Een brief aan mijn opa - Meisje eigenwijsje

Opa,

Het is alweer tien jaar geleden dat je stierf lieve opa. Een gapend gat in mijn hart liet je achter. Dit gat is nog steeds niet helemaal dicht en zal waarschijnlijk ook nooit dicht gaan. Je was meer dan een opa voor mij, je was mijn vertrouwenspersoon, mijn steun en toeverlaat en meer.

Een echt familiemens, dat was je ook. Het liefst had je heel de tent vol met familieleden en dan had je samen met mijn vader het hoogste woord. Oh wat konden jullie steggelen met zijn tweeën, beide zo eigenwijs als ik weet niet wat en niet willen toegeven. Maar hoe vreselijk ik dat ook vond op die momenten, hoe erg ik dit nu mis.

Jouw kleine jongen, mijn vader, is nu ook opa. En ik zie in hem wat ik ook altijd in jou zag. Een geweldige opa op wie je kunt bouwen en vertrouwen. Die er altijd voor je is. Wat zou je trots op hem zijn.. Zoals ik ook trots ben zulke geweldige ouders te hebben. Wat jij en oma aan mijn vader hebben geleerd over familie dat hebben ze aan ons doorgegeven en dit wil ik nu ook weer doorgeven aan Fay.

Ik geloof niet in de hemel, maar oh wat hoop ik dat je toch ergens bent waar je ons kunt zien. Want ik heb echt het allermooiste kindje ter wereld gebracht. En wat had ik graag gehad dat jij haar had zien opgroeien. Ook mijn man, Bart, is echt een gouden kerel. Je had hem gemogen dat weet ik zeker.. En op mijn bruiloft had je dan samen met papa mij weg mogen geven. Stiekem was je er ook bij, ik droeg je trouwring en toen oma me feliciteerde kreeg ik het te kwaad. Jij had er bij moeten zijn.

Ik mis je zo erg, na 10 jaar nog steeds en misschien wel meer dan ooit.
Het is alweer 10 jaar geleden dat je stierf lieve opa… Maar in mijn hart ben je nog altijd hier.