De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Geertje.
Inhoudsopgave
Onzekerheid & oerkracht
Twee jaar geleden om deze tijd was ik de trotse bezitter van een positieve zwangerschapstest. Natuurlijk waren we blij, maar ook heel bang. Drie miskramen gingen aan deze test vooraf en we wisten niet wat de toekomst ons dit keer zou brengen. Zwanger zijn en de bevalling zag ik toen al niet als een roze geheel, maar meer als een onzekere periode en van week tot week leven.
Tijdens de zwangerschap moest ik in verband met het antifosfolipidensyndroom, dagelijks bloedverdunners slikken en injecteren. Zonder deze medicatie was de kans nihil dat ik ooit een gezond kindje op de wereld zou kunnen zetten. Bont en blauw was ik en ik ontwikkelde een allergie voor de vloeistof. Maar het interesseerde mij niet, ik moest en zou het doen en hield voor ogen wat ik er voor zou terugkrijgen. Als ik er nu aan terugdenk, voel ik een soort oerkracht die ik toen heb moeten voelen om door te gaan.
Op weg naar de bevalling
Op 14 maart is Sarah met 36 weken en 6 dagen geboren door middel van een spoedkeizersnede.
Ik was 2 dagen daarvoor opgenomen omdat mijn bloeddruk te hoog was. Ik zou worden ingesteld op bloeddrukverlagers en 2 keer per dag een CTG krijgen om te controleren of de baby nog tevreden in mijn buik zat. Ik reageerde gelukkig goed op de bloeddrukverlagers en mocht naar alle waarschijnlijkheid weer naar huis. Die vrijdagmiddag, op 14 maart, zou ik nog een keer aan de CTG moeten omdat het CTG van die ochtend nogal rustig was.
Er was weinig variatie in de hartslag van de baby, wat betekent dat de baby weinig beweegt en niet erg actief is. Op een gegeven moment gingen alle alarmbellen af en liep haar hartslag enorm terug. Er kwamen artsen mijn kamer in gerend en op dat moment herstelde haar hartslag gelukkig weer, maar niet die van mij. Ik maakte mij erg ongerust. Ze zouden Sarah meteen gaan halen met een keizersnede. Gezien mijn gebruik van bloedverdunners, mocht ik geen ruggenprik en zou ik helemaal onder narcose gaan. Op dat moment maakte mij dat niets uit, zolang onze dochter maar gezond ter wereld zou komen.
Ze is er.. nu genieten?
Om 18.38 is Sarah geboren, gezond en wel. Na een uur mocht ik de uitslaapkamer verlaten en maakte ik kennis met Sarah. Een klein, heel klein meisje lag met open ogen rond te kijken in de couveuse op mijn kamer. De kleertjes en het mutsje wat zij aanhad waren veel te groot.
Maar wat is ze mooi! En wat ben ik blij dat ze er is! Naar huis konden we pas na een week, omdat ik een paar dagen na de keizersnede leverinfarcten kreeg als gevolg van mijn aandoening. Met extra bloedverdunners mocht ik naar huis. Het woord genieten kwam nog niet in mij op, want ik had heel veel pijn.
Kritiek
Zoveel pijn dat ik na een dag thuis weer opgehaald werd met de ambulance. Ik ging in het ziekenhuis met de dag achteruit en ontwikkelde ook koorts. Mijn longen stroomden vol vocht en ik kon moeilijk zelf ademen. Ik ben toen aan de beademing gelegd op de Intensive Care en diezelfde dag nog overgebracht naar het UMC in Utrecht. Daar ben ik bijna een week op mijn buik beademt en was mijn toestand kritiek. Mijn hart heeft in de tussentijd schade opgelopen door kleine infarcten als gevolg van trombose.
Vier weken na de bevalling kwam ik thuis en kon ik beginnen aan mijn kraamweken. Maar echt genieten was nog steeds niet aan de orde, want ik moest revalideren en aansterken. En tegelijkertijd ook voor Sarah zorgen, een meisje dat ik opnieuw moest leren kennen. We hebben hard aan onze band moeten werken en vaak heb ik mij schuldig gevoeld als ik te moe of te zwak was om haar meteen te helpen. Ik heb mij vaak alleen en verdrietig gevoeld als ik andere moeders zag genieten van hun kraamperiode of als ik ze zag wandelen achter de kinderwagen.
Lieve Geertje, wat moet dat zwaar zijn geweest en nu waarschijnlijk nog. Ik hoop dat je eindelijk wat rust hebt en nu wel kunt genieten van jullie prachtige dochter. Ik vind je een kanjer! Bezoek vooral de website van Geertje op Lifesabout.nl, je zult er geen spijt van krijgen. Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op
Joyce zegt:
Wat een indrukwekkend en heftig verhaal!
Charlotte zegt:
Wat een heftig verhaal zeg! Mooi geschreven!
Saskia zegt:
Ooh geertje, wat ontzettend heftig. Zoals ik nu lees op je blog hoe je vertelt over Sarah kan je ontzettend trots zijn! Knap ook dat je dit wil delen.
Sigrid zegt:
Wat een vreselijk heftige start van het moederschap… Bijna een wonder dat jullie er zo bovenop zijn gekomen. Alle geluk toegewenst in de toekomst!
Josan zegt:
Tjonge dat wist ik helemaal niet van Geertje. Wat een ontzettend heftig verhaal. Goed dat je ook de andere kant belicht
Judith zegt:
Jeetje wat een heftig verhaal, sterkte met alles nog dan lieve Geertje!
Tamara - Crazygreatlife zegt:
Jeetje wat een heftige periode! Hopelijk nu helemaal hersteld!
Daantje zegt:
Jeetje, wat heftig zeg 🙁
Jenn zegt:
Heftig verhaal zeg!