“Maar je lijkt helemaal niet depressief”

De eerste keer dat ik deze zin hoorde stond ik perplex. Ik was bij het UWV in gesprek met iemand waarvan ik had verwacht dat hij wel beter zou weten. Maar nee hoor, deze meneer vroeg me wat de reden was dat ik in de ziektewet zat en toen ik antwoordde met “ik ben gediagnosticeerd met postpartum depressie” kwam hij met de opmerking “maar je lijkt helemaal niet depressief, zo kom je tenminste op mij niet over hoor”. Ik zat daar met mijn mond vol tanden, wat moet je daar nou op zeggen? Bedankt?

Ik vraag me dan ook altijd gelijk af hoe iemand die depressief is eruit dient te zien? Wat is het beeld van mensen als het gaat om een depressief iemand?

Daarna hoorde ik de zin wel vaker. In het begin stoorde ik me eraan en wilde ik mezelf telkens maar weer gaan verdedigen. Bang dat mensen me een aansteller vonden of dachten dat ik zomaar iets verzon zodat ik niet hoef te werken. Maar later, om eerlijk te zijn sinds kort, besefte ik me dat een depressie voor mensen gewoon een heel moeilijk iets is om te begrijpen.

Ik begrijp zelf de helft van de tijd niet wat het inhoud bij mij en ik heb regelmatig de gedachte gehad dat ik me niet zo moest aanstellen want ik voelde me toch goed. Maar dat is juist de valkuil bij een depressie. Je ziet het ook niet altijd en er zijn ook gewoon periodes dat je jezelf goed voelt. Zo heb ik een tijd geleden gedacht dat ik wel zonder medicatie zou kunnen. Dat was een grote fout want ik kwam in een enorm groot gat terecht. Ik had de depressie nog niet overwonnen, ik had gewoon een piek periode.

Voor iemand die nog nooit een depressie ervaren heeft is het vrijwel onmogelijk om je in te beelden hoe het voelt en wat het nu eigenlijk inhoud. Ik vond zelf een site waar best wel goede voorbeelden op staan wat betreft het hebben van een depressie en bepaalde “situaties”.

Hieronder een quote uit die site:

Als ik me even goed voel probeer ik mij van mijn beste kant te laten zien. Ik vertel altijd iets waarvan ik denk dat het bijzonder is, dat mensen me daarom zullen bewonderen. Ik besef achteraf wel dat ik op die manier ook niet echt contact maak, het is meer een presentatie.

Meer lezen of weten? Bezoek dan de volgende site. (wel een kleine disclaimer: de dingen die erop staan gelden niet voor iedereen met een depressie, het is niet zo dat iedereen het op dezelfde manier ervaart of dezelfde dingen denkt.)


Meer lezen over (mijn) postnatale depressie?

18 reacties op ““Maar je lijkt helemaal niet depressief”

  • Zeker van iemand bij het UWV verwacht je zo’n opmerking niet, hè? Eigenlijk verwacht ik van zo’n iemand ook wel dat hij of zij van tevoren even je dossier bekeken heeft, maar goed… Weet je dat ik in het begin altijd extra somber keek als ik buiten liep? Bang dat ik een collega tegen zou komen en dat die zou zeggen: Zo, jij kijkt vrolijk! Gaat zeker alweer een stuk beter met je! … Nu ben ik blij als ik een keer vrolijk buiten kan rondhuppelen, maar oef, in het begin vond ik het doodeng. Ik ga eens kijken op de site.

    • Je schrikt ervan hoe vaak er niet in je dossier gekeken wordt. Soms zat ik bij een psycholoog/psychiater die dan doodleuk vertelde dat hij/zij mijn dossier nog niet had gelezen en dat ter plekke snel ging doen! Op zo’n moment voel ik mij dan niet serieus genomen…

  • Wat een idiote opmerking. Hoe zou iemand met een depressie er dan uit moeten zien? Ik zou die vraag stellen denk ik. Depressie zit in je hoofd, dat zie je niet aan de buitenkant. Maar goed, dat gaat zo met veel psychische ziektes. Ik heb al gehoord dat mensen met een eetstoornis dat opmerking kregen dat ze toch niet mager waren… Ja, goed hoor, maak het nog een beetje erger *sigh*

  • Ohhh heel erg herkenbaar. Mijn moeder was manisch depressief en liep continue tegen een muur van onbegrip op. Soms kun je beter een gebroken been ofzo hebben, dan ‘zien’ mensen tenminste wat er met je is!

  • Wat een opmerking zeg…alsof je huiduitslag moet hebben als je depressief bent. Mensen verwachten inderdaad aan de buitenkant te kunnen zien dat iemand ziek is. Dat maakt de (h) erkenning makkelijker. Maar als chronisch zieke maakt dat het moeilijker. Blijft lastig om niet te proberen je te gaan verdedigen…

  • Ja de meeste ziektes en problemen zie je niet aan de buitenkant! Een gebroken been is echt makkelijker, iedereen ziet het gips en na ongeveer 6 weken is het over. Makkelijker voor de buitenwereld…
    Misschien moet je het maar als een compliment beschouwen dat je er niet depressief uitziet. Dan kan het altijd nog erger en ben jij op de goede weg. Poeh nou wat een schrale troost

  • Onbegrip zal er helaas altijd zijn bij psychische ziekten omdat er geen standaard beeld van te geven is. Goed dat je het bespreekbaar blijft maken en je bent op de goede weg meis!

  • Goed dat je hierover schrijft! Zo’n opmerking is echt belachelijk, zeker voor iemand van het UWV. Helaas blijft er veel onbegrip, ook bij zulke instanties. Zo vind het UWV nog steeds dat ik gewoon zwaar, fulltime werk kan doen terwijl ze mijn medische dossiers hebben gezien waar duidelijk wat anders in staat… Heel frustrerend soms!

  • HEEL herkenbaar! En van de meeste mensen vind ik zo’n opmerking niet zo erg omdat het gewoon vanuit onwetendheid is. Maar van een studieadviseur of een andere expert kan ik zo’n uitspraak echt niet hebben!

  • Zo ellendige woorden! Maar ik ben blij te lezen dat er nog mensen zijn die vaak deze opmerking te horen krijgen. Ik word er zelf continu mee geconfronteeerd, waardoor ik jaren geleden besloot het als een geheim te bewaren en ik vrienden pas met de tijd in licht. Dat zou ik niet mogen doen, ik weet het. Maar het bespaart me heel veel vechten met mezelf. Ik merk vooral veel gemene opmerkingen bij mijn leeftijdsgenoten, ze snappen het niet. Depressie strookt niet met wie ik ben.

  • Ik zie dat dit alweer een ouder artikel is, maar wilde toch even reageren. Ik las toevallig een quote en die vond ik wel toepasselijk: ‘depressie is geen gezichtsuitdrukking’ .

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *