Het woord nee is hier in dit huis een veel uitgesproken woord. Zowel door onszelf als door onze peuter. Best gek, want ik had eigenlijk altijd moeite met nee zeggen en stiekem heb ik er tegen de meeste mensen nog steeds veel moeite mee. Maar toch zeg ik het de laatste tijd echt met regelmaat. Vooral tegen mijn peuter die denkt dat ze de koningin des huize is en haar moeder haar slaafje. Ik vind het helemaal geen probleem om nee te moeten zeggen, dat hoort erbij. Maar de drama die het oplevert is echt geen pretje. Beter gezegd, ik kan er behoorlijk mijn geduld mee verliezen!
Ik ben best een strenge moeder. Mijn dochter mag veel van me, maar er zijn gewoon bepaalde dingen die ik niet wil en daar ben ik dan ook heel duidelijk in. Sinds kort weet mijn dochter heel goed hoe ze iets netjes en lief moet vragen. “Mag ik… asjeblieft?” is dan ook een veel gehoorde zin hier in huis. Maar eigenlijk gaat ze er bij het uitspreken hiervan al vanuit dat het antwoord ja is. En als ik dan het woord nee durf te zeggen dan zijn de rapen gaar. Het lastige vind ik dat dit gewoon elke keer weer gebeurd. Huilen, krijsen, stampen, boos op de grond vallen, drammen.. Allemaal dingen die na het woord nee volgen.
Het erge is gewoon, dat mijn peuterdochter dit erg lang kan volhouden. Zodra ze eindelijk uitgeraasd is probeert ze het nog eens en natuurlijk volgt er dan weer een nee. En dan begint het drama helemaal opnieuw. Nu houd ik tot nu toe toch langer vol dan zijzelf en probeer ik haar op een gegeven moment ook af te leiden van heel het gedoe zodat ze vergeet wat ze eigenlijk wilde. Maar het is niet leuk en kost me echt een heleboel geduld en energie. Geduld die ik niet altijd heb en waardoor ik haar dus bijv gewoon even in haar kamer zet of op een stoel omdat ik gewoon geen zin heb om het gevecht aan te gaan.
Twijfelen aan mezelf
Ik ga dan ook altijd aan mezelf twijfelen. Ik krijg een behoorlijke spiegel voorgeschoteld en soms vraag ik me dan dus af of ik het dan wel goed doe. Zo zetten we Fay soms op een stoel waar ze pas af mag komen als ze rustig is en belooft te luisteren naar ons. Maar op momenten dat ze dan dus iets niet mag en de peuterdrama de kop op steekt, roept ze dan ook vaak huilend dat ze nu wel luistert. Terwijl het dus geen kwestie is van wel of niet luisteren, maar ze mag datgeen gewoon niet. Of ze denkt dan dat wanneer ze alsjeblieft zegt het opeens wel mag. Los ik het dan wel op de juiste manier op? Zeg ik de juiste dingen? Pak ik het wel correct aan?
Misschien ben ik wel veel te streng en moet ik haar gewoon lekker laten doen wat ze wil. Of wellicht doe ik dat juist wel te vaak en ben ik dus niet streng genoeg. Moet ik bepaalde dingen gewoon weg zetten zodat ze het niet ziet en er dus niet naar vraagt (bijvoorbeeld snoep en mijn make-up) of is het juist goed dat ze dingen ziet maar leert dat ze er niet aan mag komen wanneer zij wil?
Het woord nee
Toch wijk ik niet af van wat ik op dat moment besloten heb. Ik blijf consequent want op die manier weet ze in ieder geval dat ze mij niet de baas is. Ze moet niet denken dat wanneer ze lang genoeg dramt of huilt ze wel haar zin krijgt. Dus naast het feit dat ik wel twijfel over mijn aanpak, twijfel ik totaal niet over het nut van consequent zijn. En hoeveel energie het me ook kost, hoe snel ik soms mijn geduld verlies. Ik geef niet toe. 99% van de tijd tenminste niet, haha.
Brengt het woord nee bij jullie ook zoveel teweeg?
Simpel, met een snufje liefde zegt:
Ik heb ook weleens twijfels over een Nee en soms denk ik achteraf dat het misschien wel Ja had kunnen zijn. Maar ja, dat is altijd achteraf.
Nicole zegt:
Ik heb niet vaak twijfels over de nee, maar meer over de aanpak. Zeg ik wel de juiste dingen etc.
Channa zegt:
Heel herkenbaar. Was het eerst zoonlief die boos werd bij het woord nee. Het is nu zijn 2-jarige zusje die nog erger is.
Nicole zegt:
Ja ze zeggen dat meiden sowieso erger zijn daarin…
Nicole zegt:
Helaas nog niet zoveel als ik zou willen. Spencer negeert me soms gewoon en doet het dan toch! Maar ik probeer ook.consequent te blijven!
Nicole zegt:
Dat negeren herken ik ook.
Charlotte zegt:
Moeilijk is het soms hè! Maar denk maar zo, de uitspraak “ik ben twee en ik zeg nee” bestaat niet voor niks… 😉
Nicole zegt:
Ja ik weet het, maar alleen het nee zeggen is niet erg.. Maar de drama eromheen.. pfff, vreet energie!
MetMirjam zegt:
Ja best lastig inderdaad. Fiene heeft dat soms ook, dan denk je dat het over is en dan begint het weer opnieuw. Soms heb ik ook het gevoel dat ik te snel nee heb gezegd. Dat ik denk ‘waarom eigenlijk niet’ maar dan blijf ik toch maar bij mijn nee, anders wordt het helemaal verwarrend!
Nicole zegt:
Ja ik vraag me inderdaad ook wel eens af of ik niet te streng ben, moet ik haar dan toch ergens mee laten spelen of iets laten pakken wat ik liever niet heb?
Ilse van Kreanimo zegt:
Tja, ze moeten het leren hè, “Neen”.
Maar het is niet altijd makkelijk.
Mijn oudste vraagt nu vaak “Waarom niet” als ik neen zeg. Hij neemt het wel aan dan, als ik een goede reden geef!
Nicole zegt:
Oh die fase gaat hier ook nog wel komen. En dat is heel goed ook. Maar soms vind ik ook dat je geen reden hoeft te geven, het mag gewoon niet. Punt.
Nesrin zegt:
Herkenbaar hoor. Volg je gevoel hierin. Peuters hebben pittige fases en nee zullen ze moeten leren en voor moeders kan dit echt moeilijk zijn.
Nicole zegt:
Dat vind ik juist het lastige.. het voelt niet altijd goed. Het voelt heel dubbel en ik vertrouw mezelf denk ik gewoon te weinig ofzo..
Hanna zegt:
Het lijkt me best wel pittig als je kind zo reageerd, al heeft volgens mij elk kind wel zo’n fase.
Nicole zegt:
Ja zo’n fase sowieso alleen het ene kind wat heftiger dan de ander denk ik. Maar dat is ook logisch.
Yvonne zegt:
Volgens mij is consequent zijn het allerbeste voor ieder kind. De ene keer ja en de andere keer nee. brengt verwarring en uiteindelijk nog meer boosheid. Het nee zeggen komt hier ook nog geregeld tot een erg boos kind. Soms maakt hij het me erg moeilijk, straffen door op een time out stoel te zetten maakt het tegenwoordig alleen nog maar erger. Negeren is hier nu het beste, en ik spreek vaak van te voren af wanneer we een koekje eten en wanneer een snoepje, om maar een voorbeeld te noemen. Als hij dan vraagt om het koekje zeg ik: weet je nog wat we hebben afgesproken, eerst doen we… en dan gaan we thee drinken met een koekje. Nu hij ouder wordt snapt hij het beter en gaat het op deze manier best goed.
diana zegt:
tja soms wel.maar er valt nu over te praten dat scheelt…..soms tenminste 😉
Nicole zegt:
Haha ja dat kan ik me voorstellen! En ach, het hoort bij de ontwikkeling dat weet ik. Dat scheelt dan ook, dat het ergens goed voor is. Ze zo hun identiteit ontdekken en dergelijke..
~ Inge ~ zegt:
Ik kan je nu al vertellen dat het woord “nee” nog lang zal voorkomen in je gezin! Zelfs nu met twee volwassen kinderen in huis heb ik er veel mee te maken! Wel heb ik door de jaren geleerd om het woord “nee” om te buigen. Meer in de trend van: “Mama vindt het niet goed, maar hoe zal je het vinden als we/je dan……(vul maar in)” Het woord “nee” heb ik altijd heel hard gevonden en heb ik geleerd om er een zin/uitleg van te maken, en het werkt, echt!
Nicole zegt:
Dat is wel een goede tip. Ik heb zelf vooral moeite met de drama die erop volgt. Maar wellicht als ik een alternatief bied ze het eerder accepteert. Uitleg werkt niet, want dat ‘hoort’ ze dan al niet meer 😉 Misschien als ze wat ouder is..