37 weken

Vandaag ben ik 37 weken zwanger… Dat ís normaal al een mijlpaal maar dit keer nog veel meer dan anders. Met 37 weken mogen kindjes officieel geboren worden. Je kindje is volgroeid en heeft zijn eigen immuunsysteem ontwikkeld. Voor mij is dit echt een mijlpaal omdat ik dus sinds maandag al opgenomen ben in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging en de 37 weken voor mij toen erg ver weg leken. Wat wilde ik graag die 37 weken zwangerschap halen, dat is gewoon het beste voor ons meisje. Maar eenmaal in het ziekenhuis was elke dag er 1. Echt vooruit kijken naar deze dag durfde ik niet want het kon zomaar opeens anders zijn. Mijn gezondheid, of die van ons kindje… Of zelfs beide.

Maar… We hebben het gered! En daarom nu ook even in het kort een update van afgelopen dagen in het ziekenhuis.

Dinsdag.
Deze dag vergeet ik het liefst helemaal. Na een rot nacht van maximaal 3 uur slaap werd ik ’s morgens tot een uur of 11 enorm geleefd. Bloedprikken, hartfilmpje, urine testen, bloeddruk opmeten, ontbijt uitkiezen, bespreking uitslagen, poging om te slapen die mislukte.. En ga zo maar door. Rond 11 uur stortte ik in. Mijn klachten werden immens groot en de verloskundige had het al over het aansluiten van een infuus omdat ze zag hoe slecht het met mij ging. ’s Middags met het bezoek ging het iets beter maar ’s avonds met het bezoek moest ik echt mijn best doen om een beetje fit te ogen. Nadat iedereen weg was kreeg ik dan ook weer een pil voor de bloeddruk en moest ik gaan slapen. In mijn slaap hebben ze nogmaals mijn bloeddruk gemeten, maar dat heb ik niet eens gemerkt. Zo ver weg was ik.

Woensdag.
Vandaag zou ik vroeg wakker gemaakt worden voor de onderzoeken want de verloskundige en gynaecoloog zouden gaan bespreken wat het plan van aanpak zou worden omtrent mij. Aangezien de medicatie van de bloeddruk scheen te helpen en de andere waardes stabiel bleven besloten ze dat (onder voorwaarde dat het met mijn gezondheid zo stabiel bleef) ze sowieso wilden wachten met actie ondernemen tot de 37 weken. Ik heb me in die ochtend ook best goed gevoeld, in de middag werd het wel weer wat slechter, maar ik had wel het vooruitzicht van een slaappil voor de komende nacht…

Donderdag.
Rond kwart voor 4 werd ik wakker met een droge mond. Ik dacht met wat slokjes water dit weg te krijgen maar tot mijn schrik merkte ik dat mn keel bijna dichtzat. Ik kreeg weinig lucht binnen en slikken ging moeilijk. Gelijk op de bel gedrukt natuurlijk en de verpleegster was er binnen no time. Zij kon zo ook niet zien of zeggen wat het was en probeerde me in ieder geval te kalmeren. Al snel kwam er een assistent arts en sloten ze me ook aan op de CTG zodat ze mijn bloeddruk konden meten, mijn zuurstofgehalte maar ook om te zien of alles goed was met de kleine meid. Nou dat laatste was sowieso goed maar de rest ook. Het bleek dat mijn huig en amandelen enorm opgezwollen waren en de kno arts werd gebeld voor advies. Die gaf aan dat ik maar veel kouds moest drinken (en ijsjes eten yummmm) en dat het vanzelf over zou gaan. De rest van de dag ging moeizaam. De zwelling werd ietsjes minder maar praten kostte me gewoon enorm veel energie. Wel sliep ik nog overdag, iets wat me nog niet gelukt was hier in het ziekenhuis en genoot ik van de aandacht die ik kreeg van mijn bezoek maar ook van de verpleegsters. Echt ik heb zoveel geluk met dit ziekenhuis en de lieve dames die er werken! ’s Middags kreeg ik wel nog een consult van de kno arts, daarvoor moest ik wel naar hun afdeling, in een rolstoel want lopen mocht ik zelf niet. Gelukkig kon ze verder niets vinden en was rust en een zoutoplossing voor mijn neusverkoudheid het enige advies.

Vrijdag.
What a day.. Het begon eigenlijk al in de nacht.. Van 3 tot half 5 was ik sowieso wakker en in het uur van 3 tot 4 ben ik wel 6x naar de wc gegaan om te plassen.. Waarom? Omdat er een klein meisje besloot om alvast de polonaise te gaan lopen in dat uur. Tsjah wat dat betekent weet ik niet, maar ze houdt in ieder geval van feestjes haha. Maar goed, de ochtend verliep gewoon prima, maar toen kwam de middag. De misselijkheid en hoofdpijn kwam en ging niet weg. Ik kreeg dus extra pijnstillers en een ontspannings zetpil zodat ik nog even kon slapen. De avond was wel weer te doen en samen met Bart heb ik Everybody Dance Now gekeken!

Zaterdag.
En nu is het dus zaterdag. Carnavals zaterdag, maar ik lig nog steeds in het ziekenhuis. Geen alaaf of polonaise voor mij.. Maar wel weer een dagje vol bezoek en ik hoop dat de situatie wat stabieler gaat worden vanaf nu en dat we ons meisje snel in de armen kunnen houden!!

Fijn weekend in ieder geval allemaal!

12 reacties op “37 weken

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *