeden was dat ik een vorm van zwangerschapsvergiftiging had en de onderzoeken bevestigden dat.
Zwangerschapsvergiftiging is een verzamelnaam voor ernstige complicaties tijdens de zwangerschap die het gevolg zijn van een hoge bloeddruk. Dit kan gevaarlijk zijn voor zowel de baby als jouzelf. Er zijn verschillende ziektebeelden bij zwangerschapsvergiftiging waaronder pre-eclampsie en het HELLP syndroom. En bij mij is pre-eclampsie geconstateerd. Ik had een absurd hoog aantal eiwitten in mijn urine zitten wat betekent dat de nieren beschadigd raken.
Ik mag niet meer naar huis
Omdat mijn bloeddruk dusdanig hoog was en het aantal eiwitten in mijn urine enorm was mocht ik niet meer naar huis en werd ik per direct opgenomen in het ziekenhuis. Ik werd enorm goed in de gaten gehouden in de dagen die daarop volgden. Ze hebben zelfs op het punt gestaan om de zwangerschap al eerder te beëindigen omdat het enorm slecht met mij ging. Maar gelukkig knapte ik ook weer redelijk op.
Toch wilden ze het niet langer dan tot 37 weken rekken, want hoe langer ik hiermee ‘rondliep’ hoe groter de kans dat de pre-eclampsie zou overgaan in HELLP. Daarom werd ik met 37 weken ingeleid…