39 weken zwanger: het einde is in zicht!

Hier het meest ongeduldige mens die er op deze aardbol rond loopt en niks anders dan geduld moet hebben. Klinkt als een hoogzwangere toch? Nou dat ben ik hoor! Inmiddels zitten we midden in week 39 en hebben we het niet meer over weken maar dagen tot de uitgerekende datum. Hoewel ik weet dat de uitgerekende datum vrij weinig zegt en het nog 2 weken langer kan duren is dit toch iets waar je al die maanden naar toe leeft. Je telt tenslotte ‘af’ tot de 40e week niet tot de 42e week.

Instellen op 42 weken?

Terwijl ik dit typ denk ik, ook stom eigenlijk. Het zou toch veel gemakkelijker worden als we ons gewoon instellen op die 42e week met de gedachten ‘dan moet hij/zij er echt zijn’. Ik heb daar wel een poging toe gedaan hoor maar het werkte niet. Vanaf week 28 gaat het er al over of ik misschien eerder ingeleid zou moeten worden (bij 38 weken) omdat de kleine man toch wat groter lijkt te zijn. Eigenlijk had niemand verwacht dat hij nu nog heerlijk zou vertoeven in mijn buik, dus ik ook niet.

Tegen beter weten in… Want Luka is met een inleiding geboren met 40 weken en 6 dagen en Jonah kwam op de uitgerekende datum. Mijn kindjes vinden het gewoon erg gezellig bij mij en eigenlijk is dat ook gewoon iets heel moois.

Bol AlgemeenBol Algemeen

In mijn bubbel

Toch ben ik ongeduldig. Fysiek vind ik het zwaar. Ik slaap slecht, heb enorme last van mijn bekken dus lopen en van alles doen zit er eigenlijk niet echt meer in. Onbewust ga je toch een beetje zitten wachten en stem je je activiteiten af op een bevalling die zou kunnen komen.

Ik merk dat ik ook maar weinig behoefte heb aan contact met iedereen. De appjes ‘en is hij er al’ komen een beetje mijn strot uit. Want als hij er zou zijn zou ik dat vast al hebben laten weten, of er zou een reden zijn dat we dit nog niet gedaan hebben. Net als de vraag ‘trek je het nog…’. Ik weet echt dat men het goed bedoeld maar heb je een keuze? Het is niet zo dat wanneer ik zeg dat ik het niet meer trek dino in mijn buik denkt ‘oh, dan ga ik wat eerder komen…’.

Ik kruip mijn bubbel dus in en heb eigenlijk voornamelijk nog contact met een klein groepje mensen. Mijn (schoon)familie, een paar goede vrienden en mijn app groepje met dames die in hetzelfde schuitje zitten. Social Media is even ‘uit’, ik kijk er natuurlijk wel op maar plaats even niks meer juist ook om dit soort gesprekjes niet meer te voeren. Ik reageer niet meer op alle appjes simpelweg omdat ik ook gewoon een hormoonbom ben. In combinatie met een overdosis hormonen maakt dat mij niet heel veel vriendelijker dus beter om gewoon even afwezig te zijn.

Maar het maakt je wereld wel klein. Ik weet dat dit er allemaal bij hoort, het ene moment denk ik dat ik de wereld aan kan en het andere moment zit ik te huilen als een klein kind omdat ik het allemaal heel stom vind. Ik was even vergeten hoe dit ook alweer was. ZWAAR!

Helemaal in baby stand

Inmiddels zijn in de app groep waar ik in zit de eerste baby’s geboren! Heerlijk om mee te kunnen leven en te weten dat je straks ook aan de beurt bent, tegelijkertijd ook wel error in mijn hoofd want ik was de eerst uitgerekende.

Ik vind het bizar om te ervaren hoe je hoofd eigenlijk alleen nog maar op babystand gaat zo in die laatste fase. Een film kijken lukt niet, Netflix is ingeruild voor Videoland en lelijke tv programma’s als ‘’help mijn man is klusser”. Want telkens de herhaling van hoe zo’n programma loopt maakt dat ik het nog kan volgen.  De Verhulstjes zijn tegenwoordig mijn beste vrienden en hun humor het allerbest en Bas moet verplicht mee kijken.

Iedere avond gaan we slapen en spreken we af dat Dino die nacht echt geboren gaat worden maar tot op heden is iedere 15 minuten naar de toilet gaan en ‘help mijn man is klusser’ kijken in de nacht het enige spannende dat ik doe. We zitten dus echt ‘in de wacht’ en deze wachtstand is net zo vermakelijk als die van de Ziggo klantenservice, we missen alleen nog het geestdodende muziekje maar joh, die bedenken we er wel bij.

Wachten tot dino komt

Thuis hebben we alle 4 op de kalender geschreven wanneer wij denken dat de baby komt. Luka en Bas zijn al afgevallen en mijn dag was vandaag. Terwijl ik dit typ zit ik midden in een indoor speelparadijs met de rest van de omgeving dus ik gok dat dino nog wel even zal blijven zitten. Hoewel ik ongeduldig ben, naar mijn buik staar en de hele dag door wens dat er een bevalling op gang komt voel ik mij ook wel trots. Ik verwacht dat we de uitgerekende datum gaan halen en vind het toch ook wel heel bijzonder dat dit ook deze 3e zwangerschap gelukt is. Ik ben nu ruim 6 jaar ouder dan de laatste keer, startte deze zwangerschap niet in top conditie en toch is het gelukt! Een voldragen zwangerschap!!

Mijn aller grootste wens is thuis bevallen in bad. Inmiddels zijn ook de gesprekken met de gynaecoloog opgestart over eventueel inleiden, maar ik hoop dat deze gesprekken voor niks zijn. Gezien mijn leeftijd en de grootte waarop dino geschat wordt zal ik niet over de 41 weken gaan. Het zal dan ook echt niet lang meer duren. Een inleiding is het laatste wat ik wil, dus ik duim, iedere dag heel hard dat dit niet nodig gaat zijn. Ik probeer te vertrouwen op dino en op mijn lijf dat die thuisbevalling deze keer echt gaat lukken.

Wanneer we weten of dit uiteindelijk echt gelukt is… Dat hoop ik jullie zo snel mogelijk te kunnen vertellen.